Οσο κι αν ξένοι και ντόπιοι αντίπαλοι του μαρξισμού και του σοσιαλισμού ευελπιστούσαν για το «τέλος της Ιστορίας» και των «παραδοσιακών ιδεολογιών», προσπαθώντας να μας πείσουν ότι «έβγαλε βρώμα η Ιστορία ότι ξοφλήσαμε», ματαιοπόνησαν. Η διαλεκτική κίνηση της Ιστορίας συνεχίστηκε και θα συνεχίζεται, γιατί από τον άνθρωπο δε θα εκλείψουν τα «αισθήματα», που εξέφρασε το 1836, στο ομότιτλο ποίημά του, ο νεαρός φοιτητής Κάρολος Μαρξ: «Δε θα γαληνέψω ποτέ/ Να επιταχύνω πρέπει πάντοτε χωρίς σταματημό/ (...)Ας τη ρισκάρουμε λοιπόν την ύπαρξή μας,/ Χωρίς ανάπαυση κι ακούραστα./ Οχι μουντοί και σκυθρωποί μες στη σιωπή, Χωρίς λαχτάρα ή δράση./ Οχι κλεισμένοι στο εγώ μας,/ Γονατισμένοι κάτω απ' του πόνου το ζυγό,/ Ετσι που πόθος, όνειρο και πράξη/ Για μας να μείνουν στο κενό». Το μαρξικό έργο δε θα πάψει, ποτέ, να ελκύει και να απασχολεί κάθε ανυπότακτη, προοδευτική σκέψη και να εμπνέει τις μέλλουσες, κοινωνικά οραματικές «μεγάλες αφηγήσεις». Αυτή την πίστη αντανακλά το χρησιμότατο δοκίμιο του καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου Αλέξανδρου Α. Χρύση «Ο Μαρξ της εξέγερσης στον κήπο του Επίκουρου» (εκδόσεις Γκοβόστη).

Θαυμαστής του μαρξικού έργου, ο Α. Χρύσης εικοσιπεντάχρονος, το 1983 πρωτοδιάβασε τη διατριβή του εικοσάχρονου φοιτητή Κ. Μαρξ, με τίτλο «Διαφορά της δημοκρίτειας και επικούρειας φυσικής φιλοσοφίας», με την οποία το 1841, ανακηρύχτηκε διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Βερολίνου. Στη διατριβή του ο Μαρξ, αντιπαρατιθέμενος στη χεγκελιανή φιλοσοφία, υπερασπιζόμενος (σε αντίθεση με τη δημοκρίτεια), τη θεωρία του Επίκουρου για την «υλικότητα» του ατόμου, την αυτοσυνείδητη κίνηση και Αρνηση των αποκλινόντων ατόμων, με την οποία «σπάζουν τα δεσμά της ειμαρμένης», ο Μαρξ «θεμελίωσε» τη δική του φιλοσοφία της αυτοσυνειδησίας, η οποία έγινε ο «κήρυκας» της ταξικής απόκλισης, εξέγερσης και επανάστασης. Πέρσι, ο Α. Χρύσης, θεωρώντας ότι «η γη κινείται» και ότι αυτό το νεανικό, σχεδόν, άγνωστο, έργο του Μαρξ μπορεί να καταστεί «αντικείμενο προβληματισμού και διαλόγου», «μια ιδεολογική παρέμβαση στη σημερινή ιστορική συγκυρία», έγραψε αυτή την επιστημονικής φύσης, αλλά με «ποιητική» αίσθηση και θέρμη ψυχής, μελέτη. «Ποιητική» θέρμη, γιατί πιστεύει, όπως ο ρομαντικός ποιητής Σίλλερ, τον οποίο θαύμαζε ο Μαρξ, ότι «ο δρόμος για την ανατολή του νέου κόσμου δε φθάνει απευθείας στο νου, περνά προηγουμένως από την καρδιά, απαιτεί την καλλιέργεια μιας βαθύτερης και λεπτότερης αίσθησης από την πλευρά του ανθρώπου».