Κυριακή 13 Φλεβάρη 2005
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 2
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
ΕΑΡΙΝΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΕΕ
Σχέδιο αντεργατικής - αντιασφαλιστικής δράσης

Συγκεκριμένες κατευθύνσεις για την επιμήκυνση των ορίων συνταξιοδότησης, την κατάργηση του επιδόματος ανεργίας και την παραπέρα ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας αναμένεται να υιοθετήσουν οι ηγέτες της ΕΕ

Την ξεκάθαρη δέσμευση απέναντι στο ντόπιο και το ευρωπαϊκό κεφάλαιο ότι μέχρι τα μέσα του 2006 θα έχει καταφέρει καίρια πλήγματα στα εναπομείναντα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των εργαζομένων, αναμένεται να αναλάβει η κυβέρνηση κατά την Εαρινή Σύνοδο των Ευρωπαίων ηγετών στις 22 και 23 Μάρτη στις Βρυξέλλες. Το «σχέδιο δράσης» (SEC (2005) 192, 3.2.2005) για τη στρατηγική της Λισαβόνας που προτείνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν) και το οποίο αναμένεται να υιοθετηθεί αυτούσιο από τους ηγέτες της ΕΕ, δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας αναφορικά με τις απαιτήσεις του ευρωενωσιακού κεφαλαίου απέναντι στους πολιτικούς εκφραστές του: Μέχρι το 2006, ο «εκμοντερνισμός» του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης θα πρέπει να έχει προχωρήσει τόσο ώστε «να αυξηθεί η συμμετοχή των πιο ηλικιωμένων εργαζόμενων στην αγορά εργασίας». Με άλλα λόγια, να έχουν αυξηθεί τα όρια συνταξιοδότησης, με μεθόδους και θεσμικές αλλαγές που περιγράφονται λεπτομερώς στο «σχέδιο δράσης» της Κομισιόν.

Δουλιά μέχρι τα βαθιά γεράματα

«(Στόχος) μέχρι το 2006: βελτίωση της υπάρχουσας διαδικασίας. Υιοθέτηση κοινών στόχων που θα καλύπτουν την αναμόρφωση του συνταξιοδοτικού συστήματος και του συστήματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Η βελτίωση των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης θα δώσει την ευκαιρία και θα ενθαρρύνει τους εργαζόμενους να εκμεταλλευτούν την αγορά εργασίας, να επιμηκύνουν τον εργάσιμο βίο τους και να γίνουν λιγότερο εξαρτημένοι από οφέλη». Αυτά αναφέρει επί λέξει το «σχέδιο δράσης» της Κομισιόν (σελίδα 44). Οπου «οφέλη» υπονοείται προφανώς η σύνταξη ή και οι πενιχρές παροχές του συστήματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης που «απολαμβάνουν» σήμερα οι εργαζόμενοι.


Η ελληνική κυβέρνηση, στα πλαίσια των αποφάσεων που έχει ήδη συνδιαμορφώσει, αλλά και εκείνων που θα ακολουθήσουν τον ερχόμενο Μάρτη, οφείλει - σύμφωνα με το «σχέδιο δράσης» της Κομισιόν - να «υποβάλει έκθεση για την πρόοδο των μεταρρυθμίσεων που αφορούν στο σύστημα συνταξιοδότησης και στο σύστημα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στα μέσα του 2006, ώστε να υποστηρίξει τους κοινούς στόχους για τον "εκμοντερνισμό" του συστήματος Κοινωνικής Προστασίας» (σελίδα 47). Ο κύβος για την ισοπέδωση κεκτημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων ερρίφθη και τα περιθώρια εφαρμογής των προαποφασισμένων αντεργατικών ρυθμίσεων στενεύουν.

Η Κομισιόν υποδεικνύει τα μέσα με τα οποία οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών θα υποχρεώνουν τους εργαζόμενους να παραμένουν οικονομικά ενεργοί μέχρι τα βαθιά γεράματα. «Βελτιωμένα κίνητρα και εργασιακές ρυθμίσεις για επιμήκυνση του εργάσιμου βίου. Συμψηφισμός της σύνταξης και του μισθού» προκειμένου «ο δείκτης της απασχόλησης να βελτιωθεί ανάμεσα στις ηλικίες 55- 64 χρονών, να επιμηκυνθεί ο μέσος όρος εξόδου από την εργασία» και να αναστραφεί το αρνητικό ισοζύγιο ανάμεσα σε εκείνους που συνταξιοδοτούνται στα ισχύοντα όρια ηλικίας και σε εκείνους που σπρώχνονται να συνεχίσουν τον εργάσιμο βίο τους (σελίδα 47).

Προνόμιο η σύνταξη!


Οι συναποφάσεις των Ευρωπαίων ηγετών στοχεύουν στην καθιέρωση μιας πενιχρής σύνταξης, η οποία θα αποτελεί αντικίνητρο για την έξοδο από την εργασία. Τα υπόλοιπα έρχονται σαν μια, λίγο - πολύ, φυσική συνέχεια: Ο εργαζόμενος, παρά το ότι θα έχει συμπληρώσει τα απαιτούμενα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης, θα υποχρεώνεται να αναζητάει δουλιά προκειμένου να συμπληρώσει το εισόδημά του και να επιβιώσει. Η θεσμική αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης θα είναι το επόμενο βήμα, αφού ο εργαζόμενος θα έχει εθιστεί στην ιδέα ότι επιβίωση σημαίνει εργασία μέχρι τα βαθιά γεράματα. Με τις δρομολογούμενες αλλαγές θα ακμάσει και η ιδιωτική ασφάλιση, καθώς η ΕΕ δεν κρύβει τα λόγια της και θέτει ως στόχο τη «μακροπρόθεσμη οικονομική σταθερότητα (των Ταμείων), συμπεριλαμβανομένης και της ιδιωτικής ασφάλισης» (σελίδα 47).

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, με την απόλυτη συμφωνία και της ελληνικής κυβέρνησης, γίνονται προκλητικοί όταν επιχειρηματολογούν για την αναγκαιότητα των αντιασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων: «Τα καλά σχεδιασμένα και οικονομικά σταθερά συστήματα κοινωνικής ασφάλισης θα ελαχιστοποιήσουν την εξάρτηση από οφέλη, δημιουργώντας ισχυρά κίνητρα για την αναζήτηση εργασίας και ευνοώντας την κινητικότητα (των εργαζομένων)» (σελίδα 47). Δηλαδή, τα 510 ευρώ που παίρνει σήμερα ένας συνταξιούχος μετά από μερικές δεκαετίες δουλιάς θεωρείται... προνόμιο που πρέπει να καταργηθεί, προκειμένου να εξαναγκαστεί να αναζητήσει δουλιά και μετά τα 65 του χρόνια για να ζήσει!


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