«Πουλάμε τον εαυτό μας. Που σημαίνει ότι αν εσύ δεν έχεις κέφι για δουλιά, έχεις δεν έχεις καλή διάθεση, πρέπει να 'σαι με το χαμόγελο στα χείλη». «Εμείς εδώ πουλάμε συναίσθημα...». Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο από όσα μοιράστηκε με την Κατερίνα ένας υποψήφιος εκπαιδευτής της. «Εκπαιδευτής» σε μία από τις δεκάδες εταιρίες που προσφέρουν «τη νούμερο ένα σύγχρονη ευκαιρία εργασίας». Η νέα κοπέλα τον συνάντησε σε μία από τις απόπειρές της να βρει δουλιά, διαβάζοντας μία αγγελία στην οποία ζητούσαν «στελέχη επιχειρήσεων»...

«Δεν ενδιαφέρονται για το αν κάποιος είναι απόφοιτος σχετικής σχολής, διευκρινίζει η Κατερίνα. Γιατί ένας πτυχιούχος θα έχει άποψη. Λένε "εμείς τους κατασκευάζουμε. Τους εκπαιδεύουμε. Τους πλάθουμε..."» Ολα αυτά, στην πρώτη συνάντηση που γίνεται στη «ζεστή ατμόσφαιρα» μιας καφετερίας. «Ετσι, για να... σπάσει ο πάγος». Αφού βέβαια έχουν προηγηθεί, εντελώς παγερά, παρατηρήσεις του τύπου «Κατερίνα, ήρθες με τζιν;».

Επεται... τεστ χαρακτήρα: «Ας υποθέσουμε ότι δουλεύεις, δουλεύεις και δεν αναγνωρίζεται η δουλιά σου, πώς αντιδράς;..». Και οι απαραίτητες επεξηγήσεις: «Πρέπει να ρισκάρεις, γιατί αν δε ρισκάρεις, θα μείνεις ένας αφανής υπάλληλος». «Η "καραμέλα" που επαναλαμβάνεται κάθε φορά που σε βλέπουν να προβληματίζεσαι και να τραβιέσαι». Ασφαλώς, δε λείπουν ερωτήματα διακριτικά ειπωμένα. Για να αντισταθμιστούν οι υποψίες με το νεανικό ενθουσιασμό: «Νομίζετε ότι έχετε τη δυνατότητα να ηγηθείτε μιας ομάδας;». «Σ' αρέσουν τα ταξίδια; Δηλαδή, θα μπορούσες την άλλη βδομάδα να φύγεις για Πράγα;».

Αυτήν την ατμόσφαιρα προδιαγεγραμμένης συμφιλίωσης εργοδότη και υποψήφιου εργαζόμενου «διαταράσσουν» θέματα ουσιαστικά. Οτι, δηλαδή, δεν υπάρχει σταθερή αμοιβή. Υπάρχουν «ποσοστά». Που πρακτικά σημαίνει ότι για τις επτά και οκτώ ώρες που ο εργαζόμενος είναι στο πόδι κάθε μέρα, γυρνώντας από μαγαζί σε μαγαζί για να παρουσιάζει τη νέα προσφορά της εταιρίας, μπορεί να μην πάρει δεκάρα. Πρέπει όμως να ρισκάρεις... Κι η κατακλείδα: «Θα γράψω μια αναφορά για σένα που θα δώσω στο διευθυντή... Να δούμε αν μας κάνεις...».

«Στο τέλος της μέρας δεν ήξερα για τι να λυπηθώ: για τις ώρες μου που πήγαν χαμένες, για τα νέα παιδιά που παραμυθιάζονταν από αυτόν τον αγγελικά πλασμένο κόσμο που τους υποσχόταν η εταιρία ή για τα ίδια της τα στελέχη που ο προβληματισμός τους περιοριζόταν στο τι χρώμα κοστούμι θα φορούσαν την επόμενη;.. Είναι όμως πολύ άδικο να μη σου δίνουν τη δυνατότητα να αξιοποιήσεις αυτό που μπορείς να κάνεις...», μοιράζεται η Κατερίνα αυτό που την έκανε να νιώσει η εμπειρία της.