Παρασκευή 30 Απρίλη 2004
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 10
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
Ολα άρχισαν «μια θαυμάσια μέρα»

Σικάγο: Το εργατικό κίνημα θρηνεί τους πρώτους νεκρούς
Σικάγο: Το εργατικό κίνημα θρηνεί τους πρώτους νεκρούς
«Η 1η του Μάη ήταν μια θαυμάσια ημέρα. Ολα ήταν ήσυχα: Tα εργοστάσια άδεια, οι αποθήκες κλειστές, τα φορτηγά βαγόνια αχρησιμοποίητα, οι δρόμοι έρημοι, οι οικοδομές παρατημένες δεν έβγαινε καπνός από τα φουγάρα των εργοστασίων και οι μάντρες των ζώων σιωπηλές. Ηταν Σάββατο, εργάσιμη μέρα. Ομως οι εργάτες γελώντας, κουβεντιάζοντας και ντυμένοι με τα καλά τους, κατευθύνονταν, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, στη λεωφόρο Μίτσιγκαν. Ο δρόμος είχε αποκτήσει ατμόσφαιρα γιορτής. Γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωναν σε όλη τη χώρα. Περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία. Στο Σικάγο 80.000 απεργούσαν για το οχτάωρο και οι περισσότεροι είχαν συγκεντρωθεί και περίμεναν να αρχίσει η διαδήλωση.

Η διαδήλωση άρχισε, οι χιλιάδες ξεκινούσαν την πορεία και ο καθένας ένιωθε μέσα του τη δύναμη, την τεράστια δύναμη της αλληλεγγύης. Τα παιδιά συχνά έφευγαν από τους γονείς και έτρεχαν μπροστά. Ολοι γελούσαν με μιαν αλλόκοτη αγαλλίαση. Συνέχεια κοιτούσαν πίσω το συμπαγή όγκο που βάδιζε και ήταν σαν να έβλεπαν το σύμβολο της δύναμης των ενωμένων εργατών. Σε ένα ατέλειωτο πλήθος οι Ιππότες της Εργασίας και η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας, οι Βοημοί, οι Γερμανοί, οι Πολωνοί, οι Ρώσοι, οι Ιρλανδοί, οι Ιταλοί, οι μαύροι, οι παλιοί καουμπόηδες, που τώρα δούλευαν στις μάντρες με τα ζώα. Υπήρχαν καθολικοί, προτεστάντες και εβραίοι, αναρχικοί και ρεπουμπλικάνοι, κομμουνιστές και δημοκρατικοί, σοσιαλιστές, οπαδοί του μοναδικού φόρου και απλοί άνθρωποι, όλοι αποφασισμένοι στη διεκδίκηση του οχτάωρου.


Δεν έγινε αιματοχυσία, ούτε επαναλήφθηκε η Παρισινή Κομμούνα. Χωρίς την έξαψη του πρωινού, οι άντρες της εθνοφρουράς γύριζαν τώρα σπίτια τους με αμήχανο ύφος. Οι στολές τους φάνταζαν άσχημα μέσα στο πλήθος των πολιτών, πολλοί από τους οποίους είχαν πάρει μέρος στη διαδήλωση». (Ρίτσαρντ Ο. Μπόγιερ - Χέρμπερτ Μ. Μόρε, «Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ», εκδόσεις ΣΕ, σελ: 152 - 155).

Τη Δευτέρα, 3 Μάη, η απεργία απλώθηκε και πολλές χιλιάδες εργατών του Σικάγου κατάκτησαν το 8ωρο, ενώ η Επιτροπή Πολιτών εξακολουθούσε να υποστηρίζει ότι κάτι πρέπει να γίνει. Η αστυνομία χτύπησε αλύπητα απεργούς εργάτες που διαδήλωναν ενάντια στους 300 απεργοσπάστες στο εργοστάσιο θεριστικών μηχανών του «Μακ Κόρμικ». Εξι εργάτες σκοτώθηκαν και 30 τραυματίστηκαν.

