Το Αουσβιτς και οι παραχαράκτες | Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Το Αουσβιτς και οι παραχαράκτες

Κάθε επέτειος είναι μια δοκιμασία της συλλογικής μνήμης και μια αναμέτρηση της Ιστορίας με εχθρούς και «φίλους». Φυσικά, το ίδιο συμβαίνει και με την επέτειο των εξήντα χρόνων από τη μέρα που οι δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού, στην απελευθερωτική τους προέλαση, μπήκαν στο στρατόπεδο του Αουσβιτς, αποκαλύπτοντας μια από τις μεγαλύτερες φρικαλεότητες του Β` Παγκόσμιου Πολέμου: Ενα εργοστάσιο παραγωγής ...θανάτου.

Το Αουσβιτς έγινε σύμβολο και «ζωντανή» διδαχή για τις επόμενες γενιές, για το μείζον έγκλημα του φασισμού κατά της ανθρωπότητας.

O φασισμός, λοιπόν, δεν είναι ούτε φυσικό φαινόμενο, ούτε, βεβαίως, γέννημα κάποιων «παραφρόνων». Μια τέτοια εξήγηση θα βόλευε ιδιαιτέρως όσους επιδιώκουν τώρα την αναθεώρηση της Ιστορίας, για να συσκοτίσουν τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές γενεσιουργές αιτίες του.

Ο φασισμός στην εξουσία, όπως ορίστηκε από τον Γκιόργκι Ντιμιτρόφ, είναι η τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών δυνάμεων του μονοπωλιακού κεφαλαίου, που εγκαθιδρύεται με σκοπό τη διατήρηση του καπιταλιστικού καθεστώτος.

Τιμή στη μνήμη των θυμάτων του Αουσβιτς και των άλλων ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης σημαίνει, πριν απ' όλα, να αναλογιστούμε ότι όλοι οι παράγοντες που οδήγησαν στο έγκλημα είναι εν δράσει και σήμερα.

Στην ίδια κατηγορία, της προσπάθειας οικειοποίησης της Ιστορίας, ανήκει και η επιχείρηση να αποσιωπηθεί το γεγονός ότι μεταξύ των εκατομμυρίων θυμάτων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν, εκτός των Εβραίων, κομμουνιστές, αντιφασίστες, δημοκράτες αγωνιστές.

Αυτή η αποσιώπηση συναρτάται με την επιδίωξη να διαγραφούν από την Ιστορία η ανεκτίμητη συμβολή των κομμουνιστών στην πάλη κατά του φασισμού και ο καθοριστικός ρόλος της Σοβιετικής Ενωσης στη νίκη των λαών.

Στην επιχείρηση αυτή διακρίνεται και η ηγεσία του Ισραήλ, που βαρύνεται με την ευθύνη για τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, με μεθόδους μάλιστα που χρησιμοποιήθηκαν κατά των Εβραίων στο Αουσβιτς, στο Νταχάου, στο Μπέλσεν, στο Μαουτχάουζεν...

Σε καμιά περίπτωση, η κυβέρνηση Σαρόν και όσοι τη στηρίζουν, ή την υποστηρίζουν, δε νομιμοποιούνται να χρησιμοποιούν ως «άλλοθι» τα εκατομμύρια θύματα του φασισμού.

Τιμή στη μνήμη των θυμάτων του Αουσβιτς, όπως και όλων των θυμάτων του αντιφασιστικού αγώνα, σημαίνει, πριν απ' όλα, αγώνας των λαών κατά των αιτιών και των δυνάμεων, που οδήγησαν στη γέννηση του φασισμού και στην αναπαραγωγή του στις σύγχρονες συνθήκες, έως την κατάργησή τους.

Αγώνας για να φύγουν τα στρατεύματα κατοχής από το Αφγανιστάν, το Ιράκ, όπου αλλού βρίσκονται, για τον τερματισμό της γενοκτονίας των Παλαιστινίων, για την αποτροπή των σχεδιαζόμενων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Ομως, και αγώνας για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, απέναντι στην αντεργατική επέλαση του κεφαλαίου. Αγώνας, που η κατεύθυνσή του πρέπει να έχει προοπτική την ανατροπή του ιμπεριαλισμού και των μονοπωλίων, την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας που θα διαφεντεύουν οι λαοί.