Οταν, πριν καιρό, πήγα στο εργοστάσιο της «Ιντραμέτ» στη Λάρισα - επιχείρηση μεταλλοκατασκευών, ιδιοκτησίας Σωκ. Κόκκαλη - είδα εργάτες, μάλλον, ξένοιαστους κι, εν πολλοίς, ευχαριστημένους. Δουλιά υπήρχε αρκετή και το μεροκάματο μπορεί να μην ήταν όσο χρειάζεται ο εργαζόμενος για να ζήσει με κάποια άνεση, αλλά «έπεφτε» κανονικά και στην ώρα του. Κι αυτό, τη σήμερον, που η ανεργία σηκώνεται σαν τσουνάμι κι απειλεί να καταπιεί τους πάντες, το εκτιμάει, αναλόγως, κάθε εργαζόμενος. Βεβαίως, οι 400 εργάτες της «Ιντραμέτ» δε δούλευαν σε ιδανικές συνθήκες. Αντικείμενο εκμετάλλευσης, ούτως ή άλλως, έπεφταν και θύματα της εντατικοποίησης της δουλιάς για να αυξάνονται συνεχώς τα κέρδη του αφεντικού. Πρόσθετο πρόβλημά τους, το γεγονός ότι το είδος της εργασίας που κάνουν προκαλεί κινδύνους για την υγεία, ιδιαίτερα όταν δε λαμβάνονται τα απαιτούμενα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας.

Παρ' όλα αυτά, ένιωθαν τυχεροί, καθώς, εν αντιθέσει με εκατοντάδες χιλιάδες άλλους συναδέλφους τους που ζουν με την αγωνία αν αύριο θα έχουν δουλιά, αυτοί είχαν μια σιγουριά, μιας και το αφεντικό τους θεωρείται ένας από τους πιο ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες του τόπου. Γι' αυτό και στην κουβέντα που κάναμε, τότε, λίγοι εξέφρασαν ανησυχίες για το μέλλον της συγκεκριμένης επιχείρησης και των εργαζομένων της και περισσότεροι στάθηκαν στα γενικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη. Κάποιοι, πιο πονηρεμένοι, μου είχαν επισημάνει ότι «μελλοντικά, μπορεί να έχει πρόβλημα ο Κόκκαλης», αλλά έδειχναν να πιστεύουν ότι αυτό το ενδεχόμενο ήταν πολύ αμφισβητούμενο και δε φαίνονταν να προβληματίζονται ιδιαίτερα.

Ετσι εξελισσόταν η κατάσταση και, ξάφνου, όλα άλλαξαν. Στις αρχές του φθινοπώρου, κυκλοφόρησαν φήμες ότι «κάτι δεν πάει καλά κι έρχονται άσχημες εξελίξεις». Και πριν λίγες μέρες έγινε, επισήμως, γνωστό ότι θ' απολυθούν 150 εργαζόμενοι. Οι άνθρωποι του αφεντικού επιχείρησαν να δικαιολογήσουν την απόφαση, ισχυριζόμενοι ότι η επιχείρηση αντιμετωπίζει πρόβλημα, επειδή τα ολυμπιακά έργα τέλειωσαν και οι δουλιές της λιγόστεψαν. Τη ζημιά - είπαν - θα την πληρώσουν οι εργάτες και δεν εξήγησαν γιατί, στην περίοδο των «παχιών αγελάδων», τα υπερκέρδη τα τσέπωσε όλα το αφεντικό. Αφησαν, όμως, να εννοηθεί ότι το κυνήγι του επιχειρηματικού κέρδους δεν επιτρέπει ταλαντεύσεις, ενώ είναι γνωστό πως «όσο μικραίνει η πίτα, τόσο μεγαλώνει η βαρβαρότητα».

Στους 400 της «Ιντραμέτ» ήρθε, τώρα, η απογοήτευση, καθώς βλέπουν ότι η απόσταση από τον «παράδεισο» της δουλιάς στην «κόλαση» της ανεργίας είναι «ένα τσιγάρο δρόμος». Οι «ανυποψίαστοι» οδηγούνται προς την παράδοση και οι «ψαγμένοι» αναλογίζονται τις δυσκολίες της αντίστασης, μ' ένα εργατικό κίνημα να βρίσκεται σε υποχώρηση και με τον καπιταλισμό να φαντάζει παντοτινός. Αλλά υπάρχουν και οι «αισιόδοξοι». Τούτη την ώρα, που η απελπισία έρχεται να καταλάβει το νου και να παραλύσει την ψυχή, οι αγωνιστές του ταξικού εργατικού κινήματος χτυπούν τα σήμαντρα του ξεσηκωμού και δείχνουν την οδό της διεξόδου. Χωρίς να παραπονούνται που οι προειδοποιήσεις τους αγνοήθηκαν και δίχως να ζητούν ιδιοτελή ανταλλάγματα για τη συνδρομή τους...