Από πού αρχίζει και πού τελειώνει η «ευρω-ψήφος» μας; Να, ένα ερώτημα που έχει απάντηση, αλλά δεν απεικονίζεται στα γκάλοπ για ευνόητους λόγους. Μήπως, λοιπόν, είναι καιρός να την καταγράψουμε στη συνείδησή μας;

Ως γνωστόν, η ψήφος - η κάθε ψήφος - αρχίζει και τελειώνει στα όρια που καθορίζει το πλαίσιο. Κι όταν αυτό το πλαίσιο δεν είναι η κοινωνία, με τη διαρκή κίνησή της και την πάλη των αντιθέτων, αλλά εφεύρημα των κυρίαρχων κύκλων - κι εδώ εννοούμε την υφιστάμενη Ευρωπαϊκή Ενωση - τότε η ψήφος είναι επόμενο να σκοντάφτει στα όρια του τεχνητού πλαισίου, δηλαδή στις διατάξεις του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου.

Να μετρήσει, λοιπόν, ελεύθερα και αποτελεσματικά η ψήφος του Ευρωπαίου Πολίτη, δεν είναι δυνατόν - ως γνωστόν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει περιορισμένες αρμοδιότητες. Επομένως; Ψηφίζουμε ή δεν ψηφίζουμε;

Ρητορικό το ερώτημα, γιατί η θέση, βέβαια, είναι ένα βήμα πιο μπροστά από την άρνηση. Κι αυτό καλούμαστε να κάνουμε. Να ψηφίσουμε με αντίθεση, που να μην καταγράφεται ως αδιέξοδη άρνηση, αλλά ως θέση που έχει δυναμική να κάνει την υπέρβαση - έστω και στο επίπεδο του οράματος στην παρούσα φάση - όπως προτείνει το ΚΚΕ. Με μια ψήφο προς την κατεύθυνση της πραγματικής Ενωσης των λαών της Ευρώπης και όχι μόνο.