Εργο του Γιάννη Στεφανίδη

Ηρθαν οι ζωγράφοι!

Δηλαδή ένας ήτανε, κι ο βοηθός του. Είχαν αναλάβει να ζωγραφίσουν τους τοίχους ενός καφενείου. Οταν πήρα χαμπάρι τι κάνανε, εγκαταστάθηκα κι εγώ απ' έξω σε καθημερινή βάση και σιγά σιγά έβαλα πόδι μέσα.

Πριν αρχίσουνε με τα χρώματα, ξύσανε και σπατουλάρανε τους τοίχους και βάψανε μ' ένα άσπρο χρώμα. Μετά, βάλθηκαν με κάτι κάρβουνα να ιχνογραφούν τα σχέδια. Επειτα άρχισαν με τις μπογιές, και, κάθε μέρα που περνούσε, ζωντάνευαν οι τοίχοι και απλώνονταν οι ζωγραφιές. Εβλεπα καράβια να καθρεφτίζονται, με μισοανεβασμένα πανιά στην ακύμαντη θάλασσα. Φάρους σε μικρά νησάκια να ξεχύνουν ένα μελιχρό φως. Αλλα πλεούμενα, θεόρατα, να παλεύουν με τ' άγρια κύματα. Πιο πέρα ψαράδες να τραβάνε την τράτα, ενώ στο βάθος καΐκια να αρμενίζουνε. Κι άλλα πολλά από τη θάλασσα και τους ανθρώπους της. Ολα αυτά δεν ήταν όπως τα βλέπουμε στη φύση, αλλά είχαν μια δικιά τους μυστηριακή ζωή.

Εγώ μικρός ζωγράφιζα, όχι όμως παιδικές ζωγραφιές. Προσπαθούσα να μιμηθώ τη ζωγραφική των μεγάλων στο σχέδιο, στην προοπτική. Οταν έψαχνα κάτι, ο δάσκαλος το περιεργαζόταν κάμποση ώρα, κουνούσε το κεφάλι του με κάποια σημασία άγνωστη σε μένα, και μου το επέστρεφε χωρίς να κάνει κάποια κρίση.

Και να που οι ζωγράφοι αυτοί με ξεσήκωσαν - κατάλαβα τι θέλω από τη ζωή: να γίνω ζωγράφος σαν κι αυτούς».

Από το βιβλίο του Γιάννη Στεφανίδη «Η αγάπη πάει σχολείο» που μπαίνει εν είδει προλόγου στο νέο του, πανέμορφο, λεύκωμα.