Οι Θέσεις της ΚΕ ασχολούνται, όπως διευκρίνιζε και ο Λένιν (7η Πανρωσική Διάσκεψη Απρ. 1917- «Διαλεχτά Εργα», Ρωσ. Τόμ. Β, Μόσχα 1973, σ. 61), με βήματα που έχουν γίνει και μέτρα που έχουν παρθεί από τα προηγούμενα συνέδρια και, επίσης, με συγκεκριμένα βήματα που πρέπει να γίνουν σήμερα (Αναφορά για την τρέχουσα στιγμή, στο ίδιο, σ. 62).

Στα χρόνια που πέρασαν υπήρξαν περίοδοι υποχώρησης, όπως η περίοδος από το 1990 και μετά, οπότε οι λαϊκές μάζες αντιδρούσαν επιφυλακτικά έως ανασταλτικά στις πρωτοβουλίες και προτάσεις του Κόμματος και περίοδοι μεγαλύτερης συνειδητοποίησης και αυτοπεποίθησης, όπως ιδιαίτερα μετά το 1999, οπότε ο λαός βρέθηκε αντιμέτωπος με μια γενική, παγκόσμια συγκυρία που επιδεινώνεται ραγδαία σε όλα τα μέτωπα. Απέναντι στη σημερινή συγκυρία, ο αριθμός των κομματικών μελών δείχνει να είναι συγκριτικά πολύ μικρός, σε σχέση με τις 580.000 ψηφοφόρων που ψήφισαν το Κόμμα στις Ευρωεκλογές. Από την άλλη πλευρά, ένας αριθμός στελεχών που διακατέχεται από πνεύμα τυπικότητας και ρουτίνας (θέση 13) δείχνει ορισμένες φορές, να μην «πιάνει το σφυγμό» των ανθρώπων και των καταστάσεων, απορροφημένος, καθώς είναι, από τη «διοικητική» πλευρά των ενδοκομματικών υποχρεώσεων.

Οπως είναι γνωστό, η ελληνική πολιτική ιστορία των τελευταίων εξήντα χρόνων διδάσκει ότι ο Ελληνας που επιθυμεί να παλέψει για τη λαϊκή εξουσία πρέπει, πρώτα απ' όλα, να είναι πολύ προσεκτικός, επειδή αυτό μπορεί να του στοιχίσει πολλά στην προσωπική του ζωή και σταδιοδρομία. Αυτός ο έντεχνα διάχυτος τρόμος της περιόδου 1945 - 1963, η επιφύλαξη στα χρόνια που ακολούθησαν και, τέλος, η γρήγορη και υπέρμετρη πύκνωση των τάξεων του ΠΑΣΟΚ μετά το 1974, όταν έγινε κατανοητό ότι η ένταξη στο Κόμμα αυτό δε συνεπάγεται τον παραμικρό διωγμό, δείχνουν ότι οι συνολικές λαϊκές εμπειρίες από τη μια πλευρά και η καπιταλιστική ολοκλήρωση από την άλλη, θα δημιουργούσαν αρκετά διαφορετικές από τις προηγούμενες προϋποθέσεις ταξικής πάλης. Με άλλα λόγια, έπρεπε μια διαδικασία να ολοκληρωθεί για να αρχίσει να διακρίνεται μια νέα διαδικασία σε εξέλιξη. Το κύριο, το ουσιαστικό στοιχείο όμως παραμένει το ίδιο σήμερα, όπως το είχε διατυπώσει ο Μαρξ στην «Κριτική του προγράμματος της Gotha»: Ελεύθερο κράτος- τι είναι αυτό;

Θα μπορούσε, λοιπόν, κανείς να υποστηρίξει με βεβαιότητα ότι ο καλύτερος τρόπος για να κατανικηθεί ο φόβος και η επιφυλακτικότητα του ανώνυμου ψηφοφόρου και των ανθρώπων που σχετίζονται μαζί του είναι η πρόταξη με επιμονή του ανοιχτού, επεξεργασμένου με επιχειρήματα και πειστικότητα ιδεολογικού μετώπου σε κάθε μορφής παρέκκλιση, στις επιζήμιες για το εργατικό κίνημα αντιλήψεις (Θέση 34). Για να γίνει αυτό με επιτυχία, θα πρέπει να γίνει και μια κατάλληλη κατανομή των κομματικών στελεχών, ξεχωρίζοντας ποια στελέχη αποδίδουν και ανταποκρίνονται καλύτερα στη σχέση με τις μάζες και, αντίστοιχα, ποια στελέχη διεκπεραιώνουν αποτελεσματικότερα οργανωτικές υποχρεώσεις. Ο διαχωρισμός αυτός δεν έχει να κάνει με υποτίμηση οποιουδήποτε στελέχους, αλλά με την αναγνώριση ορισμένων προσόντων και αδυναμιών, διαφορετικών σε κάθε περίπτωση, έως την εμφάνιση ολόπλευρα διαπαιδαγωγημένων κομμουνιστικών στελεχών, κάτι που είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει στη μεγάλη έκταση που απαιτείται.

Ο ιδεολογικός αγώνας ασκεί τεράστια επίδραση στην οικονομία, στην πολιτική, στις διεθνείς σχέσεις, στο ρυθμό και στο χαρακτήρα της κοινωνικής εξέλιξης προς τα εμπρός, καθώς και στη γενική διαπαιδαγώγηση των ανθρώπων. Από τις γενικές, αόριστες μικροαστικές αντιλήψεις και ιδέες μέχρι τις επιστημονικές αλήθειες του Μαρξισμού, το βήμα μπορεί να είναι μόνο ένα. Είναι, όμως πολύ επίπονο σε ό,τι αφορά το κοινωνικό περιβάλλον.

Η Θέση 35 επισημαίνει ότι «η επιστημονική ερευνητική δουλιά πρέπει να πάρει όσο γίνεται πιο συλλογικό χαρακτήρα. Να θέσει σε κίνηση στελέχη, μέλη που έχουν ειδικές επιστημονικές γνώσεις, αλλά και φίλους, οπαδούς, συνεργαζόμενους». Ιδιαίτερα εκείνα τα στελέχη και τα μέλη που έχουν κάποια απήχηση στην κοινωνία.

Ετσι, το ιδεολογικό και διαπαιδαγωγικό μέρος θα συνδυαστεί με το διδακτικό που μπορεί να λειτουργήσει άμεσα και μπορεί επιπλέον να πάρει μεγάλη έκταση δημοσιευόμενο ή διαχεόμενο τηλεοπτικά. Αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει όχι μόνο τα υπό διαμόρφωση στελέχη να αποκτήσουν πολύπλευρη μαρξιστική- λενινιστική κατάρτιση σε διάφορους τομείς, αλλά και στη μύηση των οπαδών και συμπαθούντων στο διαλεκτικό τρόπο σκέψης, σαν ένα είδος αποτελεσματικής απάντησης στις νεοκαντιανές αντιλήψεις που διαχέει σήμερα η άρχουσα τάξη, σε συνδυασμό με τα γνωστά φτηνά φληναφήματα περί «τέλους της Ιστορίας».

Σε τελική ανάλυση, το άμεσο πρακτικό καθήκον είναι να συνδυαστεί αρμονικά η διαδικασία προσέγγισης στις λαϊκές μάζες με στόχο την αναγκαιότητα του μετώπου, με την ετοιμότητα των κομματικών μελών και στελεχών.

Τηλέμαχος Λουγγής

ΚΟΑ/ΚΜΕ