Κυριακή 5 Σεπτέμβρη 2004
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 8
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΔΙΗΓΗΜΑ
Το οδοιπορικό

Παπαγεωργίου Βασίλης

Την άνοιξη του 1949, έως το τέλος του Μάη, μετέφεραν στη Μακρόνησο τρεις αποστολές καταδικασμένων για πολιτικούς λόγους, ανήλικους κρατουμένους απ' τη ΓΙΟΥΡΑ. Κάθε αποστολή είχε περίπου 80 νέους. Πριν από τις τρεις αυτές αποστολές, απ' τη Γιούρα, είχαν μεταφέρει, επίσης στις Στρατιωτικές Φυλακές Μακρονήσου (ΣΦΜ), στο νότιο άκρο του νησιού, όλους τους νέους πολιτικούς - ανήλικους (κάτω των 21 ετών) κρατούμενους, από όλες τις φυλακές, μαζί και της Κηφισιάς. Στη Γιούρα επιχείρησε - με προβοκατόρικες μεθόδους και ξυλοδαρμούς - να τους κάνει να λυγίσουν και ν' αποκηρύξουν το «πιστεύω» τους, ο νέος διευθυντής του στρατοπέδου Μανώλης Μπουζάκης, που αντικατέστησε τον προηγούμενο διευθυντή - βασανιστή Γλάστρα.

Πριν από τη μετάβασή του στη Γιούρα, ο διοικητής του Οργανισμού Μακρονήσου, Μπαϊρακτάρης, τον φιλοξένησε στη Μακρόνησο για να «μελετήσει το εκεί εφαρμοζόμενο σύστημα εθνικής αναμόρφωσης κρατουμένων», δηλαδή τα ατέλειωτα συνεχή βασανιστήρια, σωματικά και ψυχικά, «για να το εφαρμόσει και στη Γιούρα». Ο Μπουζάκης, αποτυγχάνοντας να υποτάξει τα νεαρά παιδιά, τα έστειλε στους ...αναμορφωτές της Μακρονήσου.

Τα παιδιά που στάλθηκαν στη Μακρόνησο απ' τις φυλακές Κηφισιάς ήταν ιδιαίτερα φιλότιμα. Πολλά απ' αυτά πρωτοστάτησαν στην αντίσταση ενάντια στα βασανιστήρια, υπέφεραν τα πάνδεινα.

Ο Γ. Λιβανός μετείχε στην 3η αποστολή, από τη Γιούρα. Τους νέους πολιτικούς κρατούμενους τους έβαλαν στο αρματαγωγό δεμένους με χειροπέδες και έτσι τους ταξίδεψαν, μέσω Σύρας, στον Πειραιά. Κλεισμένοι σ' ένα άθλιο αμπάρι ενός σαπιοκάραβου σκυλοπνίχτη και περνώντας ανοιχτά απ' τον Κάβο Ντόρο, πολλοί, καθώς ήταν δεμένοι, ζαλίζονταν και ξερνούσαν πάνω στους πλαϊνούς τους. Είναι γνωστό ότι οι ναυτικοί νόμοι δεν επιτρέπουν δέσιμο επιβατών στη διάρκεια του πλου. Ενας κρατούμενος Πειραιώτης κατάφερε να λύσει τις χειροπέδες του, μ' ένα καρφί, έτσι ταξίδεψαν με τον σύντροφό του, της ίδιας χειροπέδας, λυτοί έως τον Πειραιά.

Φτάνοντας στην περιοχή των στρατιωτικών φυλακών Μακρονήσου (όπου είχαν εγκατασταθεί στον Εμφύλιο, οι στρατιωτικές φυλακές Αθήνας - ΣΦΑ), τους νέους «υποδέχτηκαν», κατά την αποβίβασή τους, οι αλφαμίτες με συνεχείς ξυλοδαρμούς. Συνέχισαν τα βασανιστήρια για πολύ χρόνο, σε όλη τη διάρκεια παραμονής των νέων στη Μακρόνησο. Ομως, τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα «εθνικής διαπαιδαγώγησης» και «αναμόρφωσης» των νέων ήταν αρνητικά.

