Για την επίτευξη αυτού του στόχου, το «σχέδιο» μετέρχεται τα εξής μέσα:

Πρώτον, τη θέσπιση συστήματος απαρτχάιντ (φυλετικού διαχωρισμού και ρατσιστικών διακρίσεων σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας).

Δεύτερον, τη νομιμοποίηση του εποικισμού.

Τρίτον, την επιβολή συντάγματος, που μόνιμα να ακυρώνει την ανεξαρτησία και κυριαρχία του λαού, αλλά και που να είναι πολύ δύσκολο, ή και αδύνατον, να εφαρμοστεί.

Τέταρτον, τη νομική κατοχύρωση των βρετανικών στρατιωτικών βάσεων στην Κύπρο (τις οποίες χρησιμοποιούν και οι ΗΠΑ): των δύο μεγάλων και των πολυάριθμων άλλων, που είναι μικρότερης έκτασης, αλλά μάλλον μεγαλύτερης σημασίας.

Πέμπτον, την αναβίωση της τουρκικής «εγγύησης» (των νομικών διατάξεων που επικαλέστηκε η Τουρκία για να βομβαρδίσει την Κύπρο το 1964 και να εισβάλει σε αυτή το 1974).

Εκτον, την αναβίωση του «δικαιώματος» της Αγκυρας να διατηρεί ένοπλη δύναμη στο νησί.

Εβδομον, την καθιέρωση τέτοιου συσχετισμού στρατιωτικών δυνατοτήτων που να αποκλείει, ουσιαστικά, την Ελλάδα και να εγκαταλείπει τους Κυπρίους στο έλεος της Τουρκίας, των Αγγλοαμερικανών και του αμερικανοκρατούμενου ΟΗΕ.

Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Αγκυρα βλέπουν, επίσης, το «σχέδιο Ανάν» στο πλαίσιο των προσπαθειών τους να μπει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ενωση ως δούρειος ίππος.

Επισημαίνεται, εξάλλου, ότι το Σχέδιο αποτελεί και κάκιστο προηγούμενο για το Αιγαίο, το οποίο επίσης βρίσκεται στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού, ειδικότερα καθ' όσον αφορά την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών.

Και επειδή το λεγόμενο κυπριακό πρόβλημα είναι δημιούργημα του ιμπεριαλισμού, η λύση του δε θα έρθει χωρίς αντίσταση.