Το ετήσιο μνημόνιό τους παρουσίασαν προχτές οι «Ευρωπαίοι Οικονομολόγοι για την Εναλλακτική Οικονομική Πολιτική για την Ευρώπη». Πρόκειται για ένα κείμενο, το οποίο υπογράφεται από 300 συνολικά Ευρωπαίους οικονομολόγους και στο οποίο επιχειρείται κριτική στο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης της ΕΕ, ενώ διατυπώνονται και συγκεκριμένες προτάσεις για μια εναλλακτική, περισσότερο «κοινωνική» διαχείριση στα πλαίσια του κυρίαρχου συστήματος.

Δε θα σταθούμε στην ταυτότητα του υπομνήματος, καθώς οι ίδιοι οι υπογράφοντες ξεκαθαρίζουν ότι οι προτάσεις τους «δεν αποσκοπούν σε ριζοσπαστικές αλλαγές», το σκεπτικό τους δεν είναι «αντιευρωπαϊκό» και ότι το υπόμνημά τους έχει στοιχεία «κοινωνικής μετριοπάθειας και ανησυχίας» και «στοχεύει στην πολυμερή κατανομή της παγκόσμιας ισχύος». Ούτε θα μείνουμε στις επιμέρους, οικονομικού χαρακτήρα εναλλακτικές προτάσεις που διατυπώνονται στο υπόμνημα. Στην πλειοψηφία τους αποτελούν επαναλήψεις εκείνων που κατά καιρούς προβάλλει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, σαν προπαγανδιστικό αντίλογο στα όσα υπερασπίζονται οι λεγόμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις.

Δεν μπορούμε, όμως, να μη σχολιάσουμε τις κραυγαλέες αντιφάσεις που καταγράφονται στο υπόμνημα. Οπως αυτή, ανάμεσα στην αποδοχή των στόχων της Λισαβόνας από τη μια και την κριτική στο δρόμο που ακολουθεί η ΕΕ για την επίτευξή τους από την άλλη. Ή εκείνη ανάμεσα στην αποδοχή της ΕΕ σαν ένωση καπιταλιστικών κρατών και την «επιδίωξη ισόρροπων οικονομικών σχέσεων», κόντρα στη νομοτελειακή, ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού. Οπως και να έχει, εκούσια ή ακούσια, τέτοιου είδους αναλύσεις και προτάσεις ένα σκοπό εξυπηρετούν: Να δημιουργήσουν αυταπάτες στους εργαζόμενους και στους λαούς της Ευρώπης ότι ο απάνθρωπος καπιταλισμός μπορεί με διορθωτικές κινήσεις να αποκτήσει ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο...