Στα χρόνια της χούντας, γύρω στο '70, ήμουν 11 ετών. Ζούσα ακόμα στο δικό μου κόσμο, παιδί πράμα, χαμπάρι για όσα συνέβαιναν γύρω μου, στη χώρα μου. Ισως τελικά αυτός ο κόσμος να είναι και ο καλύτερος που κάποιος μπορεί ποτέ να γνωρίσει! Η δασκάλα τότε των Γαλλικών, στα διαλείμματα του μαθήματος, μου κουβέντιαζε για κάποιους, λέει, που εξορίζονται, φυλακίζονται, βασανίζονται απάνθρωπα σε κρανίου τόπους. Τους έλεγε «αριστερούς». Κάτι αναφορές σε άγνωστα για μένα τότε μέρη, όπως το Τρίκερι, η Μακρόνησος και μετά τα Γιούρα και το Μπογιάτι, με άφησαν εμβρόντητο. Ο κόσμος εκείνος, ο μαγικός, ο όμορφος της παιδικής ψυχής, ένιωσα αίφνης πως κατέρρεε αβοήθητος. Στη μεταπολίτευση κατόπιν, ήρθαν τα πρώτα σοβαρά αναγνώσματα για το σοσιαλισμό, το διαλεχτικό υλισμό, την επανάσταση.

Εκείνο που μπορώ να πω σήμερα, είναι ότι από τότε, από το μάθημα των Γαλλικών, ένιωσα αριστερός, αργότερα το εμπέδωσα βαθύτερα, χωρίς ωστόσο ποτέ να φορέσω παρωπίδες. Το «Οδός Αβύσσου αριθμός Μηδέν» με αποτέλειωσε ψυχολογικά. Ο δραπέτης της Μακρονήσου με τις χειροπέδες που έσερνε πλάι του το λιωμένο πτώμα του συντρόφου του και εμφανίστηκε σα φάντασμα μπροστά στους προβολείς της αρχαίας τραγωδίας, είναι για μένα η μεγαλύτερη στιγμή της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Αυτό είναι το συναίσθημα. Ενα δυνατό και ακαθόριστο τρόπαιο αυτό το συναίσθημα που οδηγεί τη λογική. Δεν είμαι δέσμιος κανενός, ούτε σκοπεύω σε κομματική ένταξη, για να μπορώ να σκέφτομαι ανεπηρέαστα. Ωστόσο, το ελεεινό θέαμα των «μονομάχων» του δικομματισμού μου προκαλεί εμετική αηδία. Νισάφι!

Το αντίδοτο είναι μία δυνατή αριστερά που με το πέρασμα του χρόνου να λάβει διαστάσεις λαϊκού μετώπου. Ενα νέο ΕΑΜ ενάντια στην καπιταλιστική ισοπέδωση και στην αναλγησία της υπερδύναμης. Σήμερα στον τόπο μας, μόνο η σκληρή, όσο και δίκαια, η συνεπής φωνή του ΚΚΕ, το εγγυάται. Καλό κουράγιο σύντροφοι!