Ο «Οδηγός του ασανσέρ», στο ομώνυμο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, πατάει το κουμπί, όμως το ασανσέρ δε σταματάει σε κανέναν όροφο. Ποιητική αδεία, περνά όλα τα συμβατικά ύψη, για να βρεθεί ανάμεσα στ' αστέρια. Θα επιστρέψει πάλι όπου βρισκόταν, μόνον όταν έρθει στα χείλη του οδηγού η λέξη: «Ψωμί». Γήινος ο ποιητής στην υλική του υπόσταση, αλλά και συμπαντικός στη σκέψη και τη φαντασία του.

Ο Νίκος Ρίγγας, στήνοντας το ποιητικό δρώμενο, ντύνει με ξεχωριστά πρόσωπα αυτές τις δύο υποστάσεις, διχάζοντας, συνειδητά, την ίδια του την προσωπικότητα, έτσι ώστε ο «Γήινος» κι ο «κοσμικός» να διαλέγονται μεταξύ τους επί παντός του επιστητού. Με το πέρας του διαλόγου, ο αναγνώστης συμπεραίνει ότι «Γήινος» και «κοσμικός» ήταν κι οι δυο τους ποιητές.

Το έργο αυτό του Ν. Ρ. αποτελεί μια συνομιλία του παρόντος με το μέλλον, σαν συνέχεια της συνομιλίας του παρόντος με το παρελθόν, στο θεατρικό επίσης έργο του «Η ολομέλεια των αιώνων». Στο δεύτερο, όπως και στο πρώτο, αναζητούνται λύσεις κάτω απ' το φως της διαλεκτικής, προκειμένου να σωθεί ο άνθρωπος από τον ίδιο τον εαυτό του. Ο ποιητής πιστεύει ότι «η ενεργοποίηση μυστικών αισθήσεων» μπορεί να σώσει τον άνθρωπο, οδηγώντας τον στην αρμονική συνύπαρξη της ζωής του, με τη ζωή της Μάνας Γης, που είναι μέρος της ζωής του Σύμπαντος.

Ο Ν. Ρ., λειτουργώντας με επιστημονική φαντασία, καθαρή γνώση και ποιητική έξαρση, ανυψώνεται στο συμπαντικό χωροχρόνο, χωρίς να ξεκόβεται απ' το χοϊκό. Γι' αυτόν, γήινος είναι ο έρωτας, όπως και το ψωμί. Ολα τ' αναγκαία, γήινα, γι' αυτό συμπαντικά. Ετσι, όταν ρωτιέται απ' το πλάσμα της φαντασίας του, αν φοβάται το ασύνορο, χοϊκά «συμπαντικός» κι «επαναστάτης» αυτοβιογραφείται με περηφάνια: «Βγήκα από μήτρα και βύζαξα από βυζιά αντάρτισσας και βουνίσιας Μάνας, γι' αυτό, όπως κι εκείνη, δεν ντον σιουράω το φόβο!» (εκδ. «Παπαζήση»).