«

Εδώ δεν είναι Πορτογαλία». Αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο. Ετσι κι αλλιώς αυτό το ξέραμε και το λέγαμε από την πρώτη στιγμή που οι διάφοροι ταγοί «ανακάλυψαν» το ποδόσφαιρο και έτρεχαν να φωτογραφηθούν δίπλα στο κύπελλο της εθνικής ομάδας. Οπως ξέραμε ότι τα παχιά λόγια περί «εξυγίανσης» του ελληνικού ποδοσφαίρου ήταν γυαλιστερά καθρεφτάκια προς τέρψιν των ιθαγενών που ζουν με τα μυαλά στα κάγκελα στις παρακείμενες της «παράγκας»... παραγκουπόλεις.

Το χειρότερο είναι άλλο: ότι εδώ, έτη μακράν της Πορτογαλίας, η «παράγκα» αποτελεί ένα καθεστώς που τείνει να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση του μέσου Ελληνα. Και λέμε του μέσου Ελληνα (και όχι του μέσου ποδοσφαιρόφιλου), γιατί οι αφεντάδες και οι ιδιοκτήτες του ποδοσφαίρου, αποτελούν ταυτόχρονα και αφεντάδες της κοινωνικο-οικονομικής και πολιτικής ζωής του τόπου, την οποία «διοικούν» με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που διοικούν το ποδόσφαιρο.

Το αθλιέστερο σύμπτωμα της προχτεσινής μέρας σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, δεν είναι ότι μερικοί κουφιοκέφαλοι με κόκκινα πλακώθηκαν στο ξύλο με τους άλλους κουφιοκέφαλους με τα πράσινα, στο Φάληρο. Δεν είναι καν ότι ένας διεθνής ποδοσφαιριστής - από αυτούς που το σταρ σίστεμ μετατρέπει σε «πρότυπα» - δήλωσε από την Ξάνθη ότι ήθελε να σκοτώσει (!) το διαιτητή. Το αθλιοδέστερο είναι μια κοινωνιολογική συμπτωματολογία που εκδηλώνεται με τον εξής τρόπο: «Να νικήσουμε τον Παναθηναϊκό κι ας είναι με "πέτσινο" πέναλτι», λένε οι μεν. «Να νικήσουμε τον Ολυμπιακό κι ας είναι με ανύπαρκτο γκολ», λένε οι άλλοι. Αλλα το να μη σε νοιάζει το «πώς» θα νικήσεις, το να αποδέχεσαι το έγκλημα αρκεί να σε ευνοεί, δεν είναι υπόθεση που αφορά μόνο την μπάλα. Είναι μια στάση ζωής που καλλιεργείται από την παράγκα (ανεξάρτητα από το κάθε φορά χρώμα της) που έχει εφαρμογή σε κάθε δραστηριότητα της παράγκας (ποδόσφαιρο, εξοπλιστικά, τηλεπικοινωνίες, πετρέλαια, πολιτική) και που ένα και μόνο πράγμα εγγυάται: Οτι θα είσαι μια ζωή το θύμα της παράγκας.