Οι νέοι αντιστάθηκαν, αναίρεσαν κείμενα αποσπασμένα με βασανιστήρια, έφτασαν ακόμα σε απόπειρες αυτοκτονίας. Με περιφρόνηση αντιμετώπιζαν τους βασανιστές τους - αναμορφωτές. Οι νέοι ανάγκασαν τη διοίκηση να τους μεταφέρει ύστερα από 3μηνη «αναμόρφωση», στο «Τρίτο Κέντρο Παρουσιάσεως Αξιωματικών» (Γ΄ ΚΠΑ), που βρισκόταν βορειότερα των ΣΦΜ, μετά το ΓΕΤΟ.

Διοικητής του Κέντρου ήταν κάποιος Ξαρχάκος. Εκεί, με νέα βασανιστήρια, όχι μόνο συνέχισαν την προσπάθεια «αναμόρφωσης», αλλά έβαλαν στόχο να ντύσουν τους νέους φαντάρους, βάζοντάς τους στο κεφάλι τους μπερέδες με το μισητό στέμμα.

Και η νέα επιδίωξη αναμόρφωσης απέτυχε. Γι' αυτό, μετά από λίγους μήνες παραμονής στο Γ` ΚΠΑ, μετέφεραν τα νεαρά παιδιά - πολιτικούς κρατουμένους, στο Γ` Τάγμα, στο ΓΕΤΟ.

Ξανά πιέσεις και βασανισμοί, τρομοκρατία, εκβιασμοί, ξύλο, απειλές. Ο ίδιος ο ταγματάρχης, διοικητής του ΓΕΤΟ, Ασημάκης Καράγιωργας, χειροδικούσε σε βάρος των κρατουμένων.

Ακολουθούν οι βουλευτικές εκλογές την άνοιξη του 1950. Με τη νίκη των δημοκρατικών δυνάμεων, πάνω από 70% οι στρατιώτες της Μακρονήσου ψήφισαν αριστερές προοδευτικές δυνάμεις, σε πείσμα της απάνθρωπης αναμόρφωσης. Λίγους μήνες μετά τις εκλογές αυτές, διέλυσαν το Γ` Τάγμα και άλλαξαν τον διοικητή του, Καράγιωργα. Κράτησαν εκεί τους νέους πολιτικούς κρατούμενους, χαρακτηρίζοντάς τους - κατ' ευφημισμό - «λόχο», αφήνοντας μαζί τους τη φρουρά που υπήρχε μ' έναν επικεφαλής υπολοχαγό.

Στη διάρκεια της εκεί παραμονής των νέων, μια, συγκεκριμένη, μέρα όλα δείχνανε - απ' το ξημέρωμα - ανήσυχα. Κάτι προμηνυόταν. Το βράδυ το πράγμα ξεκαθάρισε οδυνηρά: Ξυλοδαρμοί, φωνές, βρισιές απ' τη φρουρά, διαχωρισμός βίαια του «λόχου» ανηλίκων στα δύο και μεταφορά των μισών πάλι στις στρατιωτικές φυλακές και των άλλων μισών σε χώρο ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ, πέρα απ' τη μικρή δεξαμενή νερού των φυλακών, προς το φάρο, νότιο άκρο του νησιού.

Στην απομόνωση, οι νέοι θα βρεθούν μαζί με άλλους πολιτικούς κρατουμένους, κύρια υπόδικους για στρατοδικεία. Μαζί με 5-6 μάρτυρες του ιεχωβά. Βασανιστήρια, πείνα, μαρτύρια στο κουβάλημα πέτρας, ανάγκασαν τους μισούς απ' τους ανήλικους σε υποχώρηση. Τους πήραν για τον κλωβό των ΣΦΜ ή ΣΦΑ.

Στο μεταξύ, ήταν τέτοια η δίψα και η πείνα στην απομόνωση, που ένας κρατούμενος σ' αυτήν αφηγείται ότι, κουβαλώντας πέτρα στο καψώνι, έβλεπε οράματα με τραπέζια κατάφορτα φαγητά...

