Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρήτη της μεγάλης μουσικής παράδοσης. Εξάχρονος άρχισε να τραγουδά, επτάχρονος να μαθαίνει μαντολίνο. Αργότερα τον κέρδισε το λαούτο και το τραγούδι... Ο 23χρονος σήμερα Γιάννης Χαρούλης, ξεχωρίζει εμφανιζόμενος (κάθε Δευτέρα και Τρίτη), στο «Συρμό» παρουσιάζοντας ένα ανθολόγιο καλού ελληνικού τραγουδιού (παραδοσιακά, κρητικά, ριζίτικα, αγαπημένα τραγούδια των Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Ξαρχάκου, Μαρκόπουλου και φωτεινές στιγμές σύγχρονων δημιουργών και ερμηνευτών - Ξυλούρη, Μάλαμα, Θ. Παπακωνσταντίνου κ.ά.).

Με αφορμή τις εμφανίσεις του μιλήσαμε για την πορεία και τα όνειρά του. «Ξεκίνησα το '96. Μαθητής ακόμα έπαιζα σε πανηγύρια. Από το 2000 εμφανιζόμουν τακτικά στα πανηγύρια με το λαούτο μου. Είχα ακούσματα από την οικογένειά μου, τον περίγυρό μου, και έψελνα στην εκκλησία - μου αρέσει πολύ η βυζαντινή μουσική. Στο χωριό μου, τα Λακώνια Ν. Λασιθίου, ο πατέρας - που παίζει λύρα μόνο για τον εαυτό του - μου έδειξε τα πρώτα μου πατήματα. Ουσιαστικά είμαι αυτοδίδακτος στο λαούτο, όπως και στο τραγούδι. Από τους παραδοσιακούς Κρητικούς μουσικούς με γοητεύουν ο Νίκος Μανιάς - φοβερός τραγουδιστής ακόμα και τώρα που είναι μεγάλος - ο Βασίλης Σκουλάς, ο Κακλής - όλοι τους δάσκαλοι στην παράδοση. Στο λαούτο, οι Ψαρογιάννης (αδελφός του Ξυλούρη), Μαρκογιάννης, Μαρκοβαγγέλης, Φουσταλιέρης».

Το πρότυπο του τραγουδιστή για τον Γ. Χαρούλη «πάντα ήταν ο Νίκος Ξυλούρης. Ακουγα τα έντεχνα που τραγουδούσε και ένιωθα ότι αυτό θέλω να κάνω. Μου άρεσαν και άκουγα τα κρητικά τραγούδια αλλά η διαφορετική μουσική που μου γνώρισε ο Ξυλούρης με συνάρπασε. Είναι ο καλλιτέχνης που μου σύστησε τον κόσμο του έντεχνου τραγουδιού και μου έδωσε το έναυσμα. Για μένα όπως και για άλλα παιδιά είναι ένας μύθος. Εκείνος που έκανε μια ανακάλυψη πέρα από τα κρητικά μονοπάτια».

Ετυχε στο μεγάλο αφιέρωμα στον Ν. Ξυλούρη, που πραγματοποιήθηκε πριν λίγα χρόνια στο Λυκαβηττό, να εμφανιστεί ο Γ. Χαρούλης για πρώτη φορά. «Ηταν φοβερή εμπειρία για μένα. Μεγάλο "ευχαριστώ", χρωστάω στο Χρήστο Θηβαίο, ο οποίος μου παραχώρησε τη θέση του για να ερμηνεύσω δύο τραγούδια». Ετσι άνοιξε ο δρόμος... Επειτα συνεργάστηκε ως ερμηνευτής με τον Μιχάλη Νικολούδη στο δίσκο «Γύρω μου κι εντός». Ακολούθησε το στρατιωτικό, η περσινή συνεργασία του με τη Μελίνα Κανά και φέτος τα διήμερα στο «Συρμό». «Παρουσιάζω» λέει, «τραγούδια που αναβλύζουν αλήθεια. Ετσι έμαθα, γιατί τα παραδοσιακά με τα οποία μεγάλωσα, αλήθεια είναι. Με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τα τραγούδια».

Οσο για τα μετέπειτα «βήματά» του; «Θέλω να συνεχίσω, περπατώντας αργά και σταθερά. Μου έχουν γίνει κάποιες προτάσεις, αλλά επειδή το βεληνεκές τους είναι πιο μακρύ από αυτό που μπορώ να φτάσω, δεν τις δέχτηκα. Οχι, γιατί φοβάμαι, αλλά επειδή δε θέλω να χάσω τα σχέδιά μου».

- Βλέπουμε, όμως νέους να μπαίνουν στους δοκιμαστικούς «σωλήνες» τηλεριάλιτι, να γίνονται αντικείμενα ενός αδηφάγου συστήματος...

«Ισως είναι τύχη να γίνεσαι γνωστός μέσα σε λίγους μήνες, ενώ άλλοι προσπαθούν χρόνια χωρίς να το καταφέρνουν. Αλλά εγώ έχω μάθει αλλιώς. Ξεκίνησα να τραγουδάω μπροστά σε τρία άτομα, μετά σε είκοσι, πενήντα, εκατό και πάλι λιγότερους. Θέλω τραγουδώντας να έχω άμεση επαφή με τον κόσμο, να υπάρχει αλήθεια, επικοινωνία. Οποιοσδήποτε άνθρωπος που γνωρίζει μεγάλη θεαματικότητα, συνήθως τη χάνει γρήγορα. Δε θέλω να κρίνω αυτά τα παιδιά, όμως μετά την εφήμερη φήμη, τι γίνονται; Προσωπικά, δε θα άντεχα. Φαντάζομαι ότι είναι αβάσταχτο να εκτίθενται μπροστά σε τόσα μάτια».

Τα όνειρά του; Μια «πιο προσωπική δισκογραφική δουλιά, παρόλο που ο δίσκος του Νικολούδη με εκφράζει, να φτιάξω μια μπάντα, που ήδη είναι στα σκαριά. Και ν' αρχίσω να κατεβαίνω πιο συχνά στην Κρήτη, που μου λείπει πολύ».