Συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας στη Νέα Υόρκη, με «ξεναγό» μας τον συγγραφέα του βιβλίου «Δυο φεγγάρια στην Αμερική», τον συνάδελφο Γιάννη Ε. Διακογιάννη.

«Την άλλη μέρα περπάτησα την 5η λεωφόρο. Μπήκα στην όμορφη εκκλησία του Αγίου Πατρικίου, στα μαγαζιά με τις φαντασμαγορικές βιτρίνες και στα απέραντα πολυκαταστήματα.

Κάθε λίγα μέτρα συναντάς και μια βιτρίνα με φαγητά. Αλλού πληρώνεις με το ...ζύγι, δηλαδή, βάζεις ό,τι φαγητό θέλεις σ' ένα πλαστικό κουτί κι αυτό σου το ζυγίζουν και ανάλογα πληρώνεις. Αλλού πληρώνεις τον μπουφέ κάπου τέσσερα με έξι δολάρια για να διαλέξεις ανάμεσα σε 100 είδη και αλλού αν έχεις φυσικά περισσότερα χρήματα κάθεσαι και σε σερβίρουν ό,τι φαγητό διαλέξεις από τον κατάλογο.

Το φαγητό είναι φτηνό στην Αμερική, κυρίως στις πόλεις του Ατλαντικού. Οι τιμές ανεβαίνουν στην πλευρά του Ειρηνικού, αλλά κι εκεί υπάρχουν οι εναλλακτικές λύσεις. Το χοτ ντογκ είναι μια απ' αυτές.

Περπάτησα πολύ εκείνη την ημέρα, έως ότου έφτασα με τα πόδια από το Σέντραλ Παρκ στο πιο ψηλό κτίριο της Νέας Υόρκης, το Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ. Ανέβηκα στην κορυφή, πάνω από εκατό πατώματα και απ' εκεί "αγκάλιασα" όλη τη Νέα Υόρκη.

Μια πόλη που σε μαγνητίζει και σε πλανεύει κυρίως το βράδυ, όταν τα χιλιάδες φώτα στις βιτρίνες και στους ουρανοξύστες σε κάνουν να ονειρεύεσαι...

Στη βάση του πύργου που έχασε την πρωτιά από έναν ψηλότερο που χτίστηκε στο Σικάγο, μπορείς, όποια ώρα περάσεις, να συναντήσεις άστεγους που σκεπάζονται μ' ένα χαρτόνι και ζητάνε λεφτά.

Την πρώτη "τρύπα" του μετρό που συνάντησα την κατέβηκα και πήρα τη γραμμή "4" που βγάζει στο Μπρονξ, σε μια από τις συνοικίες των μαύρων. Η σύνθεση των συνταξιδιωτών μου ήταν συντριπτικά υπέρ των εγχρώμων. Σ' ένα ολόκληρο βαγόνι ήμουν ο μόνος λευκός!

Πουθενά δεν ένιωσα φόβο και πολύ περισσότερο κανείς δε με ενόχλησε, όπως τόσο εύκολα διαδίδουν πολλοί για τις επικίνδυνες αυτές διαδρομές του μετρό.

Οταν βγήκα από τον υπόγειο, ο κόσμος που συνάντησα ήταν τελείως διαφορετικός από εκείνον που συναντάς στο Μανχάταν ή ακόμη και στο κέντρο της Αστόρια. Περπάτησα αρκετά και σε μερικά σημεία μου φάνηκε ο τόπος βομβαρδισμένος. Κτίρια χωρίς τζάμια στα παράθυρα. Μεγάλες παρέες μαύρων μπροστά σ' αυτά να κάθονται στα σκαλιά και να πίνουν τον καφέ τους.

Εικόνες που συνάντησα και στο Χάρλεμ, μια άλλη μεγάλη περιοχή της Νέας Υόρκης. Απ' αυτές που χωρίζουν την πόλη σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Που περπατάς σ' ένα δρόμο και στη γωνία αλλάζει η εικόνα, σα να βρίσκεσαι σε άλλο πλανήτη! Κάτι διαφορετικό από την Ουάσιγκτον, όπου την πάλη την "περικυκλώνουν" τα γκέτο των μαύρων.

Εικόνες εντελώς αντίθετες απ' αυτές του Μανχάταν. Εκεί, όπου είναι το Χρηματιστήριο και οι δίδυμοι πύργοι που φιλοξενούν τις μεγαλύτερες οικονομικές δραστηριότητες του κόσμου. Εκεί, όπου βρίσκεται η Γουόλ Στριτ και οι γιάπηδες με τη γραβάτα, το πουκάμισο και τα πανάκριβα παπούτσια. Αλλά και από τις εικόνες της Τσαϊνατάουν ή της μικρής πόλης της ιταλικής μαφίας με την οποία συνορεύει.

Πήρα ένα λεωφορείο για να προχωρήσω λίγες στάσεις πάνω από τη γη, μέσα στους απέραντους δρόμους της μεγαλούπολης. Την υγρασία και τη ζεστή δεν την καταλαβαίνεις σ' αυτά τα πολυτελή πούλμαν με τις ειδικές θέσεις για ανάπηρους.

Οι διευκολύνσεις για τους ανάπηρους είναι πολλές. Ακόμη και δρόμοι σε πολλά σημεία είναι στο ίδιο επίπεδο με τα πεζοδρόμια για να μη συναντούν οι ανάπηροι μεγάλες δυσκολίες με τα καροτσάκια τους, όταν τους διασχίζουν.

Φυσικά, οι ευαισθησίες αυτές δεν επεκτείνονται στον τομέα της υγείας και κυρίως της νοσοκομειακής περίθαλψης. Αν έχεις χρήματα, μπορείς να βρεθείς στο καλύτερο νοσοκομείο. Διαφορετικά, κάνεις την προσευχή σου...

Στο υπερσύγχρονο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Γιέιλ, στην πόλη Νιου Χέιβεν της γειτονικής πολιτείας Κονέκτικατ που βρέθηκα ένα πρωινό Κυριακής, πηγαίνοντας εκεί ύστερα από μια διαδρομή μιάμισης ώρας με το τρένο για να δω έναν καλό φίλο, θαύμασα τη σύγχρονη ιατρική και τις απίθανες παροχές που έχει ο ασθενής ο οποίος νοσηλεύεται.

Γιατροί - κι ας ήταν Κυριακή - καθηγητές και νοσοκόμες συνεχώς περνούσαν από το δωμάτιο. Και η υψηλής τεχνολογίας ιατρική ήταν πανταχού ...παρούσα. Μόνον που αυτές οι παροχές είναι για τους πλούσιους ή γι' αυτούς που έχουν κάποια χρήματα στην άκρη και αποφασίζουν να τα ξοδέψουν για να σώσουν τον άνθρωπό τους. Σύστημα υγείας δεν υπάρχει στην πιο αναπτυγμένη χώρα του κόσμου. Αλλωστε, θα κατέρρεε το σύστημα και η ιδεολογία του...».

Ο Γιάννης Ε. Διακογιάννης γεννήθηκε το 1957 στην Αθήνα. Τελείωσε το Β` Γυμνάσιο το 1974 και εισήχθη στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών. Το 1976 εκλέχτηκε γεν. γραμματέας του Συλλόγου Φοιτητών της Πολυτεχνικής Σχολής. Από την 1η Νοέμβρη του 1981 εργάζεται στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ». Τα πρώτα χρόνια, ως υπεύθυνος του γραφείου Δυτικής Ελλάδας, με έδρα την Πάτρα και στη συνέχεια στην Αθήνα στο ελεύθερο, κοινοβουλευτικό και πολιτικό ρεπορτάζ. Εχει κάνει ρεπορτάζ σε περισσότερες από σαράντα χώρες. Από τις «αχαϊκές εκδόσεις» κυκλοφόρησαν δύο βιβλία του με τους αντίστοιχους τίτλους: «Στα σύνορα της φωτιάς, οδοιπορικό στην Κεντρική Αμερική» το 1985 και «Μετά τον Τσε και τον Αλιέντε, οδοιπορικό στη Νότιο Αμερική» το 1986.