Κυριακή 12 Δεκέμβρη 2004
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 6
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Δεκέμβριος είναι ο έρως καθεύδων

1944 - 2004

1. Δεκέμβριος είναι η ταυτότητα του κινήματος.

2. Δεκέμβριος είναι οι απλές απαντήσεις: Αν τεντώσεις το σκοινί, εγώ μπορώ να το σπάσω. Αν μου πουλήσεις τρέλα, καλύτερα να μη σε βρω στο δρόμο μου.

3. Δεκέμβριος του '44, Αθήνα, στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία». Ο Τσόρτσιλ απευθύνεται στους πάσης φύσεως πατέρες όλων των συμβιβασμών, από τον πολιτικό Παπανδρέου μέχρι τον ποιητή Σεφέρη. Επειτα ευλογεί τα Τάγματα Ασφαλείας, που μαζί με τους δικούς του στρατιώτες σχηματίζουν το πρόσωπο, που εξάγει ακόμα και τώρα η Αυτοκρατορία του Τζακ του Αντεροβγάλτη.

4. Δεκέμβριος είναι η αρχή του μεγαλύτερου ταμπού που γνώρισε ποτέ η αστική τάξη. Ρώτα έναν αστό κατευθείαν για τη μάχη της Αθήνας και θα καταλάβεις αμέσως τι σχήμα έχει η κόλαση. Αυτή είναι η τελική κρίση για τους αστούς. Εκεί είδαν τα όρια της υπεροχής τους - παρ' όλη την κτηνωδία που επέδειξαν μαζί με τους Αγγλους εναντίον του λαού της Αθήνας - να κλονίζονται για πάντα. Σύμφωνα με τους δικούς τους νόμους της μεταφυσικής, όλα επιστρέφουν ακέραια όπως τα αφήνουμε. Αρα αυτό που τους τρομάζει είναι μια μελλοντική επανάληψη. Ο καθεύδων έρως, αυτό τους τρομάζει. Δεν κατάφεραν να τον σκοτώσουν. Και τρομάζουν.

5. Δεκέμβριος του '44. Στη μάχη της Αθήνας επαναλαμβάνεται η Ιλιάδα μέσα από τη Ραψωδία Ζ. Ο διάλογος που ακολουθεί μπορεί να αφορά έναν νέο Εκτορα και μια νέα Ανδρομάχη που τον αποχαιρετά πριν από τη μάχη: «Τρελέ, η δικιά σου η ορμή θα σε σκοτώσει, και ούτε λυπάσαι το μωρό αγόρι μας κι εμένα την άμοιρη που γρήγορα θα σε χάσω, γιατί γρήγορα θα σε σκοτώσουν οι Αχαιοί πέφτοντας όλοι μαζί πάνω σου. Για μένα θα ήταν καλύτερο να με καταπιεί η γη αν σε χάσω, γιατί δε θα έχω πια άλλη χαρά όταν εσύ θα έχεις χαθεί παρά καημούς μονάχα». Κι ο Εκτορας απαντά: «Κι εγώ, γυναίκα, συλλογίζομαι όλα τούτα, μα ντρέπομαι φοβερά τους Τρώες και τις Τρωαδίτισσες, με τα συρτά Φορέματα, να γυρέψω να φύγω μακριά από τον πόλεμο σαν δειλός. Ούτε η ψυχή μου το λέει, γιατί έμαθα να είμαι γενναίος και να πολεμώ πάντα μέσα στους πρώτους ανάμεσα στους Τρώες, κερδίζοντας μεγάλη δόξα και για μένα τον ίδιο. Γιατί αυτό εγώ το ξέρω πολύ καλά βαθιά στο νου και στην καρδιά μου: πως θα έρθει η μέρα που κάποτε θα χαθεί το ιερό Ιλιο και ο Πρίαμος και ο στρατός του καλού πολεμιστή Πριάμου».

6. Δεκέμβριος 2004. Βρίσκομαι στου Μακρυγιάννη. Απέναντί μου, απολειφάδια της άκρας Δεξιάς προκαλούν εκ του ασφαλούς, τελώντας το ετήσιο μνημόσυνο της ήττας τους. Παρατηρώ τα πρόσωπα τους: Αν τα πω σκυλιά, τα σκυλιά προσβάλλω. Πρέπει να βρω κάτι που να τους ταιριάζει, αλλά εκείνη τη στιγμή, λόγω των εργασιών στο χώρο του Μακρυγιάννη για το μουσείο, υψώνεται ένα σύννεφο σκόνης και τους σκεπάζει.

7. Δεκέμβριος 2004. Ενας παλαιοπώλης μου δείχνει μια φωτογραφία ενός νεκρού αγωνιστή στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου. Στα χέρια μου η φωτογραφία ζωντανεύει. Ακούω τον νεκρό να μου ψιθυρίζει: «Το τέλος είναι πια κοντά / λάμπει σαν μάχη στο μυαλό μου / σφαίρα που πάντοτε χτυπά / ακόμα και στο όνειρό μου. / Κι όταν περνάει απ' την πληγή / το όνομά σου ψιθυρίζει / μείνε ακίνητος εκεί / ο θάνατός μου σε φωτίζει».


Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