«

Η δημοκρατία λειτούργησε άψογα». «Το δημοκρατικό μας πολίτευμα, μέσω των εκλογών, αποτύπωσε τη θέληση του ελληνικού λαού». Εκτιμήσεις από πολιτικά πρόσωπα, αλλά και διάφορους δημοσιολόγους, που συνόδευαν τους σχολιασμούς των εκλογικών αποτελεσμάτων. Είναι μέρος της προσπάθειας διαμόρφωσης συνείδησης στις λαϊκές δυνάμεις, έτσι που να υπερασπίζονται, τόσο τη διαδικασία λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας (εκλογές), όσο και την ίδια την αστική δημοκρατία, ως το μόνο καθεστώς που εγγυάται την ελεύθερη έκφραση της βούλησης του λαού. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;

Η «δημοκρατία» είναι σύνθετη λέξη, που προέρχεται από το «δήμος», δηλαδή «λαός», και το ρήμα «κρατώ», δηλαδή εξουσιάζω. Δημοκρατία λοιπόν, σύμφωνα με την ετυμολογία της λέξης, σημαίνει ότι «κρατεί ο δήμος», δηλαδή εξουσιάζει ο λαός. Μπορούμε, λοιπόν, σήμερα να θεωρούμε ότι υπάρχει δημοκρατία στον καπιταλισμό; Οτι ασκεί εξουσία ο λαός; Οτι συμμετέχει στην πολιτική, διαχειρίζεται ο ίδιος τις υποθέσεις του και το κράτος; Μπορεί να υπάρχει πολιτική ισότητα για τους ανθρώπους μιας κοινωνίας, θεμελιακό γνώρισμα της οποίας είναι οι τεράστιες οικονομικές ανισότητες, άρα και κοινωνικές, και που η βάση τους βρίσκεται στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής;

Δημοκρατία, λοιπόν, στον καπιταλισμό σημαίνει την ταξική κυριαρχία της αστικής τάξης πάνω στο λαό. Η αστική τάξη την εμφανίζει σαν σύστημα κρατικής εξουσίας και πολιτικής διακυβέρνησης ταξικά ουδέτερη και καθολική για ολόκληρη την κοινωνία. Συγκαλύπτει, έτσι, την ταξική της ουσία και το περιεχόμενό της. Η συγκάλυψη αυτή είναι δυνατή, γιατί στηρίζεται στην αληθοφάνεια της τυπικής ισότητας, που εμφανίζεται στη λειτουργία του κράτους και των θεσμών του. Η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας γίνεται από την κυβέρνηση, που σχηματίζεται από το πολιτικό κόμμα ή και κόμματα σε συνεργασία, που εξασφαλίζουν τη λαϊκή πλειοψηφία με την εκλογή αντιπροσώπων του λαού (βουλευτές), οι οποίοι εκλέγονται με άμεση καθολική μυστική ψηφοφορία, αφού το εκλογικό δικαίωμα ανήκει σ' όλα τα μέλη της κοινωνίας. Ταυτόχρονα, στη Βουλή, την επιφορτισμένη με το νομοθετικό έργο, τον έλεγχο της κυβέρνησης, υπάρχει και δρα η αντιπολίτευση, άρα εκφράζονται όλες οι πολιτικές απόψεις οργανωμένα, η κυβέρνηση ελέγχεται διά των αντιπροσώπων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τα οποία συμβάλλουν και στο νομοθετικό έργο. Ετσι καλλιεργείται η αυταπάτη ότι στη λειτουργία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ο λαός συμμετέχει ελεύθερα στην πολιτική, μέσω της ανάδειξης των οργάνων εξουσίας, που φαίνεται να λειτουργούν «δημοκρατικά», και το εξασφαλίζει μέσω των εκλογών. Ετσι υποτάσσονται οι λαϊκές δυνάμεις, έχοντας την αυταπάτη ότι εκλέγουν Βουλή και κυβέρνηση για τις δικές τους κοινωνικές υποθέσεις, τα δικά τους προβλήματα, ενώ η πραγματικότητα είναι εντελώς αντεστραμμένη. Συμβάλλει σ' αυτό και το γεγονός ότι δεν μπορούν αντικειμενικά οι εργαζόμενοι από μόνοι τους να συνειδητοποιήσουν ότι οι κοινωνικές ανισότητες και η ατομική ιδιοκτησία δεν είναι «φυσικό», αιώνιο και αναλλοίωτο φαινόμενο, αλλά κοινωνικό, που αλλάζει, ανατρέπεται. Η ατομική ιδιοκτησία μπορεί να γίνει κοινωνική.

Επομένως, μπορεί μέσω του καθολικού εκλογικού δικαιώματος να αναδεικνύεται κυβέρνηση, αλλά αυτή υπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Και μπορεί να τα υπηρετεί πιο αποτελεσματικά, όσο λιγότερα εμπόδια συναντά στη δράση της. Αυτά τα εμπόδια μόνον από τις λαϊκές μάζες μπορούν να ορθώνονται, αφού τα δικά τους συμφέροντα είναι αντίθετα μ' αυτά που υπηρετούν οι κυβερνήσεις. Ακριβώς γι' αυτό, μαζί με τη διακυβέρνηση, δηλαδή τις κυβερνητικές αποφάσεις, το νομοθετικό έργο της Βουλής, συνυπάρχουν και οι μοχλοί επιβολής της πολιτικής που ανήκουν στο κράτος και αποτελούν μορφές βίας, ιδεολογικής και κατασταλτικής. Βεβαίως, η πραγματικότητα αυτή διαμορφώνεται, εξελίσσεται και με όρους ταξικής πάλης. Γι' αυτό φροντίζει η οργανωμένη πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το κόμμα της, δηλαδή το Κομμουνιστικό Κόμμα, που εκφράζει και προωθεί τα συλλογικά και συνολικά συμφέροντα της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, για να συνειδητοποιούν, αφ' ενός τα πραγματικά τους συμφέροντα, αφ' ετέρου τον τρόπο εξασφάλισής τους στην προοπτική της λαϊκής εξουσίας, του σοσιαλισμού.