Τη βεβαιότητα ότι ένα κίνημα ανερχόμενο και πολιτικοποιημένο που στο κέντρο της πάλης του θα βάλει τη συνολική αντιπαράθεση με την κυρίαρχη πολιτική, μπορεί να αποτρέψει τα χειρότερα μέτρα που έρχονται σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, όπως αυτά εξειδικεύονται μέσα από την Εαρινή Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ και αφορούν στην Παιδεία, στην Υγεία, στις εργασιακές σχέσεις, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στο Συνταξιοδοτικό, εξέφρασε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα.

Στην ομιλία της στην εκδήλωση της Οργάνωσης Σπουδάζουσας Θεσσαλονίκης της ΚΝΕ που έγινε την Τετάρτη, 6 Απρίλη, στην αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου Μακεδονία και είχε θέμα: «Η νέα επίθεση της ΕΕ στην εκπαίδευση και την εργασία», η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε στην Εαρινή Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, που, όπως είπε, «αποτελεί σταθμό ελέγχου» των αποφάσεων της Λισαβόνας, που έβαλε καθαρά τους στόχους και τους τρόπους, μέσα από τους οποίους από καλύτερες θέσεις το ευρωπαϊκό κεφάλαιο θα μπορέσει να ανταγωνιστεί το κεφάλαιο των ΗΠΑ στον αγώνα δρόμου για το μοίρασμα των αγορών. Κρίσιμο ρόλο σ' αυτή την πορεία αποτελεί η Παιδεία που πλέον και μέσα από τα νέα μέτρα που προωθούνται μπαίνει ταχύτερα στον πόλεμο του κεφαλαίου για την αρπαγή των αγορών.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

«Πολλές φορές και στην Ευρώπη και εδώ, προβάλλεται μία τοποθέτηση που διαιρεί τα κόμματα, ακόμα όμως και τους λαούς, σε αυτούς που είναι υπέρ της ευρωπαϊκής ενοποίησης και σε αυτούς που είναι κατά της ευρωπαϊκής ενοποίησης, και μάλιστα γίνεται και λόγος και για ένα αυξανόμενο ρεύμα ευρωσκεπτικισμού. Δε συμφωνούμε με αυτή τη διαίρεση. Δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Και μας αφορά, επειδή το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης της ΕΟΚ τότε, και της μετεξέλιξής της σε ΕΕ, είπε ένα σταθερό "ΟΧΙ". Είμαστε κατά της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης και είμαστε υπέρ της ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής ενοποίησης. Πρέπει να γίνεται συζήτηση, όχι όμως για το αν πρέπει να υπάρχει συνεργασία ανάμεσα στις χώρες και στους λαούς, όχι αν πρέπει η συνεργασία αυτή να βασίζεται στην ήπειρο ή και στη διηπειρωτική συνεργασία. Η συζήτηση πρέπει να γίνεται στη βάση για το ποια συνεργασία, με ποιο σκοπό και από ποιους».

«Δεύτερο και πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα που επίσης θέλουμε να θέσουμε. Ιδιαίτερα αυτές τις μέρες, και με αφορμή τον περίφημο βασικό μέτοχο, που μας έχει κυριολεκτικά κουράσει γιατί δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το βασικό πρόβλημα της χώρας μας, γίνεται πολλή συζήτηση στην Ελλάδα για το αν προέχει ή δεν προέχει το κοινοτικό Δίκαιο, προέχει ή δεν προέχει η συνταγματική συνθήκη, υπερισχύει το κοινοτικό Δίκαιο του ελληνικού ή όχι. Και βέβαια, μερικοί κατά περίπτωση, το χειρίζονται.

