Χ.Ο.
Και ξαφνικά βρέθηκε το θέμα και όλοι, δημοσιογράφοι και μη, πιστοί και άπιστοι, ειδικοί και όχι έπεσαν επάνω του και με την ανείπωτη εκείνη ηδονή, που σκεπάζει τα μάτια του ναυαγού που βλέπει δίπλα του αυτό που του έλειψε χρόνια ολόκληρα, άρχισαν να το ξεκοκαλίζουν. Να το αναλύουν, δηλαδή. Και, φυσικά, όπως συμβαίνει σ' αυτές τις περιπτώσεις, όλος αυτός ο κόσμος των αναλυτών και των επιχειρηματολογούντων χωρίστηκε σε δυο «στρατόπεδα». Από τη μια πλευρά αυτοί που λένε «όχι» και από την άλλη εκείνοι που λένε «ναι». Και πάνω απ' όλα αυτά τα «ναι» και τα «όχι», η Επιτροπή Προστασίας των Προσωπικών Δεδομένων (ομολογώ πως δεν ήξερα πως υπήρχε μια τέτοια επιτροπή) ήρθε ως καταπέλτης να πει πως όχι μόνο το «Χ.Ο» δεν πρέπει να αναγράφεται στην αστυνομική μας ταυτότητα, αλλά ούτε το επάγγελμα, ούτε και το όνομα του συζύγου, ούτε η υπηκοότητα. Ούτε ακόμα να εικονίζεται στο δελτίο της αστυνομικής μας ταυτότητας το γραμμικό απεικόνισμα των δακτυλικών μας αποτυπωμάτων. Και τότε οι μεν χειροκρότησαν, λέγοντας «μπράβο» και οι δε ποδοκρότησαν, φωνάζοντας «αίσχος».
Και δεν έφταναν μόνο τα επιχειρήματα και οι αφορισμοί, οι συνταγματολογικές εκπυρσοκροτήσεις και οι αρχιεπισκοπικοί λιθοβολισμοί, ήρθε και κείνη η ταλαίπωρη λέξη «Δικαίωμα» να περνάει από στόμα σε στόμα, από τηλεοπτικό παράθυρο σε τηλεοπτικό παράθυρο. Είναι δικαίωμα να λένε κάποιοι «όχι», είναι υποχρέωση να υποστηρίζουν οι άλλοι. Να γίνει δημοψήφισμα κατακεραύνωσε το εκκλησίασμά του ο κ. Χριστόδουλος. Σε καμιά περίπτωση, απάντησε ο κ. Ρέππας. Και κάποια στιγμή καταβρεγμένος από όλα αυτά τα «σαλιαρίσματα», δεν άντεξα, βγήκα στο φανταστικό μου «μπαλκόνι», όπου καταφεύγω στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου και ξέσπασα. Δηλαδή τώρα θυμηθήκαμε τα «δικαιώματα», το Σύνταγμα και το Δημοψήφισμα; Τώρα θυμηθήκαμε το λαό και τη γνώμη του; Τώρα θυμηθήκαμε τη μειοψηφία και την πλειοψηφία;
Για τη δουλιά που είναι δικαίωμα και μάλιστα ρητά ορισμένο από το Σύνταγμα, πότε θα ανοίξουμε τη μεγάλη συζήτηση; Πότε θα βγουν στα τηλεοπτικά παράθυρα οι άνεργοι να μιλήσουν για τα «προσωπικά τους δεδομένα» που καμιά επιτροπή δε σκέφτηκε να τους τα προστατέψει; Και για τη μόρφωση, που είναι και αυτή δικαίωμα, πότε θα φωνάξουμε τους δασκάλους και τους μαθητές να πούνε ήρεμα και προγραμματισμένα τη δική τους την άποψη για τα προβλήματα του σχολείου τους και όχι, βέβαια, κάτω από το άγρυπνο μάτι του εισαγγελέα και του αστυνόμου και με την απειλή της «Πράξης του Νομοθετικού Περιεχομένου»;
Και δεν είναι, βέβαια, μόνο αυτά τα «δικαιώματα» που δεν ξεσήκωσαν ποτέ το «θρησκευτικό πόλεμο» που κήρυξε ο αρχιεπίσκοπος και περνούν απλά σαν θέματα ρουτίνας από τις σελίδες των εφημερίδων, τα τηλεοπτικά παράθυρα και τα μικρόφωνα των ΜΜΕ. Είναι εκείνα τα πιο μεγάλα που έχουν να κάνουν με την Ειρήνη και την εθνική μας ανεξαρτησία, με τον εγκλεισμό της χώρας μας μέσα σε οργανισμούς και την υποταγή της σε αποφάσεις, για τις οποίες είτε μας βλάπτουν είτε όχι οι συζητήσεις που προκαλούν γίνονται έτσι, στο πόδι, για να τηρούνται απλώς τα προσχήματα μιας πάσχουσας και αποπροσανατολιστικής ενημέρωσης.
Το κακό σε όλη αυτή την υπόθεση δεν είναι μόνο πως ξοδεύουμε τον καιρό μας και γεμίζουμε τα εθνικά μας πνευμόνια με τα καυσαέρια αυτής της άχρονης μηχανής, που με την κίνησή της μας παίρνει μακριά από τα καθημερινά μας προβλήματα, που είναι και σημαντικά και δυσεπίλυτα. Την ίδια στιγμή ως επιχείρημα χρησιμοποιείται και η «παράδοση». Λέγεται, δηλαδή, πως η αναγραφή στις αστυνομικές μας ταυτότητες του πολυσυζητημένου Χ.Ο. είναι απαραίτητη, γιατί αλλιώς προσβάλλεται και κλονίζεται η λαϊκή μας παράδοση! Μα σοβαρά είναι δυνατό να πιστεύουμε ακόμα και σήμερα πως αυτός ο ταλαιπωρημένος λαός κατάφερε να επιζήσει κρατώντας στο χέρι του μόνο το σταυρό; Και η πένα; Το δρεπάνι; Το σφυρί; Το ντουφέκι; Τα βάρη που σηκώνει ο καημένος ο Πύρος και μεις καμαρώνουμε; Τα σβήνουμε όλα αυτά, γιατί το θέλει μια ανιστόρητη και ξεπερασμένη αντίληψη για το τι σημαίνει Λαός, και τι Παράδοση!
Του
Γιώργου Χ. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ
Κυρίως φύλλο
Feeds
Νεανικό ρεμπέτικο «σπουδαστήριο»
