Ο «Ρ» σταχυολογεί κάποια από τα ιδεολογήματα που προβάλλονται ενόψει και του «διαλόγου» και που αποτελούν την επιχειρηματολογία την οποία κυβέρνηση και ΕΕ χρησιμοποιούν για την προώθηση των αλλαγών στο χώρο της Παιδείας. Την ίδια στιγμή, οι πραγματικές σύγχρονες λαϊκές ανάγκες μένουν εκτός, αποδεικνύοντας τους πραγματικούς στόχους του διαλόγου. Με τη χρόνια υποχρηματοδότηση να συνεχίζεται έχοντας ως αποτέλεσμα ακόμα και οι στοιχειώδεις ανάγκες να μην καλύπτονται, με σχολεία να στεγάζονται σε άθλια κτίρια, με ελλείψεις εκπαιδευτικών, ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα να αδυνατούν να καλύψουν τις λειτουργικές δαπάνες.

- ΜΑΣ ΛΕΝΕ: Η οικονομία αλλάζει και η στροφή στη διά βίου κατάρτιση αποτελεί την προϋπόθεση ώστε να εξασφαλιστεί η πρόσβαση όλων στην αγορά εργασίας.

ΑΠΑΝΤΑΜΕ: Η ανάγκη του μεγάλου κεφαλαίου για εργαζόμενους παραγωγικούς και χωρίς απαιτήσεις, που αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στη Σύνοδο της Λισαβόνας, η οποία αποτελεί οδοστρωτήρα σε δικαιώματα και κατακτήσεις, απαιτεί η εκπαίδευση να υποκατασταθεί από την ανάπτυξη συγκεκριμένων δεξιοτήτων, οι οποίες ανταποκρίνονται στις εκάστοτε ανάγκες της αγοράς. Και η ανάγκη ανανέωσής τους «διά βίου» μεταφράζεται στην υποχρέωση του εργαζομένου να διανύει διαστήματα κατάρτισης, εργασίας, ανεργίας, επανακατάρτισης σε μία χωρίς τέλος εργασιακή περιπλάνηση. Η εργασιακή ανασφάλεια, η ανεργία, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, που είναι ήδη πραγματικότητα, έχουν αποδείξει ότι η πραγματική ολόπλευρη μόρφωση χωρίς φραγμούς και διακρίσεις δεν είναι ο ένοχος για την κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι. Ο πραγματικός ένοχος είναι το καπιταλιστικό σύστημα και η υπαγωγή των πάντων στη λογική του κέρδους.

- ΜΑΣ ΛΕΝΕ: Η αξιολόγηση θα δώσει τη δυνατότητα στο κράτος να παρέμβει στους τομείς εκείνους όπου παρουσιάζονται αδυναμίες και να τις αντιμετωπίσει.

ΑΠΑΝΤΑΜΕ: Η αξιολόγηση, όπως έδειξε η εμπειρία στις περισσότερο προηγμένες καπιταλιστικά χώρες όπου εφαρμόστηκε, όχι μόνο δεν ενίσχυσε τις αδυναμίες, αλλά οδήγησε, με μοχλό και τη χρηματοδότηση, στην ακόμα πιο ταξική Παιδεία, δεμένη με τις εκάστοτε απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου, τις οποίες εκφράζει η κυβερνητική πολιτική. Κατηγοριοποίηση σχολείων, χειραγώγηση εκπαιδευτικών, ασφυκτική σύνδεση των πανεπιστημίων με τις επιχειρήσεις. Και, φυσικά, η ολέθρια αυτή πολιτική βγαίνει μέσα από την αξιολόγηση η μόνη αθώα για το χτύπημα στο δικαίωμα στην πραγματική μόρφωση.

- ΜΑΣ ΛΕΝΕ: Πρέπει να προωθηθεί ένα μοντέλο εκπαίδευσης με περισσότερο αποκεντρωτικά στοιχεία και εμπλοκή των τοπικών κοινωνιών.

ΑΠΑΝΤΑΜΕ: Η δημόσια δωρεάν Παιδεία αποτελεί κατάκτηση της εργατικής τάξης μετά από αγώνες. Ο ενιαίος χαρακτήρας της, η παροχή ενιαίας πραγματικής Παιδείας σε όλους, ανεξάρτητα από τις οικονομικές δυνατότητες, έρχεται σε αντίθεση με την αποκέντρωση, που αφ' ενός απαλλάσσει το κράτος από την υποχρέωσή του να παρέχει ισότιμα Παιδεία σε όλους με χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό και οδηγεί σε ιδιωτικοποίηση, ταξική διαφοροποίηση ανάμεσα σε περιοχές και άνοιγμα των σχολείων σε σπόνσορες.

- ΜΑΣ ΛΕΝΕ: Απαιτείται να χαραχτεί μια στρατηγική στην Παιδεία που θα μείνει σταθερή σε βάθος χρόνου.

ΑΠΑΝΤΑΜΕ: Ξεκινώντας και από τις συνεχείς ρυθμίσεις για το εξεταστικό, η ανάγκη σχεδιασμού μιας πολιτικής στην Παιδεία, η οποία θα παραμένει σταθερή και δε θα αλλάζει, χρησιμοποιείται προπαγανδιστικά. Αυτό που ενδιαφέρει τους εργαζόμενους και το λαό είναι το τι Παιδεία παρέχεται και ποιους στόχους υπηρετεί. Και η πορεία που έχουν προδιαγράψει για την Εκπαίδευση βρίσκεται ήδη πολύ μακριά από τις ανάγκες τους.

- ΜΑΣ ΛΕΝΕ: Η Παιδεία είναι χώρος ευαίσθητος και θέμα εθνικό και απαιτεί συναίνεση.

ΑΠΑΝΤΑΜΕ: Οπου συναίνεση, σημαίνει στην πραγματικότητα πειθαρχία στα όσα ήδη δρομολογούνται στην Παιδεία, με στόχο την πλήρη υποταγή της στις ανάγκες και τους νόμους της αγοράς. Αυτό αναζητεί και η κυβέρνηση με τον «εθνικό διάλογο», καθώς ήδη έχει δηλώσει ότι το κυβερνητικό της πρόγραμμα, το οποίο βρίσκεται σε απόλυτη σύνδεση με τα όσα επιτάσσει η ΕΕ, είναι αδιαπραγμάτευτο. Επιστρατεύει έτσι το «χαρτί» του διαλόγου, γνωρίζοντας ότι τα όσα προωθούνται θα γεννήσουν αντιδράσεις και στόχος της είναι να τις προλάβει. Το ΚΚΕ εξ αρχής ξεκαθάρισε ότι δε συμμετέχει σε αυτόν το διάλογο - απάτη. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να έχουν αυταπάτες. Η Παιδεία ήταν και είναι θέμα ταξικό και πρέπει να την αντιμετωπίζουν με βάση τις δικές τους πραγματικές ανάγκες.