Οπου υπάρχει μέλι, υπάρχουν και μύγες. Και από μύγες έχει γεμίσει ο τόπος. Πολύ περισσότερες από εκείνες που βγαίνουν στο γυαλί της τηλεόρασης ή στις σελίδες των εφημερίδων. Μέλι όμως υπάρχει εξίσου στις εφημερίδες και στην τηλεόραση, που τώρα φιλοξενούν τις άλλες μύγες, εν μέρει και τις δικές τους. Χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει ότι η ρασοφόρα μύγα που είναι τώρα στην επικαιρότητα, αύριο δε θα χαίρεται με την αποκάλυψη κάποιας άλλης μύγας, από εκείνες που τώρα καμώνονται τον τηλεοπτικό ή έντυπο τιμωρό της. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.

Πίσω από κάθε αποκάλυψη κρύβεται και ένα ποσό. Αλλοτε μεγάλο, άλλοτε μικρό. Ακόμα και κάτω από τα κλινοσκεπάσματα του τάδε ή του δείνα μητροπολίτη, υπάρχουν κάμποσα εκατομμύρια, από δεκάδες έως εκατοντάδες. Οπως και πίσω από το έδρανο της επίορκης ανακρίτριας. Οπως και μέσα στο χαρτοφύλακα μερίδας των δημοσιογράφων. Κανείς από όλους αυτούς που τώρα παρελαύνουν στην επικαιρότητα δεν τα έχει δουλέψει - με την κυριολεκτική σημασία του όρου - κι ας ισχυρίζεται το αντίθετο ο Αττικής. Είναι το φιλοδώρημά τους για τις υπηρεσίες που προσφέρουν στο σύστημα, σαν εκπρόσωποι θεσμών αναγκαίων για την ύπαρξη και την αναπαραγωγή του. Γι' αυτό και τόσο καιρό επιβιώνουν, όπως θα επιβιώνουν και οι επόμενοι ή ακόμα και εκείνοι που τώρα γλίτωσαν από τη φουρτούνα των αποκαλύψεων, είναι όμως γνωστοί στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ».

Και επειδή σαν θεσμοί είναι απαραίτητοι για το σύστημα, συγκεντρώνουν και το μέλι. Το κράτος δεν τόλμησε ποτέ να βάλει χέρι στα της εκκλησίας. Αντίθετα, την αντιμετώπισε σαν μια ακόμα Ανώνυμη Εταιρία, τη φιλοδώρησε με επιπλέον θεσμικά και οικονομικά προνόμια για να μπορεί να την έχει αρωγό στα δύσκολα. Το ίδιο και στα ΜΜΕ. Μπορούν να ωρύονται απρόσκοπτα, στο βαθμό που δεν αμφισβητούν τα ιερά και τα όσια της κυρίαρχης πολιτικής, στη «γαλάζια» ή την «πράσινη» απόχρωσή της. Και οι μεγαλοκαναλάρχες και μεγαλοεκδότες βουτάνε το δάκτυλό τους στη μαρμίτα με το μέλι, με ή χωρίς το νόμο για τον «βασικό μέτοχο». Οσο για τη δικαιοσύνη; Παραμένει στα χαρτιά ανεξάρτητη, όσο μπορεί με το ένα τυφλό της μάτι να βλέπει τα «εγκλήματα» των συνδικαλιστών και των απεργών, όταν με το άλλο ορθάνοιχτο αθωώνει τον μεγαλοεφοπλιστή που φούνταρε αύτανδρο το καράβι του για να εισπράξει την αποζημίωση.

Αφού, λοιπόν, το ίδιο το σύστημα των ελάχιστων «εχόντων» ζέχνει, θα μπορούσαν να γλιτώσουν οι θεσμοί που εκτρέφει; Οταν ο μεγαλοβιομήχανος μετράει την ανθρώπινη ζωή σε φτηνές εργατοώρες, θα μπορούσε ο μητροπολίτης να μη μετράει τη σωτηρία της ψυχής σε αργύρια; ΄Η ο δημοσιογράφος την είδηση σε τηλεθέαση και άρα διαφήμιση; ΄Η ο δικαστικός το λειτούργημα σαν εκδούλευση σ' εκείνους που διαιωνίζουν το μέλι; Οι εξαιρέσεις - και δεν είναι λίγες σε κάθε χώρο - δε σώζουν τα προσχήματα. Ούτε μειώνουν στο παραμικρό την επιτακτική ανάγκη της ανατροπής του σάπιου συστήματος.