Σήμερα, αλλά και την ερχόμενη Κυριακή, θα βρεθούμε στο Κάιρο. Ξεναγός μας θα είναι ο συνάδελφος Ανδρέας Δενεζάκης. Φύγαμε;

Στην καρδιά του χειμώνα ένα δροσερό «ανοιξιάτικο» αεράκι μάς συνόδευσε έως το ξενοδοχείο, στο κέντρο της πόλης, μια διαδρομή σε φαρδιούς άνετους δρόμους, γεμάτους με χιλιάδες αυτοκίνητα, που έτρεχαν ξέφρενα, αγνοώντας συστηματικά τους φωτεινούς σηματοδότες, κορνάροντας συνεχώς - σαν από υποχρέωση - μπροστά στα μάτια του «κουρασμένου» τροχονόμου, ο οποίος με απελπισμένο ύφος περιοριζόταν να παρακολουθεί την κίνηση, ανήμπορος να επέμβει...

Ηταν ήδη 2 μετά τα μεσάνυχτα και αφού τελειώσαμε με τις διατυπώσεις του ξενοδοχείου, αποφασίσαμε μια γρήγορη βόλτα, πρώτη γνωριμία με τη γύρω περιοχή...

Ο δρόμος, που από ατυχία διαλέξαμε, μας οδήγησε σε μια περιοχή σκοτεινή και βρώμικη, με έντονες μυρωδιές, κάτι σαν τις περιοχές της Αθήνας πίσω από την Κεντρική Αγορά, σε πολύ μεγαλύτερη έκταση... Η εικόνα, όμως, μαζί και η διάθεσή μας άλλαξε όταν δυο στενά πιο κάτω βρεθήκαμε σε κεντρικούς εμπορικούς δρόμους, μέσα στα φώτα, την πολυκοσμία και τα μαγαζιά, ανοιχτά στις 3 το πρωί... Η «απελευθέρωση» του ωραρίου σε όλο της το μεγαλείο...

Το πρωί ξεκινήσαμε για την Γκίζα, την πόλη που «φιλοξενεί» τις πυραμίδες. Εχει γίνει πια ένα κανονικό προάστιο του Καΐρου, καθώς η μεγαλούπολη εκτείνεται ακόμα πιο πέρα... Στη διαδρομή άρχισε να ξεδιπλώνεται μεγαλόπρεπα η «πόλη με τους χίλιους μιναρέδες» και τις μεγάλες αντιθέσεις. Τεράστιες πολυκατοικίες, κακοσυντηρημένες και φτωχικές, με μικρές αυλές, που λειτουργούν σαν λαχανόκηποι, αν δεν υπάρχουν δεμένα πέντε - έξι γιδοπρόβατα, παιδάκια να παίζουν δίπλα σε μικρούς σκουπιδότοπους, αλλά και καλαίσθητες βίλες και πανάκριβα αυτοκίνητα λίγο πιο κάτω, να συμπληρώνουν την αντίθεση.

Και να, ξαφνικά ο επιβλητικός όγκος των πυραμίδων άρχισε να «καταπίνει» τη φασαρία από το παζάρι που έχει στηθεί γύρω τους, από κάθε λογής μικροπωλητές που διαλαλούσαν την πραμάτεια τους, αναμνηστικά σουβενίρ, σκαραβαίους, κλειδιά του Νείλου, κολιέ, πυραμίδες και θεούς από πέτρα, μέχρι ζαρζαβατικά και φρούτα, και βέβαια η μεταφορά με ιππήλατο αμαξάκι, άλογο ή καμήλα.

5.000 χρόνια ιστορίας υψώθηκαν μπροστά μας, το 7ο θαύμα, απερίγραπτο θέαμα, αθάνατο μνημείο του ίδιου του θανάτου. Μαθηματικά - Αστρονομία - Φιλοσοφία - Ιστορία δεμένα, αξεχώριστα, μεταξύ τους. Πιο κει, γεμάτη μυστήριο, μακάρια, αδιάφορη, σοφή, η Σφίγγα, με το λιονταρίσιο κορμί, μαρτυράει με την κραυγαλέα σιωπή της, σε όποιον έχει αυτιά, τη ματαιότητα της φιλοδοξίας των ανθρώπων να κυριαρχήσουν πάνω στους νόμους της φύσης και της κοινωνίας... Ολα τα κατάπιε η άμμος. Ολα, εκτός από τη Σφίγγα και την ελπίδα της ανθρωπότητας για ένα καλύτερο αύριο, βασισμένο στη συλλογικότητα...

