Η παρουσία του κ. Νίκου Κωνσταντόπουλου στην εκδήλωση της ΟΝΝΕΔ, με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου, δικαιολογήθηκε από τον ίδιο σαν έκφραση της πτώσης των «ιδεολογικών τειχών» που, όπως ισχυρίστηκε, επέφερε ο αντιδικτατορικός αγώνας και η ίδια η εξέγερση... Οτι η ανακάλυψη του προέδρου του ΣΥΝ, περί «πτώσης των ιδεολογικών τειχών», συνέπεσε με την προσωπική του διαδρομή για το θώκο της Προεδρίας της Δημοκρατίας, προφανώς δεν περνά απαρατήρητη.

***

Ο καθένας έχει δικαίωμα να διαλέγει το δρόμο του. Ακόμα και η αποϊδεολογικοποίηση των λαϊκών αγώνων, ως μέθοδος «ιδεολογικοποίησης» του πολιτικού σαλτιμπαγκισμού (επιπέδου Δαμανάκη, Ανδρουλάκη κ.ά.) είναι κι αυτή μέσα στο «παιχνίδι». Το έχει αποδείξει ο πολιτικός κατήφορος, ουκ ολίγων, από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Αλλά τι φταίει το Πολυτεχνείο, γι' αυτόν τον κατήφορο; Και το αμέσως επόμενο ερώτημα: Μέχρι πότε θα χρησιμοποιείται το Πολυτεχνείο σαν άλλοθι για τις επιλογές ορισμένων; Η απάντηση, μετά από 31 χρόνια, είναι πια ξεκάθαρη:

Οσο η εξέγερση του Πολυτεχνείου θα παραμένει αδικαίωτη, τόσο θα διαρκεί και η καπηλεία της. Και η καπηλεία της είναι ακριβώς η απόδειξη του αδικαίωτου του χαρακτήρα εκείνης της εξέγερσης.

***

Το Πολυτεχνείο, όμως, προς μεγάλη απογοήτευση όσων αναζητούν μια αναβαθμισμένη θεσούλα στο «κάδρο» της μεταπολίτευσης, είναι από κείνες τις σπίθες που σιγοκαίει στις καρδιές. Αλίμονο σε όσους που το συστήνουν σαν ορόσημο της «πτώσης των ιδεολογικών τειχών», νομίζοντας ότι έτσι χτίζουν περίκλειστους τοίχους, για να περιφρουρήσουν την πολιτική τους παρακμή από τη δημόσια θέα. Αντίθετα. Το Πολυτεχνείο είναι μια τόσο μεγάλη στιγμή του λαϊκού κινήματος που έχει την ιδιότητα «να δημοσιοποιεί το έγκλημα». Κι όσοι θέλουν να μανιπουλάρουν το μήνυμά του και να το φέρουν στα μέτρα τους, συλλαμβάνονται επ' αυτοφώρω, καθώς καταθέτουν ακόμα και τα τελευταία προσχήματα σε ό,τι αφορά τις δικές τους, τις προσωπικές και κομματικές, ιδεολογικές οριογραμμές.