Στο τέλος του 1951, μεταφέρανε όλους τους ανήλικους πολιτικούς κρατουμένους από την απομόνωση και τον κλωβό των Στρατιωτικών Φυλακών Μακρονήσου σε διάφορες φυλακές, στις οποίες οι δυο μεγάλες ομάδες ξανασυναντήθηκαν.

Φεύγοντας απ' το κολαστήριο της Μακρονήσου, οι νεολαίοι κρατούμενοι, νικητές στη μάχη που δώσανε για την ιδεολογία τους, ούτε σταυροκοπήθηκαν ούτε ζήτησαν ...συγχώρεση από κανέναν.

Στα στρατιωτικά καμιόνια που τους μετέφεραν στην Αθήνα, καθώς περνούσαν μέσα από τα χωριά των Μεσογείων και σε συνέχεια μέσα στην πρωτεύουσα, τραγουδούσαν το τραγούδι της Παγκόσμιας Νεολαίας:

Με το τραγούδι ομορφαίνει η ζωή μας

γίνεται πιο χαρωπή κι ελαφριά

και τραγουδά κάθε πόλη δική μας

και τραγουδάνε τα όμορφά μας χωριά.

Προχώρα μπρος στη ζωή νεολαία

τραγούδα, χαίρε και γέλα μαζί

κρατάς τον κόσμο στα δυο σου τα χέρια

είσαι ο κυρίαρχος της Γης.

Μας ξεκουράζει εμάς το τραγούδι

μας δυναμώνει εμάς η δουλιά

γι' αυτό αγαπούν το τραγούδι οι νέοι

το αγαπάνε πολιτείες και χωριά

Οι νεολαίοι τραγουδούσαν, κι ας τους χτυπούσαν γι' αυτό οι χωροφύλακες που τους συνόδευαν, δεμένους. Τώρα που το δράμα τους στο Μακρονήσι του εγκλήματος έχει τελειώσει, ο καθένας πρέπει να μάθει ότι οι νέοι αγωνιστές ξυλοκοπούνταν και βασανίζονταν απάνθρωπα για 2,5 συνεχή χρόνια, 8 μήνες το 1949, 12 μήνες το 1950 και άλλους 11 μήνες το 1951, με ζητούμενο την αποκήρυξη του ΚΚΕ και των παραφυάδων αυτού.

Σ' αυτήν την τριετία, τους απομόνωσαν από συγγενείς και φίλους, δε συνάντησαν ούτε έναν επισκέπτη απ' τον έξω κόσμο. Ακόμα και η αλληλογραφία τους υπήρξε αραιή και λογοκριμένη. Επισκέπτες της Μακρονήσου ήταν οι ιδρυτές της, οι Αγγλοι επεμβασίες, οι Τσάτσοι και Κανελλόπουλοι και όλοι όσοι, κάτω από εκβιασμούς ή διάθεση γλειψίματος, κουβαλιόνταν στο κολαστήριο, για να υμνήσουν σε συνέχεια, δημόσια, σαν αυτόπτες (ψευδο)-μάρτυρες.

Πόσα νεαρά παιδιά σ' αυτές τις συνθήκες έκαναν δήλωση; Ας το βρουν αυτό οι στατιστικολόγοι, αν τους ενδιαφέρει, λέει ο συγγραφέας αυτού του κειμένου - μαρτυρία.


Του
Γιώργου ΛΙΒΑΝΟΥ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Η θυσία και η αντοχή των αλύγιστων εμπνέουν τις επόμενες γενιές(2020-09-04 00:00:00.0)
«Μια μέρα θα το τραγουδήσει ο κόσμος το τραγούδι μας...»(2020-08-22 00:00:00.0)
Η μεγάλη σφαγή τον Μάρτη του 1948(2020-02-29 00:00:00.0)
Φόρος τιμής στους αλύγιστους της ταξικής πάλης(2012-05-30 00:00:00.0)
Τ' ανήλικα της Μακρονήσου(2004-04-09 00:00:00.0)
«Τα πιστεύω» ατσάλωναν τους κρατούμενους(2002-01-12 00:00:00.0)

Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