Θα 'λεγε κανείς ότι υπάρχει βάση αληθείας στον ισχυρισμό της κυβέρνησης ότι ασκεί εξουσία μόνο ένα περίπου μήνα για να λάβει σοβαρές αποφάσεις. Ωστόσο, η κυβέρνηση δεν κρίνεται μόνο από αυτό που άμεσα πράττει αλλά κι από τις εμφανείς πρακτικές της προθέσεις καθώς κι από τον πρακτικό τρόπο προετοιμασίας εφαρμογής τους. Στο ζήτημα, τουλάχιστον, της αντιμετώπισης βασικών εργατο-λαϊκών προβλημάτων δε διαφαίνεται προοπτική φιλολαϊκής επίλυσής τους. Το ζήτημα γίνεται οξύτερο και αμεσότερο όταν πρόκειται για θέματα εξωτερικής πολιτικής, πολέμου και ειρήνης.

Από τη δεκαετία του 1980 πέρασαν πολλοί χρόνοι. Ηταν τότε που ο Ελληνας πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής αδυνατούσε να κατανοήσει την ανάγκη ενός «διεθνούς ισόρροπου ελεγχόμενου αφοπλισμού» μεταξύ ΗΠΑ - ΕΣΣΔ. Αντιθέτως επέμενε στην αρχή της ισορροπίας εξοπλισμών στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο για να μετατοπιστεί αργότερα στο χαμηλότερο δυνατό. Από τότε, στην αρχή της δεκαετίας του 1990, ο ρους του πλανήτη άλλαξε με την καθολική κατίσχυση των ΗΠΑ και του ευρύτερου ευρω-ατλαντισμού. Το τέλος του ψυχρού πολέμου διαδέχτηκε ο θερμός πόλεμος στο ευρωπαϊκό έδαφος της Γιουγκοσλαβίας και στη Μέση Ανατολή που συνεχίζεται η κατοχή της Παλαιστίνης και του Ιράκ. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και προσωπικά ο αρχηγός της ως πρωθυπουργός, δείχνουν να υιοθετούν τη συνέχεια του εξαρτώμενου καθεστώτος. Η Ελλάδα βρίσκεται παγιδευμένη σε διπλή εξάρτηση. Ενώ είναι μέλος της ευρω-ατλαντικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ, ταυτόχρονα, βρίσκεται υπόχρεη σε συμφωνία καθεστώτος μπανανίας για τη διατήρηση των αμερικανικών βάσεων. Ειδικά η βάση της Σούδας έγινε ορμητήριο των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ κατά χωρών και λαών της Μέσης Ανατολής. Θεωρείται, μάλιστα, αξιοπερίεργο πώς η Ελλάδα δεν έχει γίνει στόχος τρομοκρατικών επιθέσεων.

Σα να μην έφταναν όλα αυτά η Ελλάδα κατήλθε στο τελευταίο σκαλοπάτι καταισχύνης υιοθετώντας τη δημιουργία μισθοφορικών στρατιωτικών μονάδων. Μέχρι τώρα η Ελλάδα ήταν χώρα αποφυγής σε συμμετοχή ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων με σκοτεινή εξαίρεση το εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία εναντίον της νεαράς τότε Σοβιετικής Δημοκρατίας και την κατάπτυστη συμμετοχή της στον πόλεμο της Κορέας. Αντίθετα, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, οι ελληνικές κυβερνήσεις συμμετέχουν ολοκληρωτικά σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις είτε με το πρόσχημα του καλού απελευθερωτή και προστάτη (όρα Γιουγκοσλαβία), είτε με την επίπλαστη ιδιότητα του «ανορθωτή» δρόμων, σχολείων και νοσοκομείων στο πλευρό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν. Λέγεται, μάλιστα, ότι πρόκειται να αποσταλεί εκστρατευτικό σώμα Ελλήνων μισθοφόρων και στο σπαρασσόμενο Ιράκ. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και προσωπικά ο αρχηγός της κ. Κ. Καραμανλής μπαίνουν σε μια αυστηρή δοκιμασία. Το προσήγορο χαμόγελο του κ. Κ. Καραμανλή δεν αρκεί για να σκεπάσει τις τραγικές συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης. Αντίθετα, η πολιτική τακτική της «Σφίγγας» στην οποία συνεχώς διολισθαίνει ο κ. Κ. Καραμανλής δεν αφήνει περιθώριο για ευμενέστερες προσδοκίες. Οι ραγδαίες εξελίξεις στη δομή του ελληνικού στρατού με την προσθήκη των μισθοφόρων κι ο αγοραίος ιμπεριαλισμός του παρακατιανού προδικάζουν μείζονος σημασίας προβλήματα στην Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός κ. Κ. Καραμανλής δείχνει αποφασισμένος να μην αγγίξει αυτό το πρόβλημα που θα άνοιγε λογαριασμούς με ισχυρούς και κυρίως ξένους συμμαχικούς παράγοντες. Η ερώτηση είναι εάν αυτή η πολιτική θα φτάσει στο σημείο να επιτρέψει την εξάντληση κάθε δυνατότητας που θα κρατούσε την Ελλάδα, έστω και εικονικά, σε επίπεδο αποφυγής τρομοκρατικών κι εχθρικών γειτονικών πράξεων εναντίον της. Στην εποχή μας ο ιμπεριαλισμός και μάλιστα ο λαθραίος, επιφέρει τραγικές συνέπειες εις βάρος του.