Κυριακή 13 Μάρτη 2005
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Η «αγρυπνία»!

Κατοχή, πείνα, βομβαρδισμοί, κλειστά παράθυρα και συσκότιση, για να μη δίνουμε στόχο στα αεροπλάνα! Δεν ξέραμε από τι να πρωτοφυλαχτούμε. Ως κράτος δεν υπήρχαμε. Ως κοινωνία, μας είχε διαλύσει ο τρόμος και η θλίψη της μεγάλης ήττας. Απελπισμένοι, λοιπόν, οι μεγάλοι υποτάχθηκαν, με κρυφή ελπίδα, στη θρησκεία, στο Θεό, στην Παναγία και τους αγίους. Ιδιαίτερα ο Αγιος Δημήτριος, πολιούχος βλέπεις, και η Αγία Βαρβάρα, προστάτισσα του πυροβολικού, είχαν μεγάλη πέραση στη Θεσσαλονίκη. Γέμιζαν οι εκκλησίες. Τα ευχέλαια και οι παρακλήσεις, έδιναν και έπαιρναν. Πλήθαιναν τα όνειρα, όπου πρωταγωνιστούσαν οι διάφοροι σωτήρες άγιοι. Και ξαφνικά άρχισαν να πληθαίνουν και οι «αγρυπνίες». Κάθε βράδυ σε ένα από τα σπίτια της γειτονιάς μαζεύονταν οι γυναίκες να αγρυπνήσουν ψέλνοντας και παρακαλώντας. Εφερναν μαζί τους και μια «θαυματουργή» εικόνα. Ανάμεσα σ' αυτές ήτανε και η εικόνα του Αγίου Διονυσίου, που έφερνε η κυρία Μίνα, τυλιγμένη μέσα σε μια χρυσοκέντητη πετσέτα από την προίκα της. Το περίεργο με την περίπτωση της εικόνας της κυρίας Μίνας ήτανε πως ο αγαπημένος της θαυματουργός Αγιος Διονύσιος εξεδήλωνε τη θαυματουργή του παρέμβαση χτυπώντας. Μέσα από το σκοτεινό ξύλο της εικόνας έβγαινε ένας υπόκωφος χτύπος, έλεγαν όσοι τον άκουσαν. Και αμέσως μετά τον αγιωτικό προειδοποιητικό χτύπο γινόταν το θαύμα, για το οποίο, βέβαια, δεν είχαμε και πολύ σαφείς περιγραφές, «Πίστευε και μη ερεύνα», λένε εξάλλου, όσοι τα ξέρουν αυτά, τα θα, το πιο σημαντικό, πολεμικό μας παιχνίδι! και τους αγιωτικούς «χτύπους». Γι' αυτό και μεις δεν ψιλορωτούσαμε την κυρία Μίνα για τα θαύματα του Αγίου της. Οι μεγάλοι πίστευαν χωρίς να ερευνούν και μεις παίζαμε περιμένοντας. Ητανε, βλέπεις η αγωνία πότε η «αγρυπνία» θα γινόταν στο σπίτι μας.

Και ξαφνικά, μια χιονισμένη Τετάρτη, αν θυμούμαι καλά, μας ήρθε η είδηση: η αγρυπνία θα γινόταν στο σπίτι μας. Πέσαμε γονατιστοί, εγώ και ο αδελφός παρακαλώντας της μάνα μας να μας επιτρέψει να παρακολουθήσουμε και μεις τα «δρώμενα» της «αγρυπνίας». Είχαμε ακούσει τόσα πολλά! Εν τέλει οι παρακλήσεις μας έγιναν δεκτές... Ενα μικρό ντιβανάκι, στρωμένο με μια κατακόκκινη φλοκάτη έγινε το κρεβάτι μας. Από εκεί θα παρακολουθούσαμε το θρησκευτικό θέαμα και μαζί με αυτό τα κάτασπρα πόδια της Αθηνούλας, της μεγάλης κόρης της κυρίας Μίνας, που φάνταζαν σαν αγγελικές ρομφαίες μέσα στο φως των κεριών της «αγρυπνίας». Στρωθήκαμε, λοιπόν, από νωρίς, Ετσι, όταν άρχισαν οι ψαλμωδίες και τα τροπάρια, είχαν κιόλας βαρύνει τα παιδικά μας μάτια. Γι' αυτό το λόγο, μισοκοιμισμένος άφησα το χέρι μου να γλιστρήσει έξω από το βαρύ σκέπασμα και ύστερα από λίγο ν' αρχίσει να χτυπάει ρυθμικά ένα τενεκεδένιο δοχείο, γεμάτο χωριάτικες χυλοπίτες που είχε φυλάξει εκεί η μάνα μας... Στο μισοσκότεινο δωμάτιο απλώθηκε ο υπόκωφος χτύπος «Ντιν, ντιν, ντιν»...

-- Θαύμα, ακούστηκε η βραχνή φωνή της κυρίας Μίνας. «Θαύμα, θαύμα» ακούστηκαν κι οι άλλες γυναίκες της «αγρυπνίας». Εγώ πάγωσα, και δε βρήκα τη δύναμη να σταματήσω. «Ντι, ντιν, ντιν» συνέχισε να ακούγεται στο δωμάτιο κι εγώ να αισθάνομαι σαν ένας μισοκοιμισμένος Αγιος Διονύσιος!

Και αυτή είναι η πρώτη φορά που το ομολογώ, Είχα κάνει το πρώτο μου θαύμα! Ολη αυτή την ιστορία τη θυμήθηκα με αφορμή την «αγρυπνία» της Τρίτης που οργάνωσε η Εκκλησία για να ευοδωθεί η «αυτοκάθαρση». Ποιος ξέρει, μπορεί να γίνει και σ' αυτή την «αγρυπνία» κάποιο θαύμα, όπως σ' εκείνη των παιδικών μου χρόνων. Αρκεί να βρεθεί ο σχετικός τενεκές με τις χυλοπίτες της μάνας μου και ο θαυματουργός Αγιος Διονύσιος της κυρίας Μίνας.


Του
Γιώργου ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