Εμείς ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα και νομίζουμε ότι δεν είναι και τόσο απλά. Αν κανείς διαβάσει αυτή τη συνταγματική συνθήκη, αυτή τη νέα συνθήκη που τη βαφτίζουν "σύνταγμα", εκεί υπάρχει μια φράση που όπως θέλει κανείς την παίρνει. Λέει π.χ. ότι "τα κράτη εκχωρούν αρμοδιότητες στην ΕΕ". Αν το διαβάσει κανείς από τη μια πλευρά μπορεί να πει ότι "ναι υπερισχύει το κοινοτικό Δίκαιο" και μάλιστα με εκχωρήσεις που κάνουν τα ίδια τα κράτη. Αυτό που μπορώ να προσθέσω από την τυπική πλευρά του όρου, γιατί κατά τη γνώμη μας υπάρχει η ουσιαστική, είναι ότι πραγματικά, με τη μετεξέλιξη την ΕΟΚ σε ΕΕ, όλο και περισσότεροι τομείς παίρνουν το χαρακτήρα της υποχρεωτικής ενιαίας πολιτικής. Τυπικά, γιατί υπάρχει και η ουσία. Μέχρι πριν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ υπήρχε μόνο Κοινή Αγροτική Πολιτική, σε όλα τα άλλα ζητήματα υπήρχε μία μεγαλύτερη ευχέρεια και ευελιξία σε εθνικό επίπεδο. Τώρα, όλο και περισσότεροι τομείς εντάσσονται και μένει η συζήτηση για το περίφημο φορολογικό σύστημα. Η άλλη ανάγνωση λέει το εξής πράγμα: αφού τα κράτη εκχωρούν αρμοδιότητες στην ΕΕ, άρα μπορούν και τα κράτη κάτι να αφαιρέσουν.

Εμείς δεν επιθυμούμε να σταθούμε στην τυπική νομική ερμηνεία του ζητήματος. Σε πολύ εξαιρετικές στιγμές μπορεί κανείς να τις αξιοποιήσει και δεν είναι το κυριότερο. Στην πραγματικότητα έχουμε το εξής πράγμα: Συναπόφαση κρατών συγκεκριμένων, καπιταλιστικών κρατών, κυβερνήσεων που στηρίζουν το καπιταλιστικό σύστημα, οι οποίες συναποφασίζουν να διαμορφώσουν μια διακρατική συνεργασία, μια μορφή, αρκετά αναπτυγμένη, διακρατικής συνεργασίας. Συναποφασίζουν να έχουν ενιαία πολιτική, πριν από όλα κατά των λαών λέμε εμείς, αλλά και μια ενιαία πολιτική - όσο μπορούν να το καταφέρουν - στο διεθνή ανταγωνισμό, στην παγκόσμια αγορά απέναντι στους ανταγωνιστές και συνεταίρους της ΕΕ, απέναντι στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία που το τελευταίο διάστημα έχασε το μεγάλο της ρόλο, ή απέναντι σε τάσεις που υπάρχουν να εμφανιστούν και νέα ιμπεριαλιστικά κέντρα ή συμμαχίες που θα διεκδικήσουν ένα σοβαρό ρόλο έναντι των ΗΠΑ και της ΕΕ. Είναι λοιπόν, διακρατική συμφωνία που απηχεί συγκεκριμένο συσχετισμό δύναμης. Είτε πούμε ότι εκχωρούνται αρμοδιότητες στο κέντρο (Κομισιόν) ή το κέντρο αφαιρεί αρμοδιότητες είναι ένα και το αυτό. Δεν αλλάζει, είναι ζήτημα συσχετισμού δύναμης. Η ουσία είναι ότι πρόκειται για μία συμφωνία καπιταλιστικών κρατών και πάει και τελείωσε.

Βεβαίως, στα πλαίσια της ΕΕ υπάρχουν οξύτατες διαμάχες, διότι η ΕΕ δεν καταργεί την εθνοκρατική οργάνωση. Ο,τι και να λένε, ενιαία αγορά, ενιαίος εκπαιδευτικός χώρος, πολλούς τομείς και μπροστά τη λέξη ενιαία, η εθνοκρατική οργάνωση παραμένει και μάλιστα παραμένει ζωντανή και ζωηρή και εδώ, στα πλαίσια της ΕΕ, εκδηλώνονται και οι ανταγωνισμοί ποια χώρα, ποιο κράτος θα έχει τον ισχυρότερο ρόλο. Από αυτή την πίτα που κερδίζουν σε βάρος των λαών, την όποια πίτα από την έξοδο στην παγκόσμια αγορά, γίνεται διαμάχη ποιος θα τη μοιράσει μεταξύ τους. Δεν είναι δηλαδή μία συμμαχία απαλλαγμένη από σοβαρότατες αντιθέσεις και ανάμεσα στους εταίρους, πέρα από τη βασική αντίθεση που υπάρχει - και πρέπει να αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο - ανάμεσα στους εργαζόμενους και στο κεφάλαιο».

