«Αυτή τη στιγμή οι άμεσες προτεραιότητές μου είναι να προχωρήσουμε όλες τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχουν σχέση με τις τομές στον ευρύτερο τομέα της οικονομίας» (Κ. Καραμανλής, συνέντευξη στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής). Εχει καταντήσει μονότονη επωδός όλων των δηλώσεων και των συνεντεύξεων του πρωθυπουργού η στοχοπροσήλωσή του στην επιβολή των αντεργατικών «διαρθρωτικών αλλαγών», δημιουργώντας βάσιμα την εντύπωση ότι η υλοποίησή τους είναι μοναδικός λόγος ύπαρξης της «γαλάζιας διακυβέρνησης».

Πράγματι, η κυβέρνηση έχει ρίξει όλο το βάρος της και συγκεντρώνει όλες τις δυνάμεις της στην επιχείρηση ανατροπής των εργατικών δικαιωμάτων στο Ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις. Το διατράνωσε με κάθε επισημότητα ο ίδιος ο πρωθυπουργός, θέτοντας τις «μεταρρυθμίσεις» στο Ασφαλιστικό και το Εργασιακό στις άμεσες προτεραιότητες της κυβέρνησης. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση Καραμανλή, κινούμενη στο πλαίσιο της Στρατηγικής της Λισαβόνας, προωθεί το φτήνεμα των εργατών ως απαραίτητη προϋπόθεση για την «προσέλκυση των επενδύσεων». Οι «θέσεις» της κυβέρνησης για τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις δεν απέχουν πολύ από τα γνωστές προτάσεις του ΣΕΒ ή του Ν. Γκαργκάνα, δηλαδή ελαστικός ημερήσιος εργάσιμος χρόνος, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και «ατομικές» συμβάσεις. Ενδιάμεσο στάδιο, που οδηγεί, όμως, με μαθηματική ακρίβεια στον πραγματικό στόχο, είναι η διευθέτηση του χρόνου εργασίας με «διευθυντικό δικαίωμα». Από αυτήν την άποψη, η «διαβεβαίωση» (ακόμα μία) του πρωθυπουργού ότι «δε θίγονται ζητήματα απολύσεων ή αποζημιώσεων», μόνο καθησυχαστική δεν είναι. Το ίδιο ισχύει και για το Ασφαλιστικό, για το οποίο διαβεβαιώνει ότι «δεν είναι κάτι που θα αντιμετωπιστεί μέσα στο 2005», αλλά, όμως, «ο διάλογος πρέπει να αρχίσει το 2005». Στο αμέσως επόμενο διάστημα, επιχειρείται «λύση» στο Ασφαλιστικό των τραπεζών, που θα είναι μπούσουλας για το γενικότερο πρόβλημα. Παράλληλα, φέρεται αποφασισμένη να προχωρήσει το ωράριο των καταστημάτων και την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων (μονιμότητα) στις ΔΕΚΟ...

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση προωθεί «ταυτόχρονα και εκ παραλλήλου» Ασφαλιστικό και Εργασιακό. Υπολογίζει, βέβαια, στη συναίνεση των «κοινωνικών εταίρων», ειδικά της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, τη «θετική συνεισφορά» της οποίας στο «διάλογο» για το Ασφαλιστικό εγκωμίασε ο πρωθυπουργός. Περιττό, ίσως, να σημειωθεί ότι θεωρεί δεδομένη τη βοήθεια της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, η κριτική της οποίας για ...«καθυστέρηση» στην προώθηση των αντιλαϊκών μέτρων είναι το καλύτερο δώρο.

