Το «ιρλανδικό θαύμα», όπως αποκαλείται το μοντέλο ανάπτυξης της Ιρλανδίας τα τελευταία χρόνια, θεωρείται από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας υπόδειγμα για την οικονομική πολιτική που θα ακολουθήσει, στο πλαίσιο πάντα του Συμφώνου Σταθερότητας της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Την περασμένη Τετάρτη, ο πρωθυπουργός, Κ. Καραμανλής δήλωσε από το βήμα της ετήσιας γενικής συνέλευσης του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ): «Οι Ιρλανδοί τόλμησαν και πέτυχαν. Η Ελλάδα θα τολμήσει και θα προχωρήσει».

Ποιο είναι, όμως, το «ιρλανδικό θαύμα»;

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα των υποστηρικτών του «ιρλανδικού θαύματος» είναι η θεαματική αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος, το οποίο από 84,1% του μέσου κοινοτικού όρου το 1994, εκτινάχτηκε στο 120,6% το 2003. Ποιος δε θα ζήλευε μια τέτοια εξέλιξη;

Ομως, όπως και το ψέμα, έτσι και το «θαύμα» έχει κοντά ποδάρια. Γιατί, πίσω από τη βιτρίνα μιας ανάπτυξης με ετήσιους ρυθμούς 11, 10 ή 8%, υπάρχει μια πραγματικότητα, πολύ σκληρή για εκατομμύρια εργαζόμενους Ιρλανδούς και τις οικογένειές τους.

Το 1987, όταν άρχισε το «θαύμα», η κυβέρνηση της Ιρλανδίας αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το όπλο της φορολογίας για να ξεπεράσει την οικονομική της καθυστέρηση. Προχώρησε, λοιπόν, σε δραματική μείωση της φορολογίας των επιχειρηματικών κερδών. Τη στιγμή που το μέσο ποσοστό φορολόγησης των κερδών στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι 33%, στην Ιρλανδία είναι μόλις 12,6%..!

Με ένα τέτοιο ποσοστό, το μεγάλο κεφάλαιο της Ευρώπης, των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας βρήκαν στην Ιρλανδία έναν πραγματικό «φορολογικό παράδεισο». Ετσι, άρχισαν να συρρέουν οι επενδύσεις.

Για τη διασφάλιση της υψηλής κερδοφορίας του κεφαλαίου η ιρλανδική κυβέρνηση προχώρησε, παράλληλα, και σε μια μετωπική επίθεση κατά των εργασιακών δικαιωμάτων. Η Ιρλανδία, λοιπόν, είναι μια από τις τέσσερις χώρες - μέλη της ΕΕ, όπου δεν υπάρχει νόμος που καθορίζει και προστατεύει τις ελάχιστες αμοιβές ή το ωράριο εργασίας και τις εργασιακές σχέσεις.

Ομως, όταν μειώνεται σε τέτοιο ποσοστό η φορολογία των επιχειρηματικών κερδών, η μαύρη τρύπα που δημιουργείται στα έσοδα του κράτους καλύπτεται με την εξίσου δραματική αύξηση της έμμεσης φορολογίας, η οποία πλήττει κυρίως τα χαμηλά εισοδήματα.

Απόδειξη αυτής της εξέλιξης έχουμε από τη συνεχή μείωση του μεριδίου της εργασίας στο συνολικό Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στη δεκαετία του '80, το μερίδιο της εργασίας στο ΑΕΠ, ήταν 74% - 75%, σήμερα είναι 64% και παραμένει μειούμενο. Μάλιστα, η μείωση στην Ιρλανδία γίνεται με διπλάσια ταχύτητα από ό,τι στις άλλες χώρες - μέλη.

Στην άλλη όψη του «ιρλανδικού θαύματος» κρύβεται ένα υψηλότατο ποσοστό φτώχειας. Από τα στοιχεία του ΟΟΣΑ προκύπτει ότι η Ιρλανδία κατέχει μια από τις υψηλότερες θέσεις μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών, αφού το 20% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ το 23% είναι οι «ουσιαστικά αναλφάβητοι»...