Κυριακή 6 Φλεβάρη 2005
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 3
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Είναι πάντα εδώ

Είκοσι πέντε χρόνια από το θάνατο του Νίκου Ξυλούρη

Στο Πολυτεχνείο, με τους φοιτητές
Στο Πολυτεχνείο, με τους φοιτητές
«Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγά, γύρω σε κάθε βήμα το συρματόπλεγμα, γύρω στην καρδιά μας το συρματόπλεγμα, γύρω στην ελπίδα το συρματόπλεγμα... πολύ κρύο εφέτος...». Ποιος δεν έχει σκιρτήσει στο άκουσμα αυτού του τραγουδιού, αλλά και δεκάδων ακόμη υπέροχων κομματιών, που με τη φωνή του χάραξε στις καρδιές μας ο Νίκος Ξυλούρης; Ποιος δεν έχει γευτεί αμέτρητες συγκινήσεις, ακούγοντας τη μοναδική φωνή του να τραγουδά τα μεγάλα και τα «μικρά» του κόσμου μας; Ποιος δεν ένιωσε ν' ανεβαίνει ψηλότερα, ως συνοδοιπόρος της αγέρωχης φωνής του;

Είκοσι πέντε χρόνια συμπληρώνονται την Τρίτη από το θάνατο του σπουδαίου λυράρη και τραγουδιστή, που σφράγισε με τη φωνή του κάποιες από τις πλέον δυνατές στιγμές του ελληνικού τραγουδιού του 20ού αιώνα. Κι αν τα χρόνια πέρασαν και οι «ελεύθεροι πολιορκημένοι» πλέον δε βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου, όπου ο Ξυλούρης τους εμψύχωνε, αλλά σ' όλη την Ελλάδα, τα τραγούδια του παραμένουν ριζωμένα στις καρδιές μας. Η ανάμνηση του παλικαριού που «έβαλε ο θεός σημάδι», μόλις στα 44 χρόνια του (πέθανε στις 8 Φλεβάρη του 1980), είναι πάντα ζωντανή. H ξεχωριστή φωνή του, που φιλοξενούσε στα πατήματα και στις αναπνοές της τα αρώματα της Κρήτης, μα και της ποίησης του Ρήγα, του Σεφέρη, του Ελύτη, του Ρίτσου και άλλων σπουδαίων ποιητών, τον έκανε ανίκητο στο χρόνο, στη λήθη. Μαζί και το σπάνιο ήθος του, που τον έκανε να στέκεται πάντοτε πάνω από μικρότητες και συμβιβασμούς.

«Τον Νίκο δεν πρέπει να τον κλάψουμε, πρέπει να τον τραγουδήσουμε», έλεγε πριν χρόνια ο Χρήστος Λεοντής, αποχαιρετώντας τον Νίκο Ξυλούρη, τον καλλιτέχνη «προσωποποίηση της ευγένειας, της καλοσύνης, πεμπτουσία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας». Και είναι αλήθεια ότι τον Νίκο, σε πείσμα των καιρών και όσων επιχειρούν να λοβοτομήσουν το ελληνικό τραγούδι, τον τραγουδάμε. Ο μύθος του παλικαριού με τη στεντόρεια, αγέρωχη φωνή και την καθαρή ματιά, δεν έπαψε ούτε στιγμή να «θεριεύει» στην καρδιά και στη συνείδηση του κόσμου κι ας περνούν τα χρόνια. Τα τραγούδια του ζουν και βασιλεύουν, συνεχίζουν να τραγουδιούνται με απίστευτο ενθουσιασμό, πάθος, αγάπη. Αποκτούν καινούριους φίλους, τα μοιράζονται και τα ξαναμοιράζονται γενιές, μας προσκαλούν και μας ξαναπροσκαλούν να αφουγκραστούμε τους χτύπους της «καρδιάς» τους, που είναι οι χτύποι της δικής μας καρδιάς.

Ποτέ άλλοτε τραγουδιστής δεν πέρασε από το δημοτικό τραγούδι στο λόγιο, όχι μόνο χωρίς απώλειες, αλλά, αντίθετα, με δάφνες γενικής αναγνώρισης και δικαίωσης. Μέσα σε μια δεκαετία, κάλυψε τεράστια ποσότητα έργου υψηλής ποιότητας και καθολικής παραδοχής. Τραγούδησε Μαρκόπουλο, Ξαρχάκο, Χάλαρη, Λεοντή, Κόκκοτο, Ανδριόπουλο, Ανδρεόπουλο, Γκάτσο, Γεωργουσόπουλο, Σεφέρη, Σολωμό, Κινδύνη, Ρίτσο, Φέρρη κ.ά. Κυριολεκτικά, δέσποσε στη δεκαετία του '70, σηκώνοντας στις πλάτες του το προοδευτικό τραγούδι στα χρόνια της δικτατορίας και στις αρχές της μεταπολίτευσης. Οπως αναφέρεται στο βιβλίο «Νίκος Ξυλούρης. Με τη χορδή της λύρας» του Χρήστου Ν. Χαραλάμπους (εκδόσεις «Εξάντας»), «μέσα σε μια δεκαετία ηχογράφησε 37 συνολικά μεγάλους δίσκους, συνεργαζόμενος με σπουδαίους συνθέτες και ποιητές, ενώ στα συρτάρια των εταιριών και των συνθετών υπάρχουν ακόμα αρκετά ηχογραφημένα τραγούδια με τη φωνή του, που πρέπει οι Ελληνες να τα κάνουν δικά τους».


Ρουμπίνη ΣΟΥΛΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