Το τρομερό παιδί των γαλλικών Γραμμάτων, ο συγγραφέας του «Ζερμινάλ» και του «Κατηγορώ», ο Εμίλ Ζολά αγαπούσε με πάθος τη ζωγραφική και τους ζωγράφους. Επιστήθιος φίλος του Σεζάν και ένθερμος υποστηρικτής των εμπρεσιονιστών, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καθιέρωση των νέων καλλιτεχνικών τάσεων της εποχής του. Ενθουσιώδης και προκλητικός, ασχολήθηκε επαγγελματικά με την τεχνοκριτική επί τριάντα χρόνια, γράφοντας μερικά από τα γοητευτικότερα κείμενα για την τέχνη του ώριμου 19ου αιώνα. Τα άρθρα του που θα διαβάσουμε στο βιβλίο Εμίλ Ζολά «Κείμενα για τέχνη» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Printa», θα μας μεταφέρουν στην ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που επικρατούσε στους κύκλους της ευρωπαϊκής διανόησης.

«Μισώ τους ανίκανους και τους τιποτένιους, με ενοχλούν. Με αρρωσταίνουν, μου σπάνε τα νεύρα. Τίποτε δεν είναι πιο εξοργιστικό από αυτά τα ζώα που πάνε κουνιστά σαν τις χήνες, με μάτια γλαρά και το στόμα μισάνοιχτο. Σε όλη μου τη ζωή δεν κατάφερα να κάνω δυο βήματα χωρίς να συναντήσω τρεις βλαμμένους, κι αυτό με κάνει ράκος. Πλημμύρισε η πόλη από δαύτους, γέμισε το πλήθος χαζοβιόληδες που σε σταματούν στο δρόμο για να σου ξεράσουν κατάμουτρα τη μετριότητά τους. Περπατούν, μιλούν και όλα τους τα καμώματα, η φωνή τους, οι κινήσεις, με προσβάλλουν τόσο πολύ, που θα προτιμούσα όπως λέει και ο Σταντάλ, να μιλάω με καθάρματα παρά με τέτοιους κρετίνους...» (σελ. 34). Δεν ξέρω ποιους είχε στο νου του ο Ζολά όταν έγραφε αυτές τις αράδες, αλλά καθώς τις διαβάζω εμένα μου έρχονται στα μάτια πολλοί κρετίνοι, που συναντώ στο δρόμο. Διαβάστε το. Αξίζει.