«Τα συνδικάτα κάλεσαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την επόμενη μέρα, 4 Μάη, στην πλατεία Χαϊμάρκετ του Σικάγου. 130 αστυνομικοί με επικεφαλής ένα γνωστό αξιωματικό διώκτη των εργατών επιτέθηκαν κατά της συγκέντρωσης. Κάποιος, που έμεινε άγνωστος, πέταξε μια βόμβα. Σκοτώθηκαν 7 αστυνομικοί, 4 εργάτες και πολλοί άλλοι εργάτες τραυματίστηκαν. Η αστυνομία συνέλαβε πολλά εργατικά στελέχη. Οκτώ παραπέμφθηκαν σε δίκη. Ο Λούις Λινγκ βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του. Οι Αύγουστος Σπάις, Αντολφ Φίσερ, Τζορτζ Ενγκελ, Αλμπερτ Πάρσον καταδικάστηκαν σε απαγχονισμό και τους κρέμασαν στις 11 Νοεμβρίου 1887», («Η εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα», Δημήτρης Λιβιεράτος, σελ. 15).

Η θυσία δεν πήγε χαμένη

Η πάλη για τη μείωση του χρόνου εργασίας έχει τις βάσεις της πολύ πριν από την Πρωτομαγιά του 1886. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, από τη δεκαετία του 1790 άρχισαν οι πρώτοι εργατικοί αγώνες για την καθιέρωση της δεκάωρης εργασίας με πρόσθετη πληρωμή για υπερωρίες.

Το αίτημα για οχτάωρη εργασία διατυπώθηκε για πρώτη φορά στην Αγγλία το 1829 από την «Εθνική Ενωση για την Προστασία της Εργασίας» και εφαρμόστηκε στην αποικία της Βικτωρίας την 21η Απρίλη του 1856 (Βλέπε: «Κοινωνιολογικόν και Πολιτικόν Λεξικόν» της εφημερίδας «Ανεξάρτητος», λήμμα «Οκτάωρον»). Οραματισμοί για το Οχτάωρο άρχισαν να εκφράζονται και στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1829, ενώ τα πρώτα σημαντικά μέτρα για την εξασφάλισή του το εργατικό κίνημα των ΗΠΑ άρχισε να τα παίρνει από το 1863. Μετά, όμως, από τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο (1861 - 1865), ο αγώνας για την οχτάωρη εργάσιμη μέρα πήρε εκρηκτικές διαστάσεις. Σε πολλές Πολιτείες, έγινε δυνατή ακόμη και η νομοθετική του κατοχύρωση, αλλά οι νόμοι που θεσπίστηκαν περιείχαν πολλά παραθυράκια, τα οποία και αξιοποιούσαν οι εργοδότες, για να αυξάνουν το χρόνο εργασίας κατά πώς ήθελαν.

Η πρωτομαγιάτικη απεργία του 1886 είχε ως αποτέλεσμα 185.000 εργάτες να κερδίσουν το 8ωρο και τουλάχιστον 200.000 εργάτες να μειώσουν το χρόνο εργασία τους από τις 12 στις 10 και 9 ώρες. Σε πολλές, επίσης, περιοχές, κερδήθηκε η ημιαργία του Σαββάτου, ενώ αρκετές βιομηχανίες σταμάτησαν την κυριακάτικη εργασία. Ηταν λογικό, επομένως, να υιοθετηθεί η Πρωτομαγιά ως η παγκόσμια μέρα της εργατικής τάξης.

Στις 20 Ιουλίου 1889, το ιδρυτικό συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς όρισε την 1η Μάη ως τη διεθνή μέρα αγώνα των εργατών. Στην ιστορία, όμως, έμεινε το 1886 ως το έτος, στο οποίο γεννήθηκε η Εργατική Πρωτομαγιά. Αυτή η Εργατική Πρωτομαγιά, αυτός ο αγώνας των εργατών του Σικάγου, έδωσε «τη σκυτάλη» και σε άλλες χώρες, όπου η εργατική τάξη «ξεδίπλωσε» τους αγώνες της για την κατάκτηση του οχτάωρου για την πραγματική μείωση του εργάσιμου χρόνου, για μισθούς, κλπ., με αμέτρητες θυσίες εργατών.


Γιώτα ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