Δεν μπορώ πια να ξεφύγω από τη συνήθεια, να παρακολουθώ κάθε πρωί τουλάχιστον μισή ώρα τηλεόραση. Το περίεργο βέβαια είναι ότι σπάνια προσέχω αυτά που λέγονται κατά τη διάρκεια αυτού του ημίωρου. Απλώς αφήνω να γεμίζει ο χώρος μου με τους υπόκωφους τηλεοπτικούς ήχους, αφού, έτσι κι αλλιώς, οι ήχοι αυτοί έχουν γίνει η μόνιμη υπόκρουση της ζωής μας. Μ' αυτήν ξυπνάει σύμπαν το ελληνικό έθνος, μ' αυτήν και κοιμάται. Αυτή πληροφορεί, αυτή διαψεύδει, αυτή επιβεβαιώνει, αυτή ψυχαγωγεί, αυτή και απογοητεύει. Η τηλεοπτική υπόκρουση υποκαθιστά τη νεοελληνική πολιτική συνείδηση, το ιδεολογικό επιχείρημα του μέσου Ελληνα, την αυθαίρετή του πραγματικότητα, τη σύγχρονή του μυθολογία. Αυτή, τέλος πάντων, αποτελεί τον αναντικατάστατο ρόγχο της νεοελληνικής ενημέρωσης. Το είπε η τηλεόραση, ισχυρίζεται ο Ελλην εργαζόμενος ή μη, και στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχει αντίρρηση. Η είδηση ή η απλή πληροφορία που συνοδεύεται από τα ηλεκτρονικά συστατικά και την προσωπική γοητεία του εκάστοτε τηλεπαρουσιαστή δεν αμφισβητείται από κανένα, αντίθετα αποτελεί τη βάση για να στηριχτεί επάνω της η περίφημη καθημερινότητα σε όλη την εθνική επικράτεια... Φυσικά και η δική μου.

Ετσι και χτες, είπα ν' αρχίσω τη μέρα μου με την είδηση που θα προσδιόριζε, την έτσι κι αλλιώς κλονισμένη διάθεσή μου, με ό,τι η τηλεόραση θα επέλεγε ως είδηση της ημέρας. Που ασφαλώς, υπέθετα τουλάχιστον, δε θα αφορούσε την απόφαση του Οτο Ρεχάγκελ σχετικά με την παραμονή του στην Εθνική Ελλάδος γεια σου, που λέει και το άσμα, ή θα υποχωρούσε στις πιέσεις των Γερμανών να αναλάβει τους ηττημένους της Πορτογαλίας. Θα αφορούσε, επομένως, τα προβλήματα της καλοκαιρινής μας ζωής. Τα χαμένα μικροόνειρα ενός Αιγαίου που ταξιδεύει μακριά από μας. Μιας θάλασσας, δηλαδή, που παγιδεύεται σε άλλα λιμάνια για να μας εγκαταλείψει ιδανικούς και ανάξιους εραστές, που λέει ο Νίκος Καββαδίας, ο ποιητής της θαλασσινής μοναξιάς και της στεριανής απελπισίας. Είπα να αρχίσω τη μέρα μου, με την είδηση που θα μου άνοιγε ένα άλλο παράθυρο να αγναντέψω από κει την απέναντι γειτονιά ντυμένη με τ' αληθινά της τα χρώματα και όχι τα χρώματα των δηλώσεων και των χειροκροτημάτων, των εθνικών εξάρσεων και των κατασκευασμένων ενθουσιασμών... Να αγναντέψω την απέναντι γειτονιά, λουσμένη στο φως που χρόνια τώρα το καπηλεύονται αυτοσχέδιοι ρήτορες, παγκαδόροι ανίδεοι, αποτυχημένοι μαστόροι του θεαθήναι και των παρελάσεων. Να αγναντέψω, επιτέλους, τις παιδικές μου ώρες που μάταια τις αναζητώ στην ψεύτικη ευωχία των τηλεοπτικών ονειρώξεων, εγώ ένας ετοιμοθάνατος έφηβος μιας ζωής που δε λέει να τελειώσει ωραιωμένη και πλήρης, μέσα σε ήχους που δε λένε αυτό που εννοούν και εκβράζονται ανολοκλήρωτοι μαζί με τα ναυαγισμένα απορρίμματα των καραβιών του αποτυχημένου Κολόμβου των ψεύτικων ωκεανών και των πατρίδων που κανείς ποτέ δεν ονειρεύτηκε ούτε κατάφερε να εντοπίσει μέσα στον κόσμο τον ψεύτικο του ονείρου και της κάλπικης νοσταλγίας.

Τώρα θα μου πείτε πως μιλάω ασυνάρτητα, χωρίς ειρμό, με λέξεις άδειες να κατρακυλάνε πάνω σε ξύλινα τύμπανα, σε πλακόστρωτα καλντερίμια παρατημένα στους δρόμους μιας παράδοσης που δε λέει να αποκαλύψει το πραγματικό της νόημα. Ναι, δεν μπορώ να μιλήσω αλλιώς ούτε να γράψω αλλιώς, παρά μόνο ασυνάρτητα, με άδειες λέξεις. Με ρήματα που δε λένε και θαυμαστικά που δεν υπονοούν. Με αποσιωπητικά που δεν κρύβουν και επιθετικούς προσδιορισμούς που δεν περιγράφουν παρά μονάχα ολοφύρονται και εξαπατούν. Επιθετικούς προσδιορισμούς που αποκαλύπτουν το αδυσώπητο ψεύδος της καθημερινής μας θλίψης. Και κει σταμάτησα. Δεν άντεξα παραπάνω την τηλεοπτική ενημέρωση που περιέγραφε τους γάμους των Παρισίων και της Κωνσταντινούπολης. Γιατί άραγε!