Η επίσκεψη του Προέδρου της Κολομβίας, Αλβαρο Ουρίμπε Βέλες στη Βενεζουέλα, την Πέμπτη, αναβλήθηκε λόγω ωτίτιδας. Ουσιαστικά όμως η αναβολή αυτή σημαίνει απλώς τη χρονική μετάθεση της έναρξης των επισήμων συνομιλιών μεταξύ των δύο χωρών, για την εκτόνωση της έντασης και το ξεπέρασμα της κρίσης, που ξέσπασε μετά την αποκάλυψη των γεγονότων αναφορικά με την απαγωγή - σύλληψη του ηγετικού στελέχους των Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας - Στρατός του Λαού (FARC-EP), Ροντρίγκο Γκράντα.

Μία σύλληψη που έγινε στις 13 Δεκεμβρίου, μέρα μεσημέρι στην πρωτεύουσα της Βενεζουέλας, το Καράκας, από πράκτορες της κολομβιανής αστυνομίας «με τη βοήθεια διεφθαρμένων Βενεζουελανών συναδέλφων τους» όπως αναφέρει 4σέλιδο φαξ που απέστειλε ο ίδιος ο Γκράντα προς το πρακτορείο «Associated Press» (AP). Ο Γκράντα μάλιστα προσθέτει ότι την όλη επιχείρηση απαγωγής στήριξαν και βοήθησαν Αμερικανοί πράκτορες... ένα γεγονός που είχε γίνει γνωστό ως «πληροφορία» και το οποίο είχε φυσικά κατηγορηματικά αρνηθεί το αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Μπορεί η έναρξη των συνομιλιών μεταξύ των κυβερνήσεων της Βενεζουέλας και της Κολομβίας να οδηγήσουν σε κάποια εκτόνωση της έντασης, εξέλιξη θεμιτή κυρίως από την πλευρά της Βενεζουέλας, αφού γνωρίζει πολύ καλά ότι μία πολεμική σύρραξη μεταξύ των δύο χωρών θα σημάνει και την άμεση επέμβαση των ΗΠΑ και συνεπώς τον οριστικό και αμετάκλητο τερματισμό της «μπολιβαριανής επαναστατικής διαδικασίας», όμως και σε ανάλογα, ήσσονος σημασίας, διασυνοριακά επεισόδια το θέμα μόνο λήξαν δεν μπορεί να θεωρηθεί.

Καταρχήν, πρόκειται για ένα επεισόδιο που όταν έγιναν γνωστά τα παρασκήνια εξελίχθηκε σε μία πολύ σοβαρή κρίση. Οπως ειδικά ορίζονται οι κρίσεις στις σχέσεις όχι μεταξύ των χωρών της Λατινικής Αμερικής, αλλά μεταξύ της αμερικανικής υποηπείρου και του μεγάλου αφεντικού της περιοχής, των Ηνωμένων Πολιτειών. Κρίση με εν δυνάμει εκρηκτικές πολιτικές, στρατιωτικές και οικονομικές συνέπειες για όλη την περιοχή.

Το κυριότερο όμως, η απαγωγή του Γκράντα, σήμανε την επισημοποίηση της νέας πολιτικής της κολομβιανής κυβέρνησης. Για να δικαιολογήσει και νομιμοποιήσει τη σύλληψη του ανώτατου στελέχους των FARC-EP, η κυβέρνηση του Αλβαρο Ουρίμπε διακήρυξε ουσιαστικά ένα νέο δόγμα που θα διέπει την εξωτερική πολιτική της χώρας, που δυστυχώς θυμίζει έντονα την πολιτική της κυβέρνησης Μπους, αλλά και την πολιτική που ακολουθεί το Ισραήλ στη Μέση Ανατολή με την «ευγενική χορηγία και στήριξη της Ουάσιγκτον»: Το δικαίωμα μονομερούς επέμβασης σε οποιαδήποτε χώρα της περιοχής, η οποία κατά την κολομβιανή κυβέρνηση στηρίζει ή δίνει άσυλο σε πολιτικούς της αντιπάλους, που φυσικά για την ίδια δεν είναι τίποτα περισσότερο από «τρομοκράτες», γεγονός που αποτελεί άμεση απειλή για την εθνική της ασφάλεια.

Αναντίρρητα η πολιτική Ουρίμπε και το νέο «δόγμα» για την εξωτερική πολιτική αποτελεί απόδειξη για την καθολική κυριαρχία της Ουάσιγκτον στην πολιτική που ακολουθεί η κολομβιανή κυβέρνηση, διά μέσου της τεράστιας οικονομικής «βοήθειας» στο πλαίσιο του «Σχεδίου Κολομβίας» που έχει φτάσει πια τα 3 δισεκατομμύρια δολάρια, αλλά και διά μέσου της βαθύτατης διείσδυσης της Ουάσιγκτον στο πολιτικο-στρατιωτικό κατεστημένο της Κολομβίας.

