Ρεσιτάλ κοροϊδίας των χιλιάδων συμβασιούχων στο δημόσιο και των οικογενειών τους δίνουν αυτές τις μέρες η κυβέρνηση της ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΝ, τα συνδικαλιστικά τους στελέχη και μεγάλη μερίδα του αστικού Τύπου. Το πρώτο βιολί το κρατά ο ίδιος ο υπουργός Εσωτερικών, Πρ. Παυλόπουλος, που εμφανίστηκε να δεσμεύεται ότι θα προωθήσει νέο Προεδρικό Διάταγμα το οποίο θα προσαρμόζει την ελληνική νομοθεσία στην κοινοτική οδηγία 1999/70, η οποία υποτίθεται πως οδηγεί στη μονιμοποίηση των συμβασιούχων.

Από την άλλη μεριά, εδώ και καιρό ο ΣΥΝ και τα συνδικαλιστικά του στελέχη μετά μανίας ζητούν την εφαρμογή της συγκεκριμένης κοινοτικής οδηγίας. Από κοντά τα συνδικαλιστικά στελέχη της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, που εγκρίνουν οποιαδήποτε διαδικασία «διεκδίκησης» αρκεί αυτή να μπορεί να μην έρχεται σε αντιπαράθεση με το σύστημα.

Ολοι μαζί γνωρίζουν ότι το θέμα της μονιμοποίησης των συμβασιούχων είναι κατεξοχήν πολιτικό πρόβλημα, η λύση του οποίου απαιτεί σύγκρουση και με τις πολιτικές της ΕΕ αλλά και τις ντόπιες, καθώς οι περισσότεροι απ' όσους εμφανίζονται υπέρμαχοι των συμβασιούχων εκτός των άλλων έχουν ήδη συμφωνήσει όταν τροποποιούσαν το Σύνταγμα της χώρας ότι απαγορεύονται οι μονιμοποιήσεις συμβασιούχων. Ολοι μαζί γνωρίζουν, επίσης, ότι η περίφημη κοινοτική οδηγία δεν οδηγεί σε μονιμοποίηση, αλλά εκδόθηκε για να προωθήσει την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.

Κατ' αρχάς, όπως σαφώς αναφέρεται στην κοινοτική οδηγία, οι αρχές που την πλαισιώνουν είναι «η αύξηση σε ένταση της απασχόλησης στα πλαίσια της ανάπτυξης κυρίως μέσω ελαστικότερης οργάνωσης της εργασίας...» με σκοπό «να γίνουν οι επιχειρήσεις παραγωγικές και ανταγωνιστικές...».

Με άλλα λόγια, η κοινοτική οδηγία εντάσσεται στα πλαίσια της γενίκευσης και επέκτασης των ευέλικτων μορφών εργασίας (μερική και προσωρινή απασχόληση, ενοικίαση εργαζομένων, κ.ά.), με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Επομένως, ο ισχυρισμός ότι η κοινοτική οδηγία υποχρεώνει τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων αντιβαίνει τα πλαίσια της οδηγίας.

Στο άρθρο 1 της οδηγίας επισημαίνεται ότι αυτή «αποσκοπεί στην υλοποίηση της συμφωνίας πλαισίου» που έκαναν η Ενωση Βιομηχάνων και Εργοδοτών της Ευρώπης (UNICE), το Ευρωπαϊκό Κέντρο Δημοσίων Επιχειρήσεων (CEEP) και η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων (CES). Και όμως, υπάρχουν κάποιοι εδώ στην Ελλάδα που θέλουν να μας πείσουν ότι οι εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού κεφαλαίου κάθισαν και συζήτησαν για το καλό των εργαζομένων με τις συμβιβασμένες ευρωπαϊκές συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι οποίες στηρίζουν κάθε αντεργατική πολιτική.

Στην ουσία τώρα. Η συμφωνία μεταξύ των προαναφερόμενων «κοινωνικών εταίρων» εμπεριέχει πράγματι μία φράση που λέει «για να αποτραπεί η κατάχρηση που μπορεί να προκύψει από τη χρησιμοποίηση διαδοχικών συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου τα κράτη-μέλη (...) λαμβάνουν (...) ένα ή περισσότερα από τα ακόλουθα μέτρα». Ομως, τα μέτρα που προβλέπονται κάθε άλλο παρά καθιστούν απαγορευτικές τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου.

Συγκεκριμένα, προβλέπονται τρία μέτρα:

Να υπάρχουν «αντικειμενικοί λόγοι που να δικαιολογούν την ανανέωση τέτοιων συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας». Το πρώτο μέτρο όχι μόνο δεν απαγορεύει αλλά, αντιθέτως, αφήνει στις κυβερνήσεις να ορίσουν λόγους για την ύπαρξη συμβάσεων ορισμένου χρόνου. Το ότι προβλέπει οι λόγοι αυτοί να είναι «αντικειμενικοί» δε σημαίνει τίποτα, γιατί ποιος και με βάση ποια κριτήρια ορίζει ότι ο τάδε λόγος είναι αντικειμενικός ή όχι;

Το δεύτερο μέτρο είναι να οριστεί «η μέγιστη συνολική διάρκεια διαδοχικών συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου» και το τρίτο να οριστεί «ο αριθμός των ανανεώσεων τέτοιων συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας». Στην επόμενη παράγραφο προβλέπεται ότι «τα κράτη-μέλη ύστερα από διαβουλεύσεις με τους κοινωνικούς εταίρους» ορίζουν τι θεωρείται διαδοχική σύμβαση και σύμβαση ορισμένου χρόνου. Πρόκειται, λοιπόν, για μια οδηγία τόσο γενικόλογη και αόριστη που επιδέχεται πολλών ερμηνειών και άρα σε καμιά περίπτωση δεν υπαγορεύεται η υποχρεωτικότητα της μονιμοποίησης των συμβασιούχων.

Την αοριστία αυτή εκμεταλλεύτηκε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για να συντάξει το σχετικό Προεδρικό Διάταγμα 81/2003 που ως αντικειμενικούς λόγους ύπαρξης συμβάσεων ορισμένου χρόνου ορίζει μεταξύ άλλων: «Αν δικαιολογείται από τη μορφή ή το είδος ή τη δραστηριότητα του εργοδότη ή της επιχείρησης (...) αν η ιδιομορφία της εργασιακής σχέσης ή οι κείμενοι στο πρόσωπο του εργαζόμενου λόγοι δικαιολογούν την ορισμένη διάρκεια» και δέκα ακόμα παρόμοιους λόγους τόσο αόριστους που ο κάθε εργοδότης μπορεί να τους επικαλεστεί χωρίς αμφισβήτηση.

Τώρα έρχεται η κυβέρνηση της ΝΔ για να πει ότι αυτό «το Προεδρικό Διάταγμα δεν είναι καλό και εμείς θα φτιάξουμε άλλο», που θα προβλέπει τη μοριοδότηση των συμβασιούχων ορισμένου χρόνου με βάση το χρόνο προϋπηρεσίας τους έτσι ώστε σε ένα μελλοντικό διαγωνισμό να βρίσκονται σε πλεονεκτικότερη θέση από αυτούς που θα συμμετάσχουν χωρίς προηγουμένως να έχουν δουλέψει στο δημόσιο. Επομένως, σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται για μονιμοποίηση των συμβασιούχων, άμεση ή έμμεση.

Ούτε ακόμα και αυτή η μοριοδότηση εξασφαλίζει την είσοδό τους στο δημόσιο με ένα μελλοντικό διαγωνισμό γιατί πρώτα απ' όλα δεν είναι σίγουρο ότι θα πετύχουν στο διαγωνισμό. Το κύριο όμως εμπόδιο είναι ο μεγάλος αριθμός των συμβασιούχων που υπολογίζονται περίπου στους 60.000 (κάποιοι ανεβάζουν τον αριθμό στους 250.000, που είναι ακόμα χειρότερα).

Με δεδομένα λοιπόν: Πρώτον, τον αριθμό των συμβασιούχων, δεύτερον, την πολιτική συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα που με τη σειρά της θα επιφέρει μείωση του προσωπικού και επομένως την κήρυξη διαγωνισμών σε όλο και πιο αραιά διαστήματα και, τρίτον, ότι οι μέχρι σήμερα διαγωνισμοί έπαιρναν στην καλύτερη περίπτωση περίπου 3.000 εργαζόμενους, το συμπέρασμα είναι ότι για να απορροφηθούν οι σημερινοί συμβασιούχοι θα χρειαστούν το λιγότερο 30-40 χρόνια!!! Ούτε τη σύνταξη δε θα προλάβουν να χαρούν...