«Οι δικαιολογημένες πικρίες και απογοητεύσεις για το σ. κ., για τη στάση πολλών ηγεσιών, για την εναλλαγή των ρόλων στον κυβερνητικό συνδικαλισμό να μην αφήσετε να οδηγήσουν στην αδράνεια, γιατί αυτό εξυπηρετεί τους εργοδότες και τις αντεργατικές κυβερνήσεις. Μετατρέψτε τη σε οργή και πάθος για το δυνάμωμα του αγώνα για ένα καλύτερο αύριο». Αυτά έλεγε, ανάμεσα σε άλλα, η προχτεσινή ανακοίνωση της «Αυτόνομης Παρέμβασης». Κι όποιος δε γνωρίζει τι έχει γίνει μέχρι σήμερα στο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας, θα συμφωνούσε μαζί της. Και, βέβαια, οι εργάτες πρέπει να βάλουν στο περιθώριο κάθε τάση απογοήτευσης, οχαδερφισμού και μοιρολατρίας και να συμμετάσχουν μαζικά στο συνδικαλιστικό κίνημα και στους καθημερινούς αγώνες. Αλλο δρόμο δεν έχουν, μπροστά στην εντεινόμενη επίθεση κυβέρνησης και πλουτοκρατίας.

Αλίμονο, όμως, στους ίδιους και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας γενικότερα, αν δε βγουν τα ολοφάνερα συμπεράσματα και διδάγματα από τη μέχρι σήμερα πορεία. Αν συνεχιστεί η ίδια πορεία. Αν δε βάλουν στο περιθώριο τις λογικές και τακτικές της ταξικής συνεργασίας, της κοινωνικής συναίνεσης και του κυβερνητικο - εργοδοτικού συνδικαλισμού. Αν συνεχίσουν να εναποθέτουν τις όποιες ελπίδες τους στους φορείς των λογικών αυτών. Αν δεν τους καταδικάσουν και δεν αλλάξουν ριζικά το συσχετισμό δύναμης στα συνδικάτα και το συνδικαλιστικό κίνημα γενικότερα.