Αύριο γιορτάζουμε εμείς. Είμαστε φτωχοί, αλλά ο πλούτος μας είναι στην καρδιά. Δε φοράμε λούσα, η ομορφιά είναι μέσα μας. Πολλοί δεν έχουμε δικό μας σπίτι, αλλά εμείς χτίσαμε ό,τι υπάρχει. Τα παιδιά μας δε σπουδάζουν στο Χάρβαρντ, όμως αυτά κινούν τον κόσμο μπροστά. Στα μπράτσα μας στηρίζεται το παρόν, το μυαλό μας καθορίζει το μέλλον. Στα μέγαρα της πλουτοκρατίας χαροπαλεύει το «χτες», ο ανθός του «αύριο» φυτρώνει στα φτωχόσπιτα. Στα σαλόνια της αστικής εξουσίας επιβουλεύονται την τύχη μας, αλλά το δίκιο θα κριθεί στους δρόμους. Οι νίκες των αντιπάλων μας είναι πρόσκαιρες, εμείς θα είμαστε οι τελικοί νικητές. Δε γίνεται αλλιώς. Και δεν το προβλέπουν οι μάντεις, δεν το αποκαλύπτουν οι προφήτες. Το ορίζει η ταξική πάλη, είναι νομοτέλεια.

Στη δική μας γιορτή τραγουδάει ο Καζαντζίδης. Και τον Θεοδωράκη η τάξη μας τον ενέπνευσε. Τον Ρίτσο, τον Βάρναλη, τον Ελύτη. Δικός μας είναι ο Λένιν, ο Τσε, ο Αρης, ο Μπελογιάννης. Δικές μας οι αξίες της τιμιότητας και της προσφοράς, της αλληλεγγύης και της συναδέλφωσης, της δικαιοσύνης και της ισότητας, της ειρήνης και της προόδου. Δικός μας ο ιδρώτας και το αίμα που χύθηκε για να καλυτερέψει η ζωή των ανθρώπων. Δικά μας τα όνειρα για μια κοινωνία της ευτυχίας. Ετσι όπως τη διεκδίκησαν οι πεθαμένοι, τη θέλουν οι ζωντανοί, την οραματίζονται οι αγέννητοι. Χωρίς εκμετάλλευση και φτώχεια, χωρίς διακρίσεις και αδικία. Ολοι με τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις κι ο καθένας ανάλογα με τις ανάγκες του.

Δεν είναι διασκέδαση η γιορτή μας, είναι αγώνας. Η ταξική πάλη διαδηλώνει στους δρόμους. Για να διαμηνύσουμε πως δε θα αφήσουμε την ανθρωπότητα να υποχωρεί, δε θα επιτρέψουμε η Ιστορία να διαψευστεί. Αύριο, απαντάμε στους αντιπάλους της τάξης μας, που αμφισβητούν τη δύναμή μας κι αντιμάχονται το όραμά μας. Τους λέμε «λίγα είναι τα ψωμιά» της τάξης που διαφεντεύει, όσο κι αν είναι ισχυρή και φαντάζει ανίκητη. Οι λεονταρισμοί της δείχνουν ταξικό πανικό μπροστά στο επερχόμενο τέλος της. Ας το γνωρίζουν αυτό κι οι κιοτήδες που την προσκυνούν, αναμένοντας τα ψίχουλα της ζητιανιάς. Ας το αντιληφθούν κι οι προδότες που τάχθηκαν να την υπηρετούν, προσδοκώντας τα «αργύρια της προδοσίας».

Αύριο γιορτάζουμε εμείς. Στους δρόμους παρελαύνει η εργατική τάξη, ο Ανταίος του σήμερα και σκαπανέας του αύριο. Τρέμετε εκμεταλλευτές. Τούτοι εδώ οι μουντζούρηδες και οι καταφρονεμένοι δε σας λογαριάζουν. Η ταξική πυγμή, που δραπετεύει από τους μαντρότοιχους των εργοστασίων, που πετιέται από τις σκαλωσιές και ξεχύνεται από τα παράθυρα των γραφείων της δουλιάς, θα σας ξεκάνει. Ακούστε τη βουή, που βγαίνει από τα στόματα των εργατών. Είναι το οργισμένο ξεπροβόδισμά σας. Ακούστε τα τραγούδια της. Είναι ο παιάνας της επερχόμενης εργατικής νίκης. Σε λίγο δε θα έχετε πού να κρυφτείτε...