Ταυτόχρονα με την ανατροπή των εργατικών δικαιωμάτων, η κυβέρνηση φροντίζει να προωθεί και άλλες «τομές», ώστε να δώσει περισσότερα και πιο γενναία «αναπτυξιακά» κίνητρα και φορολογικές απαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο, προσφέρει τα καλύτερα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας, ενώ αίρει και τα όποια νομοθετικά «εμπόδια» για να δημιουργήσει ένα «νέο επενδυτικό περιβάλλον». Μάλιστα, ο Κ. Καραμανλής καυχιέται γι' αυτές τις επιδόσεις της κυβέρνησής του: «Ουδέποτε στο παρελθόν, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, δρομολογήθηκαν τόσα πολλά, για τη στήριξη της επιχειρηματικότητας και την προσέλκυση ξένων άμεσων επενδύσεων», περηφανεύτηκε, μιλώντας τις προάλλες στη συνέλευση των μεγαλοξενοδόχων (ΣΕΤΕ). Δε διστάζει να το αναδεικνύει και σε συμβολικό επίπεδο, μετατρέποντας το Μέγαρο Μαξίμου σε ...«κέντρο διερχομένων μεγαλοεπιχειρηματιών», με τους οποίους συζητά «εκ βαθέων» τι μπορεί να κάνει, ώστε να «ξεβαλτώσουν» τα «επενδυτικά σχέδιά» τους...

Αμεσα συνδεδεμένη με την αντιλαϊκή επίθεση είναι η προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση να «τα βρει» με τους μεγαλοεπιχειρηματίες των ΜΜΕ, γιατί διαφορετικά, όπως εκτιμούν κυβερνητικά στελέχη, «η κυβέρνηση θα πληρώσει δυσανάλογο πολιτικό κόστος» μη έχοντας στο πλευρό της τα αφεντικά αυτού του χώρου. Ακριβώς γι' αυτό ο Κ. Καραμανλής φρόντισε να «αποσύρει από την κυκλοφορία» το νόμο για το βασικό μέτοχο, πραγματοποιώντας μια θεαματική «ρεαλιστική στροφή» σε όσα έως τώρα διατυμπάνιζε, ευθυγραμμιζόμενη και τις απαιτήσεις των αφεντικών των ΜΜΕ και την ΕΕ.

Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση έχει καταστρώσει σχέδια αντιλαϊκής επίθεσης, αλλά, όπως όλα τα σχέδια επί χάρτου, η υλοποίησή τους εξαρτάται από τους συσχετισμούς δυνάμεων και την αντίσταση που συναντούν από τους εργαζόμενους.

Οσο και αν ο πρωθυπουργός διατείνεται ότι δε λογαριάζει το πολιτικό κόστος, η αλήθεια είναι ότι το υπολογίζει και με το παραπάνω. Δεν μπορεί να αγνοήσει τις «επικίνδυνες» διαστάσεις που έχει προσλάβει η κοινωνική δυσαρέσκεια στον πρώτο κιόλας χρόνο διακυβέρνησης, για τον οποίο οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν έχουν να σημειώσουν κανένα θετικό μέτρο.

Ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται ότι «έχουμε την κοινωνία "αέρα στα πανιά μας"», αλλά είναι φανερό ότι ταυτίζει την κοινωνία με τις φωνές του ΣΕΒ, του Γκαργκάνα, του Γ. Α. Παπανδρέου, της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ... Οι εργαζόμενοι δεν έχουν μιλήσει ακόμα. Αντίθετα, ωριμάζουν διαρκώς οι συνθήκες και πλησιάζει η ώρα που θα πάρουν τους δρόμους του αγώνα. Αλλωστε, το γεγονός ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά την εκλογή της προσπάθησε να δημιουργήσει κλίμα ανοχής στις λαϊκές μάζες, προφασιζόμενη με την πολιτική της λεγόμενης «ήπιας προσαρμογής» ότι δε θίγονται τα λαϊκά στρώματα, το γεγονός ότι και τώρα επιδιώκει τους κατάλληλους ελιγμούς προκειμένου να περάσει τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, δείχνει ότι φοβάται το πολιτικό κόστος. Υπάρχουν, επομένως, δυνατότητες αντίστασης και αγώνα, μπορούν τα λαϊκά στρώματα να ορθώσουν εμπόδια. Στη δική τους συμμαχία και πάλη με αντιμονοπωλιακή στρατηγική είναι η ελπίδα. Στην πολιτική καταδίκη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, στη συσπείρωσή τους στην πολιτική του ΚΚΕ και του λαϊκού μετώπου πάλης. Εκεί όπου κρίνεται η επιβίωσή τους και το μέλλον των παιδιών τους.