Οι αναταράξεις και οι έριδες στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος ήταν μάλλον αναμενόμενες και ήταν απλά θέμα χρόνου η εκδήλωσή τους. Οι «οργισμένες» αντιδράσεις των συνδικαλιστών της ΔΑΚΕ έχουν δύο όψεις: Από τη μια έχουν να κάνουν με την αδημονία των γαλάζιων για μερίδιο στα λάφυρα της εξουσίας και στην «ατομική ευημερία».

Από την άλλη, όμως, αντανακλούν την κοινωνική δυσαρέσκεια για την κυβερνητική πολιτική, κατά τρόπο βέβαια στρεβλό και παραμορφωτικό. Εννιά μήνες μετά την αλλαγή φρουράς στην εξουσία, οι λαϊκές μάζες, κυρίως αυτές που έπεσαν θύμα της αχαλίνωτης δημαγωγίας και των προεκλογικών υποσχέσεων της κυβέρνησης, διαπιστώνουν με οδύνη και αγανάκτηση ότι τα συνθήματα περί στήριξης των ασθενέστερων και «ευημερίας για όλους» ήταν μια σκέτη απάτη. Οι όποιες προσδοκίες τσακίζονται στο ανώμαλο έδαφος της «νέας» λιτότητας. Η γαλάζια διακυβέρνηση συνεχίζει να δίνει ακόμα περισσότερα στο κεφάλαιο, με χαρακτηριστικά παραδείγματα το φορολογικό και το «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο, ενώ σπρώχνει πιο βαθιά στη φτώχεια και την εξαθλίωση μεγαλύτερα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων.

Η αγανάκτηση των εργαζομένων, ασφαλώς γίνεται αντιληπτή από την κυβέρνηση, η οποία κάνει ό,τι μπορεί να την εκτονώσει ή να τη «σπρώξει» όσο μπορεί προς το μέλλον. Το στόχο αυτό υπηρετούν οι μονότονα επαναλαμβανόμενες διαβεβαιώσεις ότι οι προεκλογικές υποσχέσεις θα υλοποιηθούν όλες (!) μέχρι το τέλος της τετραετίας, ώστε να «ακινητοποιηθούν» και παγιδευτούν οι εργαζόμενοι. Αξιοποιούν, επίσης, την «κριτική» του ΣΕΒ - που απλά τα ζητά όλα εδώ και τώρα για να πάρει τα περισσότερα - για να συγκρατήσουν την πτώση των φιλολαϊκών μασκών. Εχουν διαπιστώσει ακόμα ότι «πουλάει» το παραμύθι με τα διαπλεκόμενα που πλήττουν την κυβέρνηση...

Κυρίως, όμως, η κυβέρνηση, αντιγράφοντας και εδώ τους εκσυγχρονιστές προκατόχους της, επιχειρεί να εξουδετερώσει τη λαϊκή αγανάκτηση με την επίδειξη αδιάλλακτης στάσης, όσον αφορά στην υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων. Αυτό ήταν ουσιαστικά το «εξώδικο» μήνυμα του Κ. Καραμανλή, με αποδέκτες τυπικά τους συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ, αλλά στην πραγματικότητα το σύνολο των εργαζομένων: «Η κυβέρνηση θα προχωρήσει, αγνοώντας την κριτική και την αμφισβήτηση», προς δόξαν των προεκλογικών υποσχέσεων του πρωθυπουργού ότι «αφουγκράζεται» και παίρνει υπόψη του τις ανάγκες του λαού. Είναι ολοφάνερο ότι η αδιάλλακτη και υπεροπτική στάση αποσκοπεί να εξωθήσει όσο γίνεται περισσότερους στη μοιρολατρία και την απάθεια.

Δεν παραλείπει, βέβαια, να συγκροτήσει και εσωκομματικό πόλο διαφωνούντων, με στόχο, βέβαια, να βρίσκεται υπό τον έλεγχό της η έκφραση δυσαρέσκειας. Ετσι, φτάνουμε στο σημείο ...ο γραμματέας της ΚΕ Β. Μεϊμαράκης να εμφανίζεται ως «πόλος συσπείρωσης» των πάσης φύσεως απογοητευμένων και οργισμένων! Ελεος! Το έργο οι εργαζόμενοι το έχουν ξαναδεί πολλές φορές στο παρελθόν επί ΠΑΣΟΚ. Το συμπέρασμα είναι ένα: Η διέξοδος, που οδηγεί στη λύση των λαϊκών προβλημάτων, περνά από τον απεγκλωβισμό τους από το δικομματισμό.