Σύμφωνα με τα όσα έχουν γίνει μέχρι στιγμής γνωστά και όπως αυτά φάνηκαν ότι τέθηκαν σε ισχύ διά της απαγωγής Γκράντα, το νέο «δόγμα για την εξωτερική πολιτική» εμπεριέχει πολύ επικίνδυνες προεκτάσεις:

• Το δικαίωμα να παραβιάζεται η κυριαρχία μιας χώρας με τη χρήση μάλιστα βίας, άμεσης ή έμμεσης. Εμμεσης με τη χρησιμοποίηση τοπικών μισθοφόρων.
• Το δικαίωμα να στρατολογούνται και να υπονομεύονται στρατιωτικοί αξιωματούχοι και αξιωματούχοι ασφαλείας ώστε να υπηρετήσουν τα συμφέροντα μιας άλλης χώρας και φυσικά σε αυτή την περίπτωση της Κολομβίας.
• Το δικαίωμα να εκρέουν από τα δημόσια ταμεία κονδύλια που προορίζονται για «κυνηγούς κεφαλών» ή «τρίτα μέρη», προκειμένου να διαπράξουν παράνομες βίαιες ενέργειες σε χώρα - στόχο.
• Ο ισχυρισμός της «ανωτερότητας» των νόμων, των θεσπισμάτων και της πολιτικής της Κολομβίας έναντι και εναντίον των νόμων της χώρας στην οποία επεμβαίνει.

Με την υιοθέτηση εκ μέρους της Κολομβίας, μάλλον καλύτερα ο δανεισμός, του «δόγματος Μπους» για την εφαρμογή του στην αμερικανική υποήπειρο, η κυβέρνηση Ουρίμπε διεθνοποιεί στη Λατινική Αμερική την τρομοκρατική πρακτική που ακολουθεί η κυβέρνηση της Κολομβίας εντός της επικράτειάς της τα τελευταία 20 χρόνια και η οποία έχει ενταθεί με το «βρώμικο πόλεμο» του Ουρίμπε ενάντια στις FARC-EP και το Εθνικό Απελευθερωτικό Στρατό (ELN) πρωτίστως, αλλά και εν συνεχεία στο λαϊκό κίνημα και σε οποιαδήποτε φωνή αντίστασης.

Σε αυτό το σενάριο θα πρέπει να τοποθετηθεί και η έκδοση στις Ηνωμένες Πολιτείες του Σιμόν Τρινιδάδ, στελέχους των FARC-EP, που είχε συλληφθεί το Γενάρη του 2004 στο Κίτο του Εκουαδόρ σε μια επιχείρηση που έστησε η CIA με τη βοήθεια των κολομβιανών και εκουαδοριανών μυστικών υπηρεσιών και ενόσω ο Τρινιδάδ επρόκειτο να συναντηθεί με απεσταλμένους του ΟΗΕ.

Η διατύπωση και πρακτική του δόγματος τώρα, όσον αφορά την υπόθεση Γκράντα, είχε πολλαπλούς στόχους. Πρώτος, που βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία και αγαστή συνεργασία με την καθεστηκυία τάξη τόσο της Κολομβίας και της Βενεζουέλας, είναι η ανατροπή της κυβέρνησης Τσάβες. Δεύτερος, η διάρρηξη των πολύ στενών συντροφικών, αλλά και οικονομικών δεσμών με την Κούβα, ούτε ώστε η Κούβα να απομονωθεί και να υπονομευτεί η επαναστατική κυβέρνηση. Τρίτος, να εξασφαλιστεί ότι η Βενεζουέλα υπό πολύ ειδικούς όρους θα παραμένει ο κύριος προμηθευτής πετρελαίου για την αμερικανική αγορά και να απεμποληθούν, εάν είναι δυνατόν όλες οι πρόσφατες συμφωνίες της κυβέρνησης Τσάβες με άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Κίνας, γεγονός που σημαίνει και την αλλαγή πλεύσης της πετρελαϊκής πολιτικής της Βενεζουέλας. Τέταρτος, και ίσως πιο σημαντικός στόχος, η ίδια η επιβίωση της κολομβιανής κυβέρνησης. Δηλαδή η ανατροπή μιας κυβέρνησης, η πολιτική της οποίας αποτελεί εν μέρει παράδειγμα για τους λαούς της Λατινικής Αμερικής και φυσικά είναι διαμετρικά αντίθετο με την πολιτική Ουρίμπε, αλλά και ο φονικός εναγκαλισμός και ήττα των ανταρτικών οργανώσεων της Κολομβίας.