Και το λέμε αυτό όχι μόνο γιατί στο ερώτημα αυτό οδηγεί η λογική του Ν. Κωνσταντόπουλου. Το λέμε, επίσης, γιατί είναι διαρκής και εντεινόμενη η επίθεση της πλουτοκρατίας και των όποιων κυβερνήσεων στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, εδώ και 15 χρόνια τουλάχιστον. Και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στις άλλες καπιταλιστικές χώρες, κύρια της ΕΕ. Τούτο, όμως, δε σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι πρέπει να υποβαθμίζουν κάθε φορά τα αιτήματα και τους στόχους τους, να παραγνωρίζουν τις ανάγκες τους, αλλά και τις δυνατότητες, που προσφέρει ο παραγόμενος συνολικά πλούτος. Πολύ περισσότερο, δε σημαίνει τη μετατροπή του εργατικού κινήματος σε «ουρά» των όποιων αντεργατικών πολιτικών και ρυθμίσεων, όπως η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση του ΠΑΣΟΚ.

Αλλωστε, είναι πάμπολλα τα δεινά, που έχουν σωρεύσει στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων, τα τελευταία χρόνια, αυτές οι λογικές της συνεχούς υποβάθμισης των αιτημάτων και των στόχων. Το Ασφαλιστικό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση Σιούφα της κυβέρνησης Μητσοτάκη (1993) ακολούθησε αυτή του ΠΑΣΟΚ (Ν. 3029/2002), που έγινε δυνατή γιατί στηρίχτηκε στη συναίνεση της ΝΔ, του ΣΥΝ, της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και του ΣΕΒ. Με άλλα λόγια, στην υποβάθμιση των αιτημάτων και στη λογική της υποχώρησης. Και δύο μόλις χρόνια μετά την ψήφιση του αντεργατικού νόμου του ΠΑΣΟΚ προετοιμάζεται και πάλι το κλίμα για ακόμη χειρότερα μέτρα...