Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης με πρόσφατη γνωμάτευση (περί αυτού πρόκειται) θεώρησε το ισραηλίτικο τείχος γύρω από τα παλαιστινιακά εδάφη ως παράνομο. Ταυτόχρονα, όμως, συμπλήρωσε ότι το ζήτημα αυτό είναι εκτός δικαιοδοσίας του. Αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατό να θεωρείται εντός δικαιοδοσίας η γκαγκστερική σύλληψη και δίκη ενός νόμιμα εκλεγμένου αρχηγού κράτους, του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και να θεωρείται εκτός δικαιοδοσίας ο πειθαναγκασμός έως σφαγιασμός του λαού της Παλαιστίνης από μια κυβέρνηση του Ισραήλ κι ένα ιερατικό καθεστώς που ο σημερινός ηγέτης τους Α. Σαρόν είναι καταδικασμένος ως εγκληματίας πολέμου. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα, όταν είναι γνωστό ότι προαλείφεται η προσφυγή στο Δ.Δ. της Χάγης του συνολικού πακέτου των ελληνοτουρκικών διενέξεων.

Η τετραμερής συμφωνία, ΗΠΑ - ΡΩΣΙΑ - Ευρωπαϊκή Ενωση - ΟΗΕ, για τον λεγόμενο «οδικό χάρτη» για την επίλυση του Παλαιστινιακού μένει στα αζήτητα ως ένα επιπλέον αποτυχημένο σχέδιο. Κάθε μέρα γίνεται και πιο φανερό ότι οποιαδήποτε επίλυση δεν είναι εφικτή εφόσον δεν αναγνωρίζει τα δικαιώματα του λαού της Παλαιστίνης. Η οποιαδήποτε μορφή επίλυσης προϋποθέτει την απευθείας συνεργασία της Παλαιστινιακής Αρχής με τις φιλειρηνικές προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις του Ισραήλ στη βάση των αρχών του Διεθνούς Δικαίου της ειρηνικής συνύπαρξης και της κοινής αναγνώρισης και συνεργασίας των δύο λαών, Παλαιστινίων και Ισραηλινών. Προπάντων προϋποθέτει τη σε βάθος χρόνου σταδιακή εξομάλυνση των σχέσεών τους χωρίς την παρουσία ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων επιδιαιτησίας. Η εσωτερική αλλαγή της ισραηλίτικης κυβέρνησης με την άμεση απομάκρυνση του Α. Σαρόν και του πολιτικο-θρησκευτικού ιερατείου εξουσίας είναι αναγκαία για μια φιλειρηνική εξέλιξη.

Ενδεικτική των δυσκολιών που αντιμετωπίζει η ευρωατλαντική συμμαχία στη Μέση Ανατολή είναι και η απόφαση της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη να δημιουργήσει απευθείας συνεργασία με τη λεγόμενη ομάδα Κρατών του Κόλπου (Ομάν, Κατάρ, Εμιράτα κ.λπ.). Πρόκειται για τεχνητά ανδρείκελα των ιμπεριαλιστικών καπιταλιστικών δυνάμεων με κύρια δύναμη τους Αγγλο-αμερικανούς. Η πρωτοφανής αυτή για επίσημη απόφαση δείχνει την πρόθεση του ΝΑΤΟ να οργανώσει συνεργασίες πλανητικού χαρακτήρα με τις εκάστοτε αντιδραστικές δυνάμεις κάθε περιοχής του πλανήτη. Βασική αιτία αυτής της επίσπευσης είναι η συνεχώς αυξανόμενη αντίσταση λαϊκών δυνάμεων του Ιράκ και η εκ των πραγμάτων σχέση τους με την παλαιστινιακή αντίσταση. Αυτό αποτελεί κίνδυνο μετάγγισης εξεγερτικής ενέργειας σε όλους τους αραβικούς πληθυσμούς στη βάση της αρχής των «συγκοινωνούντων δοχείων». Αλλωστε, η επαναστατική σπίθα τείνει πάντα να γίνει επαναστατική πυρκαγιά σε γόνιμο κοινωνικο-πολιτικό έδαφος βαθιών αντιθέσεων. Ενα τέτοιο έδαφος υπάρχει στην ευρεία Μέση Ανατολή χωρίς να διαφαίνεται πιθανή εξομάλυνση. Οι ισχυρές δυνάμεις του διεθνούς ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού καλλιέργησαν αυτό το έδαφος για λογαριασμό των συμφερόντων του επίσης διεθνούς ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου.