Ο Πρόεδρος της Γεωργίας και αγαπημένο παιδί της Δύσης, Μιχαήλ Σαακασβίλι,πρόθυμος πάντα να εξυπηρετήσει τις επιδιώξεις των Δυτικών φίλων του στην περιοχή του Καυκάσου από τη στιγμή που αναδείχτηκε στο ανώτατο αξίωμα της χώρας του έθεσε ως προτεραιότητά την επανένωση της Γεωργίας. Δηλαδή, η επανένταξη περιοχών που απολάμβαναν καθεστώς αυτονομίας (Αντζαρία) ή βρίσκονται σε ντε φάκτο ανεξαρτησία (Αμπχαζία, Νότια Οσετία).

Το πρώτο βήμα, φυσικά, έγινε με την ανατροπή του Προέδρου της Αντζαρίας Ασλάν Αμπασίτζε και την κατάλυση του καθεστώτος αυτονομίας της περιοχής. Ο Σαακασβίλι, με απειλές, «πύρινες διακηρύξεις», αποστολή κομάντος στην αυτόνομη επαρχία και, φυσικά, με την υποκίνηση «αυθόρμητων διαδηλώσεων» (συν την υποστήριξη Δυτικών διπλωματών και Τύπου) κατάφερε να διώξει τον Αμπασίτζε. Ακολούθησαν οι τοπικές εκλογές του Ιούνη, στις οποίες το κόμμα του σάρωσε (ξανά), ένα νέο διάταγμα για τη σχέση μεταξύ της κεντρικής εξουσίας και της επαρχίας (τέλος, δηλαδή, στην αυτονομία) και η υπόθεση έληξε.

Οι βλέψεις του Προέδρου, όμως, δεν τέλειωσαν εκεί. Λίγο μετά την «πτώση» της Αντζαρίας, ο Σαακασβίλι διακήρυξε ότι επόμενοι στόχοι είναι η Νότια Οσετία και η Αμπχαζία, που απέκτησαν ντε φάκτο ανεξαρτησία μετά από πολεμικές συγκρούσεις, το 1992. Αρχικά, υψώθηκαν οι τόνοι με τους Αμπχάζιους, που μέχρι στιγμής δε δέχονται να καθίσουν στο τραπέζι των «διαπραγματεύσεων». Επειτα, ήρθε η σειρά της Νότιας Οσετίας. Ο Σαακασβίλι άρχισε τις γνωστές απειλές, ενώ η ηγεσία της Οσετίας ζήτησε την ένταξή της στη Ρωσία (η βόρεια Οσετία είναι τμήμα της Ρωσίας). Ακολούθησε η εισβολή μικρής γεωργιανής στρατιωτικής δύναμης στο εσωτερικό της Ν. Οσετίας (εκεί όπου κατοικεί αριθμός Γεωργιανών). Οι Οσέτιοι, σε αντίποινα, δεν επέτρεψαν την είσοδο στη γυναίκα του Σαακασβίλι και η Τιφλίδα, από την πλευρά της, έχει επιβάλει οικονομικό εμπάργκο στην περιοχή...

Επειτα από απαίτηση της ηγεσίας της Γεωργίας, δημιουργήθηκε μια τετραμελής επιτροπή (συμμετέχουν η Ρωσία, η Γεωργία και αντιπρόσωποι από τις δύο Οσετίες), με αντικείμενο την εξεύρεση μιας λύσης στη διένεξη. Ωστόσο, η Τιφλίδα τορπιλίζει και αυτήν την επιτροπή, αφού, με τη μια ή την άλλη πρόφαση, δε συμμετέχει στις συνεδριάσεις. Τελευταία αφορμή ήταν η άρνηση των αρχών της Νότιας Οσετίας να αφήσουν ελεύθερους τρεις Γεωργιανούς πράκτορες, που συνέλαβαν στο έδαφός τους με χάρτες και έγγραφα. Οι σχέσεις μεταξύ των δύο πλευρών είναι στο χειρότερο σημείο τους.

Η επανένταξη των δύο αυτών περιοχών δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, αφού, πέρα από το γεγονός ότι οι κάτοικοί τους, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, δεν είναι Γεωργιανοί, οι δύο επαρχίες έχουν την υποστήριξη της Μόσχας (διαθέτει στρατιώτες και στις δύο περιοχές), που επιδιώκει να διατηρήσει την επιρροή της στον Καύκασο. Η επανάκτηση του ελέγχου των περιοχών από την Τιφλίδα χωρίς τη χρήση στρατιωτικής βίας, αυτή τη στιγμή, φαντάζει αδύνατη. Ωστόσο, είναι προφανές ότι αυτή η σκέψη δεν προβληματίζει καθόλου τον Σαακασβίλι. Είναι, λοιπόν, απορίας άξιο, γιατί ο Πρόεδρος επιμένει μ' αυτόν τον τρόπο σ' αυτήν την εκστρατεία, που μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες. Ωστόσο, το κλειδί βρίσκεται ακριβώς στις βλέψεις της Ρωσίας και, από την άλλη, στις ακριβώς αντίθετες επιδιώξεις των Αμερικανών φίλων του Σαακασβίλι. Ηδη, οι ΗΠΑ έχουν αξιώσει το κλείσιμο των 2 τελευταίων ρωσικών βάσεων στη Γεωργία και πιέζουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Παράλληλα, είναι προφανές ότι η εκστρατεία του Προέδρου έχει ως τελικό στόχο την οριστική απεμπλοκή του ρωσικού παράγοντα από ολόκληρη την περιοχή. Με αυτόν τον τρόπο, και το πετρέλαιο, αλλά και το φυσικό αέριο διασφαλίζονται για τα δυτικά συμφέροντα, αλλά επιπροσθέτως, κατά πώς φαίνεται, η περιοχή του Καυκάσου θα εξακολουθήσει να αποτελεί εστία προβλημάτων για τη Ρωσική Ομοσπονδία.