Οι ανατροπές σε βάρος της κοινωνικής ασφάλισης, η αφαίρεση κατακτήσεων και δικαιωμάτων, δε γίνεται μόνο μέσα από τις αλλαγές στην ασφαλιστική νομοθεσία. Οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις ντε φάκτο διαβρώνουν τα ασφαλιστικά δικαιώματα, όταν καταδικάζουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στην ανεργία, στην υποαπασχόληση, στις ελαστικές μορφές εργασίας, στην «απασχολησιμότητα». Γιατί ο «απασχολήσιμος» εκτός από μειωμένο εισόδημα έχει και κολοβή κοινωνική ασφάλιση, αν την έχει και αυτή.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΙΚΑ, που παλιότερα έχει παρουσιάσει ο «Ριζοσπάστης», προκύπτει ότι ο μέσος όρος της ετήσιας απασχόλησης των μισθωτών που ασφαλίζονται στον Οργανισμό - κοντά 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι - τα τελευταία χρόνια κυμαίνεται γύρω από τα 200 μεροκάματα. Πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα και αν δεν αυξάνονταν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, ένας εργαζόμενος που κάνει κάθε χρόνο 210 μεροκάματα, για να πάρει πλήρη σύνταξη θα έπρεπε να εργάζεται μισό αιώνα.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το εξευτελιστικό επίπεδο σήμερα των συντάξεων, το γεγονός ότι το 73% των συνταξιούχων του ΙΚΑ, λαμβάνουν σύνταξη κάτω από τα 500 ευρώ, εκτός από το αντιασφαλιστικό πλαίσιο που έχει επιβληθεί, οφείλεται και στο γεγονός ότι η γενιά αυτή είτε έζησε για μεγάλα χρονικά διαστήματα άνεργη είτε οι εργοδότες τους δεν τους απέδιδαν τα ένσημα. Ετσι σήμερα η εισφοροδιαφυγή, που φτάνει στο 20% των εσόδων του ΙΚΑ, δε θίγει μόνο την οικονομική βάση του Ιδρύματος, αλλά και τα μελλοντικά ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.

Την ίδια αρνητική επίδραση στις συντάξεις έχει και το επίπεδο των μισθών, αφού οι συντάξεις είναι συνάρτηση αυτών. Οι χαμηλοί μισθοί, η καθήλωσή τους κάτω από τα όρια των καθημερινών αναγκών των εργαζομένων, προδικάζουν και χαμηλές συντάξεις για το μέλλον.

Ομως τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων κονιορτοποιούνται στην κυριολεξία, μέσα σ' αυτό το καθεστώς της «ευελιξίας» που ζούνε σήμερα χιλιάδες εργαζόμενοι. Για ποια σύνταξη, μπορεί άραγε να γίνεται λόγος, όταν για χρόνια εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλεύουν δίωρα και τρίωρα; Ποια ασφαλιστικά δικαιώματα έχουν οι νέοι που υποχρεώνονται να δουλεύουν στα περίφημα «Stage», στα οποία δεν προβλέπεται ένσημο; Ποια σύνταξη και σε ποια ηλικία θα πάρουν οι σημερινοί νέοι που κατά 25% βρίσκονται στην ανεργία; Πότε θα πάρει σύνταξη κάποιος που με τις σημερινές συνθήκες μπαίνει στην παραγωγή κοντά στα 30 του χρόνια;

Ολα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν την ανάγκη ο αγώνας των εργαζομένων για τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα να μην περιορίζεται στα «αμιγώς» ασφαλιστικά αιτήματα. Ασφάλιση και εργασιακές σχέσεις είναι στενά συνδεδεμένες και αλληλοεπηρεάζονται. Είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Χωρίς πλήρη και σταθερή εργασία, χωρίς μισθούς και μεροκάματα στο ύψος των σημερινών αναγκών, δεν μπορούν να υπάρξουν και ανάλογες συντάξεις. Να, γιατί οι ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, επιμένουν να προβάλλουν αιτήματα όπως: Να υπολογίζεται ως χρόνος ασφάλισης ο χρόνος ανεργίας. Ο Μεσαίωνας στις εργασιακές σχέσεις για τους εργαζόμενους προδιαγράφει τον ίδιο Μεσαίωνα και για τα γεράματα. Και εννοείται ότι η κατάσταση αυτή θα επιδεινώνεται στο βαθμό που χειροτερεύουν και οι όροι συνταξιοδότησης. Ο «διμέτωπος», ασφάλιση - εργασιακές σχέσεις, που ανοίγουν κυβέρνηση, ΣΕΒ και ΓΣΕΕ, δεν είναι τυχαίος. Χτυπάνε στην καρδιά των εργατικών δικαιωμάτων. Επιδιώκουν τον εξανδραποδισμό ολόκληρης της εργατικής τάξης. Είναι ανοιχτή κήρυξη πολέμου και σαν τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί από τους εργαζόμενους και τ' άλλα λαϊκά στρώματα.