«Σήμερα εμφανίζεται ότι δεν υπάρχει διαφωνία ή αντίθεση μόνο ανάμεσα στους φίλους, τους υπέρ και τους κατά της ΕΕ, αλλά κυρίως εμφανίζεται στην πρώτη γραμμή μία αντίθεση ανάμεσα σε αυτούς που θέλουνε μια "μονεταριστική ΕΕ", όπως λένε, και σε αυτούς που θέλουνε μια σοσιαλδημοκρατική ΕΕ, μια κοινωνική ΕΕ. Ή ας το πούμε αλλιώς, ότι υπάρχει μια φιλελεύθερη Ευρώπη που τη θέλουν τα φιλελεύθερα κόμματα, τα κλασικά συντηρητικά όπως λέγεται, τα ιστορικά συντηρητικά, και υπάρχει και μία κοινωνική Ευρώπη που τη θέλει η σοσιαλδημοκρατία. Η διαφορά εμφανίζεται ως εξής: τα μεν φιλελεύθερα κόμματα θέλουν την υποταγή της πολιτικής στους νόμους της οικονομίας, την υποταγή του κοινωνικού κράτους στην αγορά, η δε σοσιαλδημοκρατία είναι υπέρ μιας καλύτερης ισορροπίας ανάμεσα στο κράτος και στην αγορά και μιας πιο έντονης κρατικής παρέμβασης.

Ψευδεπίγραφη, κατά τη γνώμη μας, αυτή η αντιπαράθεση. Και δε θέλω να σταθώ στα επιχειρήματα στη χώρα μας, (πολιτική ΠΑΣΟΚ και ΝΔ). Ας τη δούμε πανευρωπαϊκά. Υπάρχει διαφορά. Μόνο που αυτή η διαφορά δεν πρέπει να συσχετίζεται με τα κόμματα τα σοσιαλδημοκρατικά και τα φιλελεύθερα, αλλά κυρίως με ποια φάση διανύει το καπιταλιστικό σύστημα, ποια προβλήματα αντιμετωπίζει κάθε φορά το καπιταλιστικό σύστημα και όχι τόσο ποιο από τα δύο κόμματα είναι στη διακυβέρνηση. Π.χ. είχαμε περιόδους μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο όπου και τα φιλελεύθερα κόμματα και η σοσιαλδημοκρατία έκαναν σημαντικές κοινωνικές παραχωρήσεις στους λαούς - πολύ πίσω από αυτές που δικαιούνταν οι λαοί - και έχουμε και "σοσιαλιστικά" και φιλελεύθερα κόμματα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα που έκαναν κρατικοποιήσεις, εθνικοποιήσεις τις έλεγαν, που διαμόρφωναν κρατικές επιχειρήσεις σε τομείς στρατηγικής σημασίας. Δείτε και στην Ελλάδα. Δεν έκανε η ΝΔ εκτεταμένες κρατικοποιήσεις μετά το 1974; Περισσότερες από ό,τι έκανε το ΠΑΣΟΚ αργότερα. Και με τα αστικά καπιταλιστικά κριτήρια δεν ήταν κακές κρατικοποιήσεις - εμείς είμαστε υπέρ της σοσιαλιστικής κοινωνικοποίησης. Οπως αποκρατικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις έκανε το ΠΑΣΟΚ και κάνει και η ΝΔ. Είναι, λοιπόν, άλλη φάση του καπιταλιστικού συστήματος. Τότε ήταν η φάση που το καπιταλιστικό σύστημα, για να στερεωθεί και να αναπτυχθεί είχε ανάγκη από έναν κρατικό καπιταλιστικό τομέα, που θα βοηθούσε τους ιδιώτες οι οποίοι δεν είχαν κάνει τέτοια μεγάλη συσσώρευση κεφαλαίου. Και ήταν και η περίοδος εκείνη που, και λόγω της παρουσίας του σοσιαλιστικού συστήματος και της ταξικής πάλης και του μεταπολεμικού κλίματος, έπρεπε να γίνουν ορισμένες παροχές στους εργαζόμενους. Ενα μέρος αυτών των παροχών ήταν αναγκαίες, για να μπορέσει να λειτουργήσει και καλύτερα το καπιταλιστικό σύστημα, π.χ. η διεύρυνση της κοινωνικής βάσης στην εκπαίδευση και ιδιαίτερα στην ανώτατη Παιδεία.

