Μια ρέγκα, λίγο τυρί, μερικά μπουκάλια κρασί, καμιά φορά, ακόμα και μια βασιλόπιτα από μόνη της, είναι αρκετά για να στηθεί ένα γλέντι. Οταν πρόκειται για γλέντι εργατών και μάλιστα σε καιρό κινητοποιήσεων. Λες και το έχει γραμμένο στα γονίδιά της, η τάξη των μεροκαματιάρηδων, των ανθρώπων του μόχθου, μπορεί και κάνει τον αγώνα γιορτή. Η «κουλτούρα», αυτό που λέμε ο πολιτισμός της, είναι τόσο πηγαίος και αυθεντικός, που σκιάζει κάθε φυτεμένη «πολιτιστική» μετάλλαξη, σαν εκείνες που εκκολάπτονται στα θερμοκήπια των έγκλειστων «αστέρων», ή στα πλατό των τηλεοπτικών «πρωινάδικων», ή στις γεμάτες λαμπιόνια πίστες της παραλιακής.

Χαράματα, πίσω από την περίφραξη του εργοταξίου. Μαζεμένοι γύρω στους 60, αποφασισμένοι να μην πιάσουν δουλιά στο γιαπί αν δεν πληρωθούν τα δεδουλευμένα του μήνα. Τσάι ζεστό, βαρέλια με φωτιά, τσίπουρο για τους πιο μερακλήδες. Σε λίγο φτάνουν οι ρέγκες, απαραίτητο έδεσμα στο οικοδομικό τραπέζι. Λύσσα ο εργοταξιάρχης που τους βλέπει να διασκεδάζουν τη φτώχεια τους, χωρίς να χαμπαριάζουν από απειλές και εκβιασμούς. Ξανά πρωί, σε άλλο εργοτάξιο, όμως η επίσχεση για τον ίδιο λόγο, μετράει ήδη τη δεύτερη μέρα. Εδώ τα πράγματα είναι πιο οργανωμένα. Δυο μακρόστενες τάβλες ενωμένες πρόχειρα, μερικά καρβέλια ψωμί, ρέγκα, κρασί μπόλικο, φέτα και το κασετόφωνο στο αυτοκίνητο να παίζει δημοτικά. Ελληνες και μετανάστες εργάτες να χορεύουν σε κύκλο, κι ας έκαναν Χριστούγεννα απλήρωτοι, κι ας τους έχει πάλι ο εργοδότης ένα μήνα «μέσα». Δυο τρεις καλοθελητές που θέλησαν να σπάσουν στα δυο τους εργάτες, λουφάζουν μόνοι τους παράμερα.

Στην πύλη του εργοστασίου, περασμένες τέσσερις τη νύχτα, δυο βασιλόπιτες και δυο μπουκάλια κονιάκ είναι αρκετά για να ανάψει το κέφι. Οι μπράβοι κοιτάζουν και απορούν. Το ίδιο και η αστυνομία που κουβάλησε σύσσωμο το τοπικό της τμήμα μήπως και οι «ταραξίες» που περιφρουρούν την απεργία του Συνδικάτου προβούν σε ανάρμοστες ενέργειες. Και κει που θα περίμενε κανείς να δει πρόσωπα σκεβρωμένα από το κρύο, βλέπει χαμόγελα ζεστά, γεμάτα χαρά και υπομονή, μάτια σίγουρα πως κάποια στιγμή θα δουν αυτό που για χάρη του τώρα ξαγρυπνούν. Το κασετόφωνο δεν τους κάνει τη χάρη να «κεράσει» τα όργανα, τα συνθήματα όμως φτάνουν και περισσεύουν.

Δουλιά κι αγώνας. Αγώνας και γλέντι. Γιατί το γλέντι πάνω απ' όλα δείχνει περηφάνια. Και περηφάνια σημαίνει να μην ικετεύεις κατηφής το αφεντικό να σου πετάξει άσαρκο το κόκαλο που περίσσεψε από το πλουσιοπάροχο τσιμπούσι. Γιατί τα καλούδια εργάτες τα έστρωσαν στο τραπέζι. Από τον ιδρώτα τους αγοράστηκαν, με τον ιδρώτα τους αβγατίζουν. Και η αξιοπρέπεια λέει πως όταν σου κλέβουν κάτι ολοδικό σου, δεν παρακαλάς να στο δώσουν πίσω, αλλά το διεκδικείς με πείσμα. Οχι μόνο το μερτικό που άλλοι όρισαν για σένα και «σ' έριξαν» στη μοιρασιά. Αλλά όλα όσα με τη δύναμη του μυαλού και του δικού σου χεριού φτιάχνονται και σήμερα τα χαίρονται λίγοι...