Ενα τέλος υπέρ του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων (ΕΟΦ), που είχε επιβληθεί στους επιχειρηματίες για τη θεώρηση τιμολογίων εισαγωγής πρώτων υλών φαρμακευτικής χρήσης, καθώς και έτοιμων ή ημιέτοιμων φαρμάκων προερχόμενων από άλλα κράτη - μέλη, έδωσε την ευκαιρία στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να δείξει τη ...δικαιοσύνη του: Καταδίκασε την Ελλάδα, εκτιμώντας ότι η επιβολή τέλους υπέρ του ΕΟΦ παραβιάζει την κοινοτική νομοθεσία.

Αρχικά, η καταγγελία έγινε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία, με τη σειρά της, προσέφυγε στο Ευρωδικαστήριο, χωρίς η ελληνική κυβέρνηση να αμφισβητήσει τα επιχειρήματά της. Και το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι το ελληνικό κράτος, με το τέλος υπέρ του ΕΟΦ, παραβιάζει τις αρχές της κοινής εμπορικής πολιτικής και τη θεμελιώδη αρχής της ενιαίας τελωνειακής αντιμετώπισης των εισαγωγών από τρίτες χώρες.

Το τέλος αυτό θεσπίστηκε από το ΠΑΣΟΚ το 1983 - τότε που ευαγγελιζόταν κρατική φαρμακοβιομηχανία - ανανεώθηκε το 1997, όταν άρχισε να εισάγει στο σύστημα Υγείας όλο και περισσότερα στοιχεία εμπορευματοποίησης και καταργήθηκε με το νόμο 3204/23.12.2003.

Πρόλαβαν, δηλαδή, οι άνθρωποι να προσαρμοστούν θεσμικά στις θεμελιώδεις αρχές της ευρω-αγοράς, αλλά δεν πρόκαμαν να μη φάνε και την καμπάνα!