Από τα μέσα της βδομάδας, μία από τις μεγαλύτερες και ιστορικότερες αραβικές χώρες έχει Κούρδο Πρόεδρο. Ο Τζαλάλ Ταλαμπανί εξελέγη Πρόεδρος του Ιράκ και στη συνέχεια διόρισε πρωθυπουργό τον σιίτη Ιμπραχίμ αλ Τζαφάρι. Το κουρδικό ενωτικό ψηφοδέλτιο και το σιιτικό ενωτικό ψηφοδέλτιο κατέλαβαν την πλειοψηφία των ψήφων και των εδρών στις εκλογές του Γενάρη, με αποτέλεσμα να αναδειχθούν σε βασικούς συνομιλητές στο μαραθώνιο «παζάρι» που άρχισε για το σχηματισμό κυβέρνησης.

Τελικά, ο συμβιβασμός που επιτεύχθηκε ανέδειξε τον Ταλαμπανί στην Προεδρία και τον Τζαφάρι στην πρωθυπουργία, η οποία συγκεντρώνει και τις περισσότερες αρμοδιότητες. Εντούτοις, οι διαφωνίες για τη διανομή των υπουργείων δεν έχουν λήξει, καθώς και οι δύο πλευρές διεκδικούν το σημαντικότατο υπουργείο Πετρελαίου.

Ο 71χρονος ηγέτης της Πατριωτικής Ενωσης Κουρδιστάν, που ίδρυσε ο ίδιος το 1975, διαφοροποιούμενος από το Δημοκρατικό Κόμμα Κουρδιστάν, προσπάθησε να πείσει για την πρόθεσή του να «κυβερνήσει ολόκληρο τον ιρακινό λαό». Παρ' όλα αυτά, αναμφίβολα, ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια «στις προθέσεις του» είναι η τύχη του, πλούσιου πετρελαϊκά, Κιρκούκ, το οποίο οι Κούρδοι επιθυμούν να δουν εντός της (κατ' αρχάς) αυτόνομης περιοχής τους. Ομως, κανείς άλλος, εντός και πέριξ του Ιράκ, δε συμμερίζεται τις απόψεις τους. Αν σε αυτά κανείς συνυπολογίσει ότι ο Ταλαμπανί συνεργάστηκε με τα αμερικανικά στρατεύματα, πριν και κατά την εισβολή, όπως και με τη CIA, γίνεται αντιληπτό ότι για ένα μεγάλο κομμάτι του ιρακινού λαού, που δείχνει πλέον να αγανακτεί με την κατοχή, η δήλωση «προθέσεών» του δεν είναι τόσο πειστική.