Για εμάς είναι αντιιστορικό να πούμε, σήμερα και με τα σημερινά δεδομένα, ότι υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στη σοσιαλδημοκρατική αντίληψη για την ΕΕ και στη φιλελεύθερη. Είναι ξαναλέμε: Είναι διαφορετική φάση. Και έτσι πρέπει να ερμηνεύονται τα ζητήματα, διαφορετικά δε θα μπορέσουμε να δώσουμε απαντήσεις και στις αποφάσεις της Εαρινής Συνόδου.

Πρέπει να ξεκινήσεις από το ποια είναι η φάση που περνάει το καπιταλιστικό σύστημα, αν μπαίνει σε κύκλο κρίσης, αν είναι στην ύφεση, αν πάει να την ξεπεράσει. Πολύ περισσότερο που στις σημερινές συνθήκες, διεθνώς το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, παρά το γεγονός ότι είναι παντοδύναμο - με την έννοια ότι κυριαρχεί σχεδόν παγκόσμια και όχι ανίκητο - παρ' όλα αυτά όλο και πιο δύσκολα μπορεί να αναπαράγεται με την ευκολία που αναπαραγόταν παλαιότερα. Εχει δυσκολίες. Ανησυχούν ότι η ΕΕ προχωράει αργά, η αναπτυξιακή της πορεία περνάει σε ύφεση και όταν ξεπερνάει την ύφεση και μπαίνει σε φάση ανάκαμψης, η ανάκαμψη είναι πολύ κατώτερη από ό,τι ήταν πριν. Αυτό ισχύει για την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Εχει σοβαρά προβλήματα. Γιατί, ξέρετε, είναι και λίγο κουραστικό, τουλάχιστον εμάς μας κουράζει, αλλά για το λαό είναι λίγο επιζήμια, αυτή η αντιπαράθεση ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Η απογραφή, και οι αποκρατικοποιήσεις, και οι αναδιαρθρώσεις, είναι μια εντελώς επιφανειακή αντιπαράθεση, την οποία αν δεν τη δεις με μια βαθύτερη ματιά, μπερδεύει συσκοτίζει και αποτραβάει από εκεί που πρέπει ουσιαστικά να απασχοληθούμε».

«Εμείς δίνουμε σημασία σε όλες τις Ευρωπαϊκές Συνόδους, ασχολούμαστε, γράφουμε, ακριβώς επειδή ξέρουμε ότι κάθε Σύνοδος προσθέτει καινούρια προβλήματα. Η Εαρινή Σύνοδος έχει την εξής αξία: Ηταν μια Σύνοδος - σταθμός ελέγχου της απόφασης της Λισαβόνας, η οποία είναι μία από τις πιο σημαντικές συνόδους της ΕΕ που έγινε πριν από 5 χρόνια. Η Λισαβόνα έβαλε ένα μεγάλο στόχο. Εβαλε στόχο σε 10 - 15 χρόνια να μπορέσει η ΕΕ να φτάσει σε ένα επίπεδο ικανότητας ανταγωνισμού με τις ΗΠΑ. Να φτάσει τις ΗΠΑ και να υπάρχει ένας ανταγωνισμός από καλύτερες θέσεις και μάλιστα σε ορισμένους τομείς, ιδιαίτερα στον τομέα της έρευνας της τεχνολογίας και της ανάπτυξης των επιχειρήσεων σε σύγχρονη βάση να φτάσει στο ίδιο επίπεδο με τις ΗΠΑ.

