Τι ωραίο λάθος γλώσσας. Πόσο αποτελεσματικά οδήγησε στην αλήθεια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Εκεί ανάμεσα σ' ένα α κι ένα ε, σαν τα ρ του έρωτα που τόσο λάτρεψε ο Ελύτης, ήρθε και έλαμψε η αλήθεια, μαργαριτάρι σε ακούσια ανοιγμένο σκοτεινό όστρακο.

Ο αφέτης δίνει το σύνθημα - πυροβολισμό για την εκκίνηση. Ο εφέτης, συνήθως ανακριτής, που επίσης συνήθως αναλαμβάνει τις σοβαρές υποθέσεις, δίνει το σήμα τέλους. Τέλους των ψευδαισθήσεων. Τέλους των πανηγυρισμών και της προπαγανδιστικής συνθηματολογίας. Χτυπάει το... καμπανάκι της... κηδείας του τελευταίου γύρου. Δεν είναι τυχαία η επιλογή συμβόλων, σημαινόντων και σημαινομένων στα μεγάλα θεάματα, σύντροφοι. Επιλέγονται από ειδικούς. Εχουν στόχο τη μάζα. Τη χειραγωγούν με την εξοικείωση και υποβάλλουν όσα μηνύματα χρειάζεται για να της επιβληθούν.

Η ταλάντωση του εκκρεμούς ολυμπιακού «ιδεώδους», που στις εμπορευματοποιημένες και οιονεί ναζιστικές διαστάσεις του, θα επιταθεί. Θα βαράει απ' τον αφέτη στον εφέτη. Από την περηφάνια στην ξεφτίλα. Από την εφεδρίνη στις εφεδρείες των «μυστικών» τύπου «Κόροιβος». Από τα κύμβαλα στα αλαλάζοντα. Τότε θα μπούμε όλοι στο πνεύμα και στο οινόπνευμα.

Η λαμπαδηδρομία συνεχίζεται. Δανεισμός. Εθελοντισμός. Χορηγικός εθισμός. Δικαστικός ελιγμός. Κι επειδή όλοι, ή σχεδόν όλοι, νικητές και ηττημένοι, εσχάτως στρέφουν το βλέμμα ψηλά και επιστρατεύουν και το Θεό σε βοήθεια ερμηνευτική της τύχης τους, τους προτείνω να τον αφήσουν ήσυχο ή να πάνε στον οφθαλμίατρο. Το Θεό, στη σύγχρονη ολυμπιακή εποχή, τον λένε «Ζέπελιν». Είναι ψηλά και τα πανθ' ορά. Δηλαδή τα βλέπει όλα. Ο αφέτης. Ο εφέτης. Κι ο αφέντης.