Η συνεχής αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων εις βάρος της εργατικής τάξης στον κοινωνικό τομέα, η συνεχής ψήφιση νομοθετημάτων αντιλαϊκού ανελεύθερου χαρακτήρα στον πολιτικό τομέα και ο περιορισμός της αγοράς και του κάμπου σε όλο και πιο λίγα χέρια στον οικονομικό τομέα, αποτελούν τους τρεις πυλώνες στήριξης του ελληνικού καπιταλισμού. Είναι πολλοί οι αφελείς που διερωτώνται, γιατί, π.χ., επιτρέπεται μια ανεξέλεγκτη συσσώρευση ξένων εμπορευμάτων στην ελληνική αγορά σε βάρος των Ελλήνων παραγωγών της πόλης και του χωριού. Είναι αρκετοί, επίσης, εκείνοι οι αφελείς που διερωτώνται γιατί ασκείται μια τόσο εξόφθαλμα ξεδιάντροπη πολιτική ενδοτισμού στον εξωτερικό τομέα.

Είθισται, τον καιρό της αποδοχής της αστικής τάξης ως ιθύνουσας τάξης του έθνους, η εθνική πολιτική να ταυτίζεται με το εκάστοτε καπιταλιστικό συμφέρον και να θεωρείται ως εθνικά εφικτή κάθε προδοσία που το εξυπηρετεί. Επομένως, κάθε αντίρρηση στην απαίτηση του κάθε νεοκυβερνήτη φιλο-ιμπεριαλιστικού προσανατολισμού θεωρείται ως μη ρεαλιστική και ανέφικτη. Εν ολίγοις, το κέντρο του σταυρού δε βρίσκεται στην απολεσμένη εθνική ευαισθησία της αγοράς, αλλά στο χυδαίο υλισμό του ...μπαγιόκου. Το σύνολο του κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού συμπλέγματος δίνει στην κρίση εθνική διάσταση και στην αντιμετώπισή της εθνικό χαρακτήρα. Εδώ βρίσκεται το σταυρικό σημείο συνάντησης λαού και έθνους.