Θα μου πείτε, καλά, τόσο πολύ σας πειράζει η ΕΕ να γίνει ανταγωνιστική στις ΗΠΑ, όταν μάλιστα οι ΗΠΑ σήμερα έχουν μια ηγεμονική θέση και παίζουν ένα σημαντικό ρόλο και στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους;

Η ανησυχία της ΕΕ δεν είναι από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων. Αν π.χ. η Λισαβόνα άνοιγε δρόμους, για να φτάσει το επίπεδο των ευρωπαϊκών λαών σε υψηλό σημείο, τα κοινωνικά δικαιώματα, τα δημοκρατικά δικαιώματα, δε θα είχαμε αντίρρηση. Αλλά ο ανταγωνισμός αφορά στην ικανότητα των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων, του ευρωπαϊκού κεφαλαίου να ανταγωνιστεί το αμερικανικό κεφάλαιο σε επίπεδο επιχειρήσεων και βεβαίως και σε επίπεδο κρατών. Και μάλιστα η Λισαβόνα καθόρισε πώς θα γίνει αυτό, με τίμημα την ολοκλήρωση της αρπαγής των κοινωνικών δικαιωμάτων.

Η Λισαβόνα είπε καθαρά ότι αν θέλουμε να ανταγωνιστούμε τις ΗΠΑ και να μοιράσουμε τα κέρδη ανάμεσα στους επιχειρηματίες, πρέπει να φέρουμε σοβαρές αλλαγές στον τομέα των νέων τεχνολογιών, οι νέες τεχνολογίες να συνδεθούν με την οικονομία και μάλιστα είπε τότε ότι αυτό είναι η οικονομία της γνώσης.

Στο ερώτημα πώς αυτό θα επιτευχθεί, πώς το ευρωπαϊκό κεφάλαιο θα μπορέσει να εκσυγχρονίσει τις επιχειρήσεις, έτσι που να τα βγάλει πέρα με τις αμερικανικές, έδωσε απάντηση: Πρέπει οι επιχειρήσεις να χρησιμοποιήσουν τον εκπαιδευτικό τομέα. Δεν μπορεί κάθε επιχειρηματίας να το λύσει το ζήτημα. Πρέπει, λοιπόν, η Παιδεία να υποταχθεί πλήρως σε αυτή την αναγκαιότητα των επιχειρηματιών. Αυτό το είπαν καθαρά.

Δηλαδή, η Λισαβόνα βάζει πιο απροκάλυπτα, πιο ωμά και καθαρά την Παιδεία στον πόλεμο αρπαγής και ελέγχου των αγορών. Και από μια άποψη θέλουν να διαμορφώσουν μια διάρθρωση ολοκληρωμένη, όπου επάνω είναι η αστική τάξη, το κράτος, τα διακρατικά όργανα, αλλά σ' αυτή τη διάρθρωση, πέρα από το κράτος, μετέχει ο Στρατηγός, δηλαδή ο στρατός, ο επιχειρηματίας, ο εκπαιδευτικός, η πανεπιστημιακή κοινότητα. Δηλαδή, η Παιδεία - να το πούμε καθαρά - διαπλέκεται ακόμη περισσότερο με εκείνη την πολιτική που προκαλεί και τον ανοιχτό και επίσημο πόλεμο.

Το τι συνεπάγεται αυτό στην Παιδεία το καταλαβαίνουμε. Καταρχήν, ιδιωτικοποίηση, όχι με την έννοια ότι το πανεπιστήμιο επισήμως ιδιωτικοποιείται - αν και τέτοια γίνονται - αλλά κυρίως ότι η Παιδεία υπάγεται στους στόχους των επιχειρηματιών. Αυτό σημαίνει άνοδο του κόστους, ό,τι δωρεάν υπήρχε στην Παιδεία να χαθεί, κακές εργασιακές σχέσεις σίγουρα. Αλλά για μας σημαίνει και κάτι που δεν έχει προβληθεί πολύ: Υποβάθμιση της γνώσης, αποδέσμευση της επιστήμης και της γνώσης και του επιστήμονα από τον κοινωνικό του ρόλο. Θα μου πείτε, μέσα στον καπιταλισμό, για να παίξει ο επιστήμονας κοινωνικό ρόλο υπέρ του λαού πρέπει να αντισταθεί. Αν παλιότερα είχε 5 εμπόδια, σήμερα έχει 105. Γι' αυτό και η αντίστασή του πρέπει να είναι πολύ ουσιαστική».

«Σήμερα ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός και γενικότερα, έχει ένα πρόβλημα. Πολλά παιδιά πάνε στα πανεπιστήμια που σημαίνει και διεκδίκηση αντίστοιχου επαγγέλματος κλπ. Από μια μεριά θέλουν να ανέβει το μορφωτικό επίπεδο, γιατί προτιμούν να έχουν έναν εργάτη που να μπορεί να προσαρμόζεται στις εργασιακές αλλαγές και στην εργασιακή περιπλάνηση και από την άλλη φοβούνται ότι η μόρφωση, ακόμη και αυτή που παρέχεται στα πανεπιστήμια που δεν είναι πάντα αυτή που πρέπει, ανοίγει τη σκέψη, ανεβάζει την απαιτητικότητα. Τους απασχολεί αυτό και θέλουν να το μανουβράρουν.

Αν δεν υπάρχει αντίσταση, αλλαγή, θα πάμε στην εξής κατάσταση. Ή θα μπαίνουν όλοι στα πανεπιστήμια και θα βγαίνουν λίγοι ή οι φραγμοί θα μπουν πριν από τα πανεπιστήμια. Δεν το έχουν καταλήξει ακόμη. Και η υπουργός Παιδείας το είπε, υπάρχουν δύο επιλογές, ή όλοι θα πηγαίνουν και θα σταματάνε μέσα στα πανεπιστήμια όπως γίνεται σε άλλες χώρες στο δεύτερο - τρίτο χρόνο, ή θα στρίψουμε την κάνουλα, ώστε να σταματάνε πιο πριν. Θα δούμε τι θα μας φέρουν. Τις δήθεν ανοιχτές θύρες στα πανεπιστήμια ή την περικοπή. Αυτό για μας είναι ψευτοδίλημμα. Δηλαδή, αν μπαίνουν πολλοί ή λίγοι στα πανεπιστήμια. Πρέπει να εξετάσεις τι Παιδεία, τι οικονομία. Είναι γενικότερο πολιτικό και αναπτυξιακό ζήτημα.

Το κυριότερο ποιο είναι; Θα έχουμε κατηγοριοποίηση πανεπιστημίων μέσω της αξιολόγησης. Θα έχουμε Α, Β, Γ, Δ κατηγορίες πανεπιστημίων, ανταγωνισμό ανάμεσα στα πανεπιστήμια και ανάμεσα στους φοιτητές. Από τα πανεπιστήμια θα βγαίνει μια ελίτ, η οποία θα είναι μέρος της διεύθυνσης των επιχειρήσεων και της εξουσίας και θα βγαίνουν και επιστήμονες που θα είναι τα εκτελεστικά όργανα και τα πειθαρχικά μέσα στην παραγωγική διαδικασία ή σε άλλους τομείς».

«Στην Εαρινή Σύνοδο ανακάλυψαν ότι η Λισαβόνα δεν περπατάει γρήγορα όπως θέλουν και στην Παιδεία και σε όλους τους τομείς. Και δεν περπατάει γιατί υπήρχαν και αντιστάσεις - να μην τις υποτιμήσουμε, αν και δεν ήταν αυτές που έπρεπε - σε όλη την Ευρώπη, αλλά κυρίως γιατί υπάρχουν και οι διαφορές ανάμεσα στα κράτη, οι αντιθέσεις μεταξύ τους, οι ανταγωνισμοί. Αλλά εδώ αποδεικνύεται πως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να τα προγραμματίσει όλα. Εχει πολλές αντιφάσεις και το κίνημα αυτά πρέπει να τα αξιοποιήσει. Αυτή η λογική που λέει εφαρμόζω ενιαία πολιτική σε όλες τις χώρες δεν μπορεί να ισχύσει, διότι δεν υπάρχει πραγματικά ενιαία αγορά, υπάρχει ανισόμετρη ανάπτυξη. Το ευρώ τεχνητά ενοποιεί την αγορά. Επομένως, ας πάρουμε υπόψη και τα εμπόδια που το ίδιο το σύστημα συναντάει στην αναπαραγωγή του και να μη θεωρούμε ότι είναι υπερ - δυνατό».

«Στην Εαρινή Σύνοδο, λοιπόν, αποφάσισαν: Να προχωρήσουν τα μέτρα και ιδιαίτερα τα μέτρα στην Παιδεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στο συνταξιοδοτικό. Συζήτησαν μαζί και το λεγόμενο Σύμφωνο Σταθερότητας και κατέληξαν ότι μπορεί ορισμένες χώρες να παραβιάσουν το δήθεν απαραβίαστο Σύμφωνο Σταθερότητας, εάν αποδείξουν ότι κάνουν επενδύσεις για την ιδιωτικοποίηση της Υγείας υπέρ των επιχειρηματιών, για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων - δηλαδή να μην έχουμε στα πανεπιστήμια συγκεκριμένο αριθμό αορίστου χρόνου ή με έκτακτες συμβάσεις ή με ευκαιριακή απασχόληση, να διευρυνθεί αυτή η πλαδαρότητα και η ευκινησία στις εργασιακές σχέσεις - να ανέβουν τα όρια συνταξιοδότησης, για να μειωθεί η κρατική χρηματοδότηση στην Παιδεία και την Υγεία. Δηλαδή, αν αποδειχθεί ότι μια σειρά κυβερνήσεις προωθούν τα αντιδραστικά μέτρα στην Υγεία, στην Παιδεία, στη συνταξιοδότηση τότε, χαλάλι τους, ας παραβιάζουν το δείκτη στο δημοσιονομικό έλλειμμα και το χρέος. Δηλαδή έδωσαν κίνητρο στις κυβερνήσεις να παραβιάζουν κάποιους κανόνες, αλλά να αποδεικνύουν ότι δεν υφίστανται πιέσεις από το λαϊκό κίνημα ή δεν τσιγκουνεύονται να προχωρήσουν μαζικά σε αντιλαϊκά μέτρα.

Η Εαρινή Σύνοδος, ξαναλέμε, διαπιστώνει καθυστέρηση, χτυπάει με το καμουτσίκι το άλογο να προχωρήσει και επικεντρώνει σε Παιδεία, Υγεία, Συνταξιοδότηση. Η κυβέρνηση ήδη υλοποιεί αυτές τις αποφάσεις. Ενώ ξεκίνησε με τον αναπτυξιακό και φορολογικό νόμο, και δίνει παροχές στο κεφάλαιο και αφαιρεί από τον κόσμο, όλα αυτά δεν επαρκούν για τις απαιτήσεις του κεφαλαίου και προχωρά και σε ένα δεύτερο κύμα».

«Στις 19 Μάη θα κατατεθεί το σχέδιο για την αξιολόγηση. Να μην παρασυρόμαστε με τους όρους. Για το ΚΚΕ ο όρος αξιολόγηση είναι πολύ σημαντικός. Κάναμε ένα ολόκληρο Συνέδριο, το 17ο, που κύριο στόχο είχε να αξιολογήσουμε τη δουλιά μας. Και μάλιστα επιζητούμε και την αξιολόγησή μας και από τον κόσμο. Και αν δε μας αρέσει η κριτική μαθαίνουμε να μας αρέσει, γιατί ο κόσμος πρέπει να μας αξιολογεί.

Αλλά, η αξιολόγηση που χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση δεν έχει καμία σχέση με τον έλεγχο ποιότητας, φιλολαϊκότητας, επιστήμης, απασχόλησης, δεν έχει καμία σχέση με τον έλεγχο υπέρ της Παιδείας, της μόρφωσης, του λαού. Είναι ένας έλεγχος για να περάσει η Μπολόνια με ό,τι συνεπάγεται. Γι' αυτό δεν τη συζητάμε την αξιολόγηση.

Τα πράγματα είναι επικίνδυνα. Είναι ευθύνη όλων μας. Είναι θετικό ότι μεγάλο μέρος των πανεπιστημιακών αντιδρούν, ανεξάρτητα αν είναι με την κυβέρνηση ή όχι ή είναι με το ΠΑΣΟΚ ή όχι. Και αντιδρούν και με το ένστικτο και με τη γνώση ότι αυτά τα μέτρα δεν είναι μόνο αντιλαϊκά, αντεργατικά, είναι και αντιεπιστημονικά. Δηλαδή, συγκρούονται και με τη λογική της επιστήμης.

Ομως, αυτή η αντίσταση δεν μπορεί να πάρει το χαρακτήρα, απλώς π.χ. να περιοριζόμαστε σε μια απεργία κάθε τρεις και λίγο, ούτε μιας διαμάχης εντός των τειχών. Κατά τη γνώμη μας πρέπει να υπάρξει πολιτικοποίηση του κινήματος στο χώρο της Παιδείας, ουσιαστική πολιτικοποίηση. Να διαμορφωθεί ένα κίνημα, το οποίο να δημιουργήσει φόβο στην κυβέρνηση, στο ΠΑΣΟΚ ή σ' όλες τις δυνάμεις που υποστηρίζουν αυτή την πολιτική. Μόνο αν νιώσουν φόβο, κάπου θα κάνουν πίσω. Αν μπεις στη συζήτηση με τη λογική του μικρότερου κακού, στη φάση που είμαστε, θα ενσωματώσουν τις αντιδράσεις στα σχέδιά τους.

Με αφορμή και την αξιολόγηση - γιατί έρχονται και άλλα - πρέπει να υψωθεί ένα κίνημα και της νεολαίας, και των εργαζομένων, και των εκπαιδευτικών το οποίο θα λέει καθαρά ότι η Παιδεία δεν μπορεί να υποταχθεί στους νόμους της αγοράς της ΕΕ - ήταν υποταγμένη, αλλά σήμερα πια να εμπλακεί πλήρως στα γρανάζια της - με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Καμία από τις στρατηγικές επιλογές της Μπολόνια δεν μπορεί να γίνει δεκτή. Αν δε δοθεί μια τέτοια μάχη, κατά τη γνώμη μας, τα επόμενα χρόνια θα τρίβουμε τα μάτια μας. Και το θέμα είναι να μη βρεθούμε μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα.

Πιστεύουμε ότι το κίνημα Παιδείας τα προηγούμενα χρόνια είχε περισσότερες κατακτήσεις από ό,τι είχαν οι υπόλοιποι χώροι. Σήμερα να ξεκινήσουμε, αν θέλετε, από τις λιγότερες απώλειες, αλλά πάνω από όλα να ξεκινήσουμε από την ανάγκη να έχουμε νίκες. Αυτό μας χρειάζεται σήμερα. Και, βεβαίως, το θέμα της Παιδείας δεν αφορά μόνο στο φοιτητικό κίνημα και το πανεπιστημιακό, αλλά αφορά στο εργατικό, στο γενικότερο λαϊκό κίνημα. Το θέμα της Παιδείας δεν είναι μόνο ό,τι υπάρχει μέσα στα πανεπιστήμια.

Το ΚΚΕ είναι αποφασισμένο να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια για μια ουσιαστική αντίσταση και αντεπίθεση.

Εαρινή Σύνοδος, λοιπόν, σημαίνει επικέντρωση στην Παιδεία, επικέντρωση στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην Υγεία, στο συνταξιοδοτικό, στις εργασιακές σχέσεις. Αυτό είναι το κυριότερο.

Εμείς πρέπει να τους χαλάσουμε τα σχέδια. Εχουμε εμπειρίες, μπορούμε. Ο χώρος των πανεπιστημίων να γίνει ένα κάστρο που να βοηθήσει και να αφυπνίσει ευρύτερα το λαό, αλλά και το εργατικό κίνημα να πει το δικό του ΟΧΙ σ' αυτά τα μέτρα στην εκπαίδευση και το ΝΑΙ για την εκπαίδευση που θέλει».