Τα εκατομμύρια των αναγνωστών του σ' όλο τον κόσμο περίμεναν μετά τον πρώτο τόμο, «Ζω για να τη διηγούμαι», το δεύτερο τόμο της αυτοβιογραφίας του, πιστεύοντας ότι, καθώς εδώ και μερικά χρόνια παλεύει με τον καρκίνο, θα έσπευδε να ολοκληρώσει την τρίτομη αυτοβιογραφία του. Αντ' αυτού ο 76χρονος Κάμπο - όπως αποκαλούν οι Κολομβιανοί τον μεγαλύτερο σήμερα Λατινοαμερικάνο συγγραφέα, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες - εξέδωσε πριν λίγους μήνες μια εκτενή νουβέλα, βαθύτατα αλληγορική, με αυτοβιογραφικές «δόσεις», όπως συμβαίνει με τα περισσότερα έργα του, με τον τολμηρό τίτλο «Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου» (μετάφραση-επίμετρο Κλαίτη Σωτηριάδου, εκδόσεις Α. Α. Λιβάνη). Δεν πρόκειται, βέβαια, για πορνογράφημα. Θα ήταν αδιανόητο κάτι τέτοιο για έναν συγγραφέα με την κοινωνική συνείδηση και τις απροκάλυπτες και δεδηλωμένες προοδευτικές ιδέες του Μάρκες. Εξάλλου, το επίθετο «θλιμμένες» υποδηλώνει την κοινωνική και ψυχογραφική «ματιά», την κατανόηση, τη συμπάθεια και τη θλίψη του συγγραφέα για το πιο ανήμπορο, το πιο βίαια εκμεταλλευόμενο «σώμα» του λαού, τις πόρνες. Και πώς να ξεχάσει ότι πριν τα δώδεκα χρόνια του, κατά τα έθη της χώρας του και της εποχής του, από μια πόρνη πρωτογνώρισε κι εκείνος το «σεξ διά της βίας», όπως λέει διά στόματος ήρωα της νουβέλας...

Ο ήρωάς του, ένας παλαίμαχος δημοσιογράφος (ο Μάρκες δεν ξεχνά τη δημοσιογραφική του ιδιότητα), ανύπαντρος, μοναχικός, «παρηγορούμενος» μόνο με πόρνες, μετά από μια εικοσάχρονη σεξουαλική απραξία, τη χρονιά που έκλεινε τα ενενήντα χρόνια του, θέλησε, ξοδεύοντας και όλο το έχει του, να κάνει δώρο στον εαυτό του «μια νύχτα τρελού έρωτα με μια έφηβη παρθένα», ελπίζοντας ότι αυτό το δώρο «θα τον κάνει να αισθάνεται ότι είναι ακόμα ζωντανός». Η ηλικιωμένη μαντάμ ενός παράνομου πορνείου, όπου ο ηλικιωμένος δημοσιογράφος κοιμήθηκε με πολλά δύστυχα πλάσματα του πληρωμένου έρωτα, εξασφαλίζει στον παλιό πελάτη της ένα πανέμορφο, αλλά πορνικά βαμμένο, δεκατετράχρονο κορίτσι. Μια οπτασία, καθώς η γυμνή έφηβη, στο κρεβάτι του οποίου κουρνιάζει ο 90χρονος, έχοντας πιει βαλεριάνα, το υπνωτικό της φτωχολογιάς, μένει συνεχώς κοιμισμένη. Ο 90χρονος κοιτώντας την κοιμισμένη μικρή παρθένα «χωρίς τις βιασύνες του πόθου ή τις αναστολές της ντροπής», ξαναθυμούμενος τη θλίψη των πορνών που γνώρισε, νιώθει για πρώτη φορά το «θαύμα του πρώτου έρωτα της ζωής του», και κατακλυζόμενος από αυτό υμνεί τη ζωή και την αγάπη.