Το ότι «ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται σε ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα» τι σημαίνει για τη χώρα;

ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ πρέπει να τις δούμε από ταξική σκοπιά και όχι γενικά από «εθνική». Το κεφάλαιο είναι εξαρτημένο και μάλιστα συμμετέχοντας σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις (ΔΝΤ, ΠΟΕ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, κλπ.), και είναι επιλογή του. Η σχέση της ελληνικής πλουτοκρατίας με το ευρωενωσιακό κεφάλαιο, με το αμερικάνικο, κλπ. μπορεί να διαμορφώθηκε ιστορικά από τότε που ο καπιταλισμός έκανε τα πρώτα του βήματα στην Ελλάδα, αλλά και τότε και σήμερα δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Η τάση για την ολοένα και μεγαλύτερη κερδοφορία του, για την ολοένα και πιο διευρυμένη αναπαραγωγή του, για συσσώρευση, δεν μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς τη σχέση του με το ξένο κεφάλαιο.

ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, η σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ από τη 10ετία του '60 ακόμη, η ένταξη το 1980 και στη συνέχεια η συμμετοχή στην ΕΕ και στην ΟΝΕ, είναι συνειδητές επιλογές του κεφαλαίου. Και επειδή δημιουργούνται καλύτεροι όροι για την ανάπτυξή του, ιδιαίτερα στα πλαίσια της παγκόσμιας αγοράς (θα είχε μεγαλύτερες δυσκολίες έξω από την ΕΕ) αλλά και επειδή έχει ισχυρούς συμμάχους για τη διατήρηση της πολιτικής εξουσίας. Επομένως, όταν τα αστικά κόμματα μιλούν για την υποχρεωτικότητα των πολιτικών επιλογών τους λόγω συμμετοχής στην ΕΕ το κάνουν γιατί αυτό είναι το συμφέρον του κεφαλαίου. Και μάλιστα στα πλαίσια της ανισομετρίας και του μεγέθους του ελληνικού κεφαλαίου, συνδιαμορφώνουν πολιτική στο επίπεδο της ΕΕ. Ετσι, δεν αποδέχονται απλά τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, αλλά έχουν συμβολή στη συνδιαμόρφωσή τους και τις εφαρμόζουν. Ετσι, το κεφάλαιο δεν είναι υποταγμένο μέσα στα συγκεκριμένα πλαίσια, αλλά συμμέτοχο, από υποδεέστερη θέση. Και, βεβαίως, δεν έχει πρόβλημα με την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, αφού στα πλαίσια της συμμετοχής του στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις αν την αρνηθεί θα δυσκολευτεί στη δράση του, υπονομεύεται η κυριαρχία του στο εσωτερικό της χώρας.

ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ, βεβαίως, των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, τα ζητήματα αυτά τα προσεγγίζουμε εκ διαμέτρου αντίθετα. Η πολιτική που εφαρμόζεται είναι γνωστό ότι οδηγεί στη χειροτέρευση της θέσης τους, ενώ οι κίνδυνοι για τα κυριαρχικά δικαιώματα προέρχονται από την εκχώρησή τους εκ μέρους του κεφαλαίου. Η υπόθεση των ελληνοτουρκικών αντιθέσεων και της ταχτικής των τουρκικών κυβερνήσεων να μην αναγνωρίζουν τα σύνορα στο Αιγαίο οφείλεται στο γεγονός ότι στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και της λεγόμενης συλλογικής ασφάλειας η ελληνική πλουτοκρατία έχει συμφωνήσει με τη ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου.

ΕΠΟΜΕΝΩΣ, η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, και τα ζητήματα της ανάπτυξης, και της εξωτερικής πολιτικής και των κυριαρχικών δικαιωμάτων τα προσεγγίζουν από τη δική τους σκοπιά, που σημαίνει όχι απλά απεξάρτηση από το ξένο κεφάλαιο, αλλά υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, που σημαίνει κατάργηση της σημερινής πολιτικής και της εξουσίας του κεφαλαίου, των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα. Σημαίνει δηλαδή σοσιαλισμό (λαϊκή εξουσία, λαϊκή οικονομία), ένα καθεστώς που δεν μπορεί να συμμετέχει σε ΕΕ, ΝΑΤΟ, κλπ. Αλλωστε, στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ αναφέρεται ότι η σχέση εθνικού-διεθνικού στο ζήτημα της εξάρτησης του ελληνικού καπιταλισμού θα λυθεί με τη λύση της αντίθεσης στο εσωτερικό της χώρας, ανάμεσα στο λαό και στα μονοπώλια.