Κι ύστερα ήρθε η σειρά του Αρχαιολογικού Μουσείου του Καΐρου, με τον απερίγραπτο πλούτο των εκθεμάτων από τη δραστηριότητα των ανθρώπων, όλων των εποχών, σε μια περιοχή που έσμιξαν όλοι οι γνωστοί πολιτισμοί του αρχαίου κόσμου. Φαραωνικά αριστουργήματα αμύθητης αξίας, ταφικά ευρήματα, ανάμεσά τους εκείνα του ασύλητου και γι' αυτό μοναδικού τάφου, του Τουταγχαμόν. Ελληνικά μνημεία με κυρίαρχα της εποχής του Μεγαλέξανδρου. Με τη στήλη της Ροζέτας, την επιγραφή που με το περιεχόμενό της - ευχαριστίες Αιγύπτιων ιερέων προς τον Πτολεμαίο τον Ε' τον Επιφανή - σε τρεις γραφές (ιερογλυφική, αρχαία αιγυπτιακή και ελληνική) οδήγησε στην αποκρυπτογράφηση των ιερογλυφικών, να δεσπόζει στην είσοδο του Μουσείου, δυστυχώς σε «ακριβές αντίγραφο», μια και το πρωτότυπο βρίσκεται στο Λονδίνο, καθώς και ρωμαϊκά από την εποχή της Κλεοπάτρας και ύστερα...

Αλήθεια είναι ότι μια μέρα δεν είναι αρκετή για μια ολοκληρωμένη επίσκεψη, ενώ τη δεύτερη φορά θα ξέρει κανείς τι θα πρέπει να δει με μεγαλύτερη προσοχή... την επόμενη που θα του δοθεί η ευκαιρία για μια νέα επίσκεψη...

Περίπου 11 χιλιόμετρα από την κεντρική πλατεία Ταχρίρ (εκεί που βρίσκεται το Αρχαιολογικό Μουσείο), σε ένα από τα πιο όμορφα προάστια, την Ηλιούπολη, βρίσκεται το ανακαινισμένο «Σπετσεροπούλειο», ένα τριώροφο οίκημα, που μέχρι το 1988 λειτουργούσε ως ορφανοτροφείο. Σήμερα στεγάζει, στον 1ο όροφο, το «Αχιλλοπούλειο», πλήρες Δημοτικό και Νηπιαγωγείο, και στον 2ο όροφο την «Αμπέτειο», Γυμνάσιο και Λύκειο, ιδιοκτησίας της Ελληνικής Κοινότητας του Καΐρου, όπου φοιτούν οι εναπομείναντες - λίγοι δυστυχώς - Ελληνες και ελληνόφωνοι της πόλης, ασθενής απόηχος μιας άλλοτε ιδιαίτερα ισχυρής κοινότητας...

Στον 3ο όροφο και στην προσπάθεια της κοινότητας να ενισχυθούν οι δεσμοί της με την Ελλάδα, αλλά και για λόγους ενίσχυσης των οικονομικών της, λειτουργεί ξενώνας υψηλών προδιαγραφών, που αποτελείται από 24 δωμάτια - στούντιο με ψυγείο, τηλεόραση και μπάνιο (σύνολο 45 κρεβάτια), με καλαίσθητη κοινή κουζίνα και τραπεζαρία, σε ιδιαίτερα ανταγωνιστικές τιμές (25-30 ευρώ το άτομο), ενώ στο ισόγειο υπάρχει το πάντα φιλόξενο εστιατόριο της κοινότητας, όπου μπορεί κανείς να συναντηθεί με την υπόλοιπη παροικία, που συχνά πυκνά επισκέπτεται το οίκημα. Κοντά σ' αυτά, οι άνθρωποι της κοινότητας είναι πάντα πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν και να δώσουν τις καλύτερες λύσεις στα όποια προβλήματα αντιμετωπίζουν οι εκδρομείς (πληροφορίες, οδηγίες μετακίνησης, μέχρι και διάθεση αυτοκινήτου)...

Η συγκίνηση κατέλαβε την παρέα, μια και ο ένας υπήρξε τρόφιμος του ορφανοτροφείου και δυο άλλοι μαθητές των συστεγαζόμενων, πια, σχολείων, ενώ οι αναμνήσεις ζωντάνεψαν ξαφνικά, καθώς οι διηγήσεις τους γέμισαν με φωνούλες μιας άλλης εποχής τους διαδρόμους...