-- Μιλήσατε για τον πήχη. Στον πολιτισμό μας, τα τελευταία χρόνια είναι μάλλον χαμηλά.

«Αυτό που επικρατεί σήμερα είναι γνωστό και πολυειπωμένο. Και ίσως είναι κοινοτοπία να πω ότι επικρατεί το ελαφρό, το εύκολο, το εύπεπτο. Κάποιοι τραγουδιστές κάνουν μια "σχολή" και βλέπεις τώρα ονόματα σπουδαία ν' ακολουθούν αυτήν τη γραμμή, που είναι η μέση γραμμή. Αυτήν που πιάνει το κοινό, που πουλάει, που παίζεται στο ραδιόφωνο. Πριν από κάποια χρόνια, οι σπουδαίοι τραγουδιστές, η Αρβανιτάκη, η Αλεξίου, ο Νταλάρας παίζανε το καινούριο τους τραγούδι, στην πρώτη του παρουσίαση, στο "Μελωδία". Τώρα παίζονται στο "Σφαίρα FM".

-- Και γιατί να μην παίζονται εκεί, αφού πλέον ταιριάζουν στο στιλ του σταθμού;

«Τραγουδάνε τραγούδια, που να είναι στο πνεύμα αυτού του σταθμού. Ετσι όμως πέφτει η ποιότητα του τραγουδιού. Τελευταία δεν έχω ακούσει ένα δίσκο από τους πολύ καλούς τραγουδιστές, που να με συγκινήσει για να πάω να τον αγοράσω. Αντε να βρεις ένα τραγούδι. Αλλά και από τα λίγα τραγούδια που με συγκίνησαν, κανένα δεν παίζεται στο ραδιόφωνο. Διακρίνω μια ανασφάλεια σε κάποιες μεγάλες φωνές. Αν ήμουνα τραγουδιστής σε αυτό το επίπεδο και είχα κάνει τόσες επιτυχίες, θα κοίταγα να κάνω ένα δίσκο που να με συγκινήσει εμένα και όχι για να πουλήσει. Δε νομίζω ότι έχουν ανάγκη να πουλήσουν. Δεν μπορώ βέβαια να μπω στην ψυχή τους. Μπορεί να θέλουν να ακούγονται, να είναι στην επικαιρότητα... Και αυτό νόμιμο είναι, εξηγείται».

-- Βεβαίως και εξηγείται. Το θέμα είναι τι ψάχνει καθένας...

«Δεν τολμάει κανείς, γιατί είναι γλυκά τα βραβεία "Αρίων". Είδατε πόσοι ενδώσανε. Και ο Πορτοκάλογλου πήγε και ο Σαββόπουλος πήγε και η Αλεξίου πήγε... Λένε να καταργήσουμε τις όχθες. Μα πάντα θα υπάρχει το καλό, το μέτριο, το κακό. Δεν μπορούν να καταργηθούν οι όχθες. Και ας λέει ο Πορτοκάλογλου "εγώ θέλω να είμαι στη μέση του ποταμού". Οι όχθες υπάρχουν, καλώς ή κακώς. Οπως υπάρχουν οι σπουδαίοι συγγραφείς και οι μέτριοι. Δε θα τους βάλουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι. Ετσι μπερδεύεται και το κοινό. Να πω ότι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι το ίδιο με τον Θεοφάνους; Για τις εταιρίες, ίσως να είναι καλύτερος ο Θεοφάνους γιατί αυτός πουλάει... Εγώ πάντως συνεχίζω, ψάχνω και βρίσκω όμορφα τραγούδια. Και να μην ξεχνάμε ότι κάποιοι τραγουδοποιοί γράφουν πολύ καλύτερους στίχους από ορισμένους στιχουργούς. Παράδειγμα, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή δε γράφει κανένας καλύτερο στίχο από αυτόν. Μ' αρέσει όλο το κλίμα που βγάζουν τα τραγούδια του, αυτό το ροκ, το βαλκανικό, το θεσσαλικό, με γοητεύει. Ισως, επειδή ζει στη Λάρισα και δεν το έχει εμπορευματοποιήσει ακόμα.. Από τις φετινές δισκογραφικές δουλιές, μου άρεσε ο δίσκος του Λουδοβίκου με την Μαριώ, της Βάσως Αλαγιάννη - τη θεωρώ μια εξαιρετική περίπτωση - ο οργανικός δίσκος του Σπύρου Σοφιανόπουλου, το εξαιρετικό τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη, σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου, "Οι μέρες που δικάζουν", με ερμηνευτές τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και την Χάρη Αλεξίου. Επίσης, τραγούδια των Κορακάκη, Μήτση, Μωυσή Ασσέρ, Θαλασσινού, Σ. Παπάζογλου, Λ. Καλημέρη...».

Τραγούδια, βέβαια, που σπάνια παίζονται, καθώς «οι παραγωγοί ραδιοφώνου δεν ακούνε, αλλά υπακούνε... Είναι δυνατόν όλοι οι παραγωγοί του τάδε σταθμού να έχουν την ίδια γνώμη, να τους αρέσει και να παίζουν το ίδιο τραγούδι; Αυτό είναι αφύσικο. Κι όμως, παίζουν όλοι το ίδιο. Κάτι έχει γίνει. Δεν ψάχνουνε, δεν έχουν την τόλμη να παίξουν κάποια πράγματα. Παίζουν mainstream, κάτι που έχει καταστρέψει το τραγούδι. Ολοι κοιτάνε αυτήν τη μέση οδό, το μέσο ακροατή. Και υποτιμάνε το κοινό. Πάντως πρέπει να πω, με την ευκαιρία, για τον «902» ότι είναι ο μόνος σταθμός που ακούς πέντε τραγούδια της προκοπής».

Στον ίδιο, πάντως, «αρέσουν τα μελαγχολικά τραγούδια, όχι τα απαισιόδοξα, γιατί εκφράζουν τον ανθρώπινο πόνο, που είναι κατά τη γνώμη μου η γενεσιουργός αιτία της τέχνης. Αν δεν πονάει κανείς, αν δεν έχει υποφέρει, αν δεν έχει νιώσει στο πετσί του κάποιες καταστάσεις, τι να γράψει; Δεν μπορώ ν' ακούω στο τραγούδι "χαμογέλα, είναι όλα καλά", ή "να γελάς, να γελάς". Πώς να γελάσω; `Η, μάλλον, γελάω πικρά, με όλες αυτές τις ανοησίες». Αναφερόμενος στην περίοδο ανάτασης του τραγουδιού, τη δεκαετία του '60, ο Ηλ. Κατσούλης λέει: «Τότε υπήρχαν φοβερές δυσκολίες, αλλά υπήρχαν οράματα. Σήμερα όλα είναι πολύ ιδιωτικά: τα συναισθήματα, οι αγωνίες που καθένας τις κρατάει μέσα του και δεν εκδηλώνεται, δε συμμετέχει. Πόσοι πάνε στις πορείες; Μήπως κοινά πράγματα δε ζητάμε; Κάποιοι έχουν απογοητευτεί... Παράλληλα, η τηλεόραση έχει περάσει τελείως απατηλά μηνύματα. Εχει δημιουργήσει είδωλα, που είναι αστραφτερά, σε θαμπώνουν και σε αποπροσανατολίζουν από την ουσία».

Η σημερινή κρίση της δισκογραφίας, λέει ο Ηλ. Κατσούλης, «δεν οφείλεται στο ότι δεν υπάρχουν δημιουργοί. Παιδιά που γράφουν στίχους και μουσικές μού φέρνουν εξαιρετικά τραγούδια, που αν ήμουνα παραγωγός θα τα έβγαζα αμέσως. Λένε ότι είναι αντιεμπορικά... Η κρίση δεν οφείλεται στους δημιουργούς. Λένε επίσης ότι δεν υπάρχουν λαϊκοί συνθέτες. Υπάρχουν πάρα πολλοί, που έχουν γράψει πολύ ωραία λαϊκά τραγούδια. Αλλά και να τα γράψουν, δεν τα παίζουνε. Εδώ με το ζόρι παίζουν τον Κορακάκη και τον Νικολόπουλο. Τη μεγαλύτερη κρίση νομίζω ότι την περνάει ο στίχος, καθώς δεν παίρνουν από τους στιχουργούς αυτά που γράφουν και που θέλουν να γράφουν. Ετσι, ή τα αφήνεις στο συρτάρι ή, αν είσαι λίγο ενδοτικός, κάνεις αυτολογοκρισία και επεμβάσεις για να τα πάρουν. Υπάρχουν τραγούδια όμορφα, όμως δεν τα προβάλλουν. Κι όταν αυτά που έχουν ψυχή, δεν παίζονται στο ραδιόφωνο, απογοητεύεσαι. Λες τώρα τι να γράψω;».