Κυριακή 2 Μάη 2004
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
Ταξικοί αγώνες και εργατικό δίκαιο

Η ομιλία του Γιώργου Μαυρίκου στην ημερίδα του ΠΑΜΕ με θέμα «Το Εργατικό Δίκαιο στις Σύγχρονες Κοινωνικές και Πολιτικές Συνθήκες», που έγινε την προηγούμενη Πέμπτη στην ΕΣΗΕΑ

Στη σύγχρονη πολιτική ιστορία, τα δικαιώματα των εργατών και υπαλλήλων κατακτήθηκαν αρχικά όχι στα χαρτιά και στους νόμους, αλλά στη ζωή και στην πράξη. Και πολύ αργότερα αποτυπώνονταν συνήθως σε νόμους και σε γραπτό Δίκαιο.

Για να επιτευχθούν αυτές οι κατακτήσεις, χρειάστηκε στην αυγή του περασμένου αιώνα, η νεαρή τότε εργατική τάξη και το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα να κάνουν πράξη αυτό που αποτύπωσε ο ποιητής πως «θέλει νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους...». Τα σημειώνουμε αυτά για να υπογραμμίσουμε ότι οι νόμοι και τα κιτάπια ακολουθούν τη δράση. Ερχονται να αποτυπώσουν στα χαρτιά και στις διατάξεις αυτό που η ζωή είχε βάλει ήδη σε εφαρμογή.

Από τη στιγμή που κατακτήθηκε το δικαίωμα του Συνδικαλίζεσθαι, του Συνέρχεσθαι, το ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ κλπ. για την εργατική τάξη, αρχίζει μια διαρκής διαπάλη, που εξακολουθεί να διεξάγεται και στις μέρες μας.

Δύο γραμμές βρίσκονται σε διαρκή αντιπαράθεση:

Από τη μια, οι εκάστοτε κυβερνήσεις, ο ΣΕΒ και οι καθεστωτικές δυνάμεις, στελέχη του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού επιδιώκουν να παρεμβάλλουν εμπόδια στη θεσμοθέτηση δικαιωμάτων, να περιορίζουν, να καταστρατηγούν τους νόμους που περικλείουν όποια δικαιώματα για τους εργαζόμενους και τελικά να ευνουχίζουν τις θετικές ρυθμίσεις που υπάρχουν για τους μισθωτούς.

Από την άλλη, η Εργατική Τάξη και το συνεπές εργατικό συνδικαλιστικό κίνημά της, εδώ και έναν αιώνα προσπαθεί στην πράξη να κατακτά και να διευρύνει τα δικαιώματά της. Προσπαθεί να ασκεί με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο την ανώτερη μορφή της ταξικής πάλης, την Απεργία και, ταυτόχρονα, να αποκρούει την κρατική βία, τον αυταρχισμό, τη συκοφάντηση των δικαιωμάτων της.

Για το εργατικό κίνημα, το διαχρονικό μήνυμα, που εκφράζει απόλυτα την ανειρήνευτη διαπάλη, συμπυκνώθηκε και προβάλλεται μέσα από το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του Εργάτη».

Παράλληλα και σε αντιστοίχιση με τις κάθε φορά κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, το Εργατικό Δίκαιο γίνεται άλλοτε δύσκολο και άλλοτε ακόμα πιο δύσκολο για τις λαϊκές δυνάμεις. Ακολουθεί και η πορεία του Εργατικού Δικαίου την καμπύλη των ταξικών αγώνων.

Σε περιόδους όπου αντιδραστικές ιδεολογικοπολιτικές αντιλήψεις κερδίζουν έδαφος, εντείνεται ο αυταρχισμός και τα χτυπήματα στις δημοκρατικές, στις συνδικαλιστικές και τις συνταγματικές ελευθερίες. Αν θυμηθούμε τη Μεταξική περίοδο, την περίοδο της Κατοχής, τη μετεμφυλιακή περίοδο, την εφτάχρονη δικτατορία, αλλά και τη συνέχεια, θα δούμε ότι οι προσπάθειες για «κατάργηση της πάλης των τάξεων», κατά τον πρώην υπουργό Εργασίας Κ. Λάσκαρη, εξέφραζαν τον πραγματικό στόχο του καθεστώτος της εκμετάλλευσης. Αυτό επιβεβαιώνεται απόλυτα, αν μελετήσει κανείς στατιστικά τον αριθμό των δικαστικών αποφάσεων για απεργιακές κινητοποιήσεις ή τις απολύσεις εργαζομένων και συνδικαλιστών πριν και μετά την περίοδο 1989-1991. Μετά τις ραγδαίες ανατροπές που συντελέστηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο, με αποτέλεσμα προσωρινά να δυσκολέψουν τα πράγματα για το λαϊκό κίνημα, έχουμε καρμπόν δικαστικές αποφάσεις που κηρύσσουν ΟΛΕΣ σχεδόν τις ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ.

Δύσκολα βρίσκεις δικαστική απόφαση για επαναπρόσληψη απολυμένων. Με νομικίστικα και τραβηγμένα από τα μαλλιά αποστεωμένα επιχειρήματα, το δικαίωμα για απεργία βρίσκεται υπό διωγμό. Εφτασε, δικαστής με τέτοιας ποιότητας επιχειρήματα να κηρύξει παράνομη ακόμα και την Πρωτομαγιάτικη Απεργία του 2003 για κλάδο εργαζομένων της «Ολυμπιακής». Στις μέρες μας οι μόνες δικαστικές αποφάσεις που δικαιώνουν εργαζόμενους είναι συνήθως όταν δικαστές κρίνουν διεκδικήσεις του κλάδου τους. Η ίδια κατάσταση κατ' αναλογία υπάρχει σ' όλους τους τομείς του Δικαίου και του θεσμικού πλαισίου που αφορούν τους εργαζόμενους.

Σήμερα, η αντιπαράθεση ανάμεσα σε όλους εμάς που υπερασπίσαμε και θα υπερασπίσουμε, με όποια θυσία και αν απαιτηθεί, τα δικαιώματά μας και σε όλους εκείνους που αγωνίζονται για τη φαλκίδευσή τους, θα οξύνεται και θα βαθαίνει.

Γνωρίζουμε ότι απέναντί μας συσσωρεύονται καλυμμένα ή απροκάλυπτα οι φανεροί και κρυφοί εχθροί του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος στην απεργία.

Ολοι εκείνοι που με νόστιμους νεολογισμούς, με φρασούλες πομπώδεις και με εκσυγχρονιστικό μανδύα επιχειρούν να πετύχουν ό,τι στα εκατό χρόνια που πέρασαν δεν μπόρεσαν οι προπομποί τους να πετύχουν. Αλλοτε προφασίζονται ότι δήθεν ενδιαφέρονται για το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου, άλλοτε ότι τάχα νοιάζονται για το κυκλοφοριακό ή για τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων. Πάντα, όμως, αναμασούν τον ίδιο τελικό σκοπό. Στα τελευταία χρόνια, οι πολέμιοι των εργατικών δικαιωμάτων αντεπιτίθενται και προβάλλουν σαν εναλλακτική πρόταση τον λεγόμενο Κοινωνικό Διάλογο. Οι διεκδικήσεις δαιμονοποιούνται σαν κάτι το αναχρονιστικό και ο κοινωνικός διάλογος χρυσώνεται σαν το φάρμακο «διά πάσαν νόσο»! Στις μέρες μας, με πρόφαση τη δημόσια τάξη και ασφάλεια, κυβερνήσεις, η Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΝΑΤΟ και άλλοι αντιδημοκρατικοί μηχανισμοί, με περισσή ευκολία, συκοφαντούν τους αγώνες μας και μας χαρακτηρίζουν σαν τρομοκράτες.

Παράλληλα, θεσμοθετείται νομικό πλαίσιο που υποβαθμίζει το δικαίωμα εργασίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Σήμερα υπάρχουν εργαζόμενοι που δε γνωρίζουν τον πραγματικό τους εργοδότη ή αυτός αλλάζει από μήνα σε μήνα. Δε γνωρίζουν το ωράριο εργασίας τους στα πλαίσια της μερικής απασχόλησης ή εργάζονται επί 10ωρο χωρίς νόμιμες αμοιβές και ασφαλιστική κάλυψη.

Ο αγώνας ο δικός μας, λοιπόν, σήμερα είναι πιο δύσκολος, πιο σύνθετος και πιο ουσιαστικός. Ομως μαζί μας ή σε παράλληλη τροχιά βρίσκονται ξεχωριστές προσωπικότητες της Πανεπιστημιακής Κοινότητας, του νομικού κόσμου, βρίσκονται λίγοι, μα εκλεκτοί δικαστικοί λειτουργοί και βρίσκονται στο πλευρό μας οι πιο ζωντανές, οι πιο τίμιες και οι πιο ριζοσπαστικές δυνάμεις του Εργατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος.

Στις μέρες μας έχουμε ανάγκη και επιζητούμε την ακόμα μεγαλύτερη στήριξη από διακεκριμένες προσωπικότητες του νομικού κόσμου, όπως είναι οι σημερινοί εισηγητές και συνομιλητές μας, που μας τιμούν με την παρουσία τους και εκτιμούμε ειλικρινά τη συμμετοχή τους. Εχουμε ανάγκη από περισσότερους εκλεκτούς και θαρραλέους δικαστικούς λειτουργούς και προοδευτικούς διανοητές.

Θέλουμε μαζί μας την προοδευτική διανόηση. Κοντά μας, τη ριζοσπαστική εργατική νεολαία. Κι επειδή, ταυτόχρονα, οι αντιλαϊκές και αντεργατικές πολιτικές θα εντείνονται, γιατί το καθεστώς των μονοπωλίων και των πολυεθνικών θα οξύνει την επιθετικότητά του για την εξασφάλιση των υπερκερδών του, κι επειδή η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα μόνο με παλλαϊκό αγώνα θα αναχαιτιστεί, ο ΑΓΩΝΑΣ παίρνει στις μέρες μας πιο πλούσιο ακόμα περιεχόμενο, γίνεται πιο ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ για την οικονομική και πολιτική πάλη της Εργατικής Τάξης και των συμμάχων